De gewoonte om te zeggen dat je je best doet is vaak een excuus. Je zegt: “Ik kan het niet helpen”. Het is net zoiets als je handen in de lucht gooien bij een nederlaag. Het is zoiets als zeggen: “Ik zou het beter doen als ik kon”. En dan heb je een lijst met redenen waarom je niet alles doet waartoe je werkelijk in staat bent.

Kijk, Ik heb je gezegd dat je je best doet zo goed als je op enig moment kunt, maar Ik wil je zeggen dat het iets anders is als Ik het zeg dan wanneer jij dat doet. Je bent echt een verhaal over jezelf aan het vertellen, dat je in je eigen ogen niet voldoende presteert. Tegelijkertijd laat je verantwoordelijkheid los die de jouwe is.

Ja, natuurlijk, soms vraag je teveel van jezelf. Dit is waar. Andere keren begin je zelfs niet genoeg van jezelf te vragen. Je neemt de gemakkelijkste weg. Zeggen dat je zo goed mogelijk je best doet is iets als een lapmiddel, iets wat je jezelf geeft om je beter te voelen, alleen werkt het niet echt.

Natuurlijk, er zijn tijden dat je echt alles doet wat je kunt doen. En er zijn tijden dat je wegloopt. Dit is een emotioneel soort uitvluchten. Het is echt beter dat je jezelf niet voor de gek houdt. Op een of andere manier, als je wegloopt, neem je geen beslissing. Er is iets waaraan je wilt ontsnappen en je vindt een excuus om aan vast te houden.

Ergens binnenin je, kun je het gevoel hebben dat je speciale dispensatie verdient. Dit kan iets zijn als jezelf niet goed genoeg vinden. Misschien haal je jezelf naar beneden en maak je jezelf minder.

Ieder mens is op een of ander moment tekortgeschoten. Iedereen heeft meer afgebeten dan hij kan kauwen. Op een of ander moment heeft ieder mens een gelegenheid verwelkomd om verantwoordelijkheid te ontlopen.

Het is ook waar dat je soms van verantwoordelijkheid wilt wegrennen en je valt terug op: “Ik kan het niet allemaal aan”.

Op één dag per week ben je bedoeld te rusten, op adem te komen, in een meer rustgevend ritme over te gaan. Ik heb nooit gezegd elke dag vrij te nemen van verantwoordelijkheid die aan jou is. Ik herinner Me niet dat Ik je gezegd heb zeven dagen per week te lummelen. Ik herinner Mij niet dat Ik je gezegd heb over de hele linie als het ware met pensioen te gaan.

Het is waarschijnlijk dat Ik je zou zeggen om door te gaan.

Het is maar een idee dat maakt dat je zegt dat je het niet kunt bijbenen, want natuurlijk kun je het met het juiste sentiment bijbenen. Je kunt zelfs wat je jezelf hebt toegestaan ver overtreffen. Ach ja, gedachte gaat aan actie vooraf, net zoals gedachte aan inactiviteit voorafgaat.

Soms put je jezelf uit door geen besluit te nemen en verder te gaan.

Jezelf er gemakkelijk vanaf laten komen of jezelf er niet gemakkelijk vanaf laten komen, dat is de kwestie, en dat is de kwestie die jou vermoeit. Het zou lijken dat er tijden zijn dat, welke beslissing je ook neemt, je het niet accepteert. Je hebt misschien het gevoel dat je een schavuit bent, dat je het niet verdient de zorg voor wat het ook is, op je te nemen, en je verdient het ook niet er niet de zorg voor op je te nemen.

Oh ja, soms weifel je en je plaatst jezelf onoplettend in een moeilijke situatie. Je maakt het zo dat je niet kunt winnen en wat vermoei jij jezelf, wat put jouw weifelen jou uit.

Op een of andere manier wil je zover komen dat je je niet schuldig voelt. Schuld en verantwoordelijkheid zijn niet hetzelfde. Doe wat het ook is, of doe het niet, en houd schuld er buiten. Je kunt niet op twee paarden blijven wedden, geliefden.