Ongeduld. Het is jouw ongeduld. Het zijn niet de mensen rondom je die ervoor zorgen dat jij ongeduldig bent. Zij hebben niet de controle over jou. Jij hebt de controle over hoe jij je tijd besteedt en hoe je jouw energie besteedt.

Als je niet zo ondergeschikt aan de tijd was, zou je niet zo ongeduldig zijn. Heb je misschien tijd voor God gemaakt? Heb je Tijd met een hoofdletter geschreven en besloten te buigen voor Tijd en iedere wens ervan te volgen?

Als dat het geval is, zing dan een lied op het tempo van haast, haast, haast. Haast je, haast je, haast je. Ren, ren, ren. Maak voort, maak voort, maak voort. Je verwikkelt jezelf in precies op tijd en in de loop van tijd als je in volle vaart rent, her en der, van hot en naar her. De tijd wordt de koningen in sprookjes die tegen de prins zeggen: “Volbreng deze taak, en dan mag je mijn dochter hebben als je bruid. Als je de taak niet met succes volbrengt, zul je worden onthoofd.”

Onder auspiciën van beloning of straf, dans je op de melodie van Tijd. Jij, de prins, hangt aan Tijd en je volbrengt de taak met succes en dan heeft de Koning nog een taak voor jou om uit te voeren en dan nog een. Het lijkt er niet toe te doen hoeveel taken je met succes volbrengt. Het lijkt er zelfs niet toe te doen hoeveel keer de Koning van Tijd jou bedriegt. Je probeert de Tijd iedere keer te bevredigen.

Weet je, je zou de Tijd kunnen zeggen heen te lopen. “Ren weg, Tijd. Haast je.” Je zou de Tijd kunnen bedotten en zeggen: “Ga vast vooruit en ik haal je straks of wel in of ooit. Je zult de Tijd toch nooit inhalen. De tijd zal dat niet toelaten.

Natuurlijk, Tijd zal zonder jou ook doorgaan. Tijd is zelf bevoegd. Waarom ben jij dat niet?

Er wordt gezegd dat de schildpad de race won. De schildpad kan de race van de Tijd niet winnen net zo min als een haas dat kan. Waarom dan proberen, vraag Ik me af.

De Tijd legt jou een puzzel voor die gedoemd is te mislukken. In ieder geval, laat de Tijd jou achter. Hij bedot je. Zijn regels zijn niet eerlijk, De tijd is een sluwe bedrieger. Hij zal jou altijd in het stof ver achter hem laten. De Tijd is als Lucy die iedere keer Charlie Brown bedriegt. De Tijd geeft jou hoop en giechelt dan. De Tijd is als de Gingerbread Man die voor jou uit snelt.

Je kunt de Tijd niet inhalen, maar je kunt opvangen.

Natuurlijk begrijp je uit het lezen van Heavenletters en andere dingen dat de Tijd, de Machtige, zelfs niet bestaat. Natuurlijk volgt Tijd niet een regel, want hoe kan Tijd niet ontwijkend zijn als het een illusie is? Hoe kan Tijd gevangen worden als hij nergens te vangen is? De Tijd zal jou elke keer ontsnappen. Natuurlijk zal hij dat. Je kunt nooit de Tijd inhalen net zo min als je jouw huis stofvrij kunt houden. Op dezelfde manier als je geen andere keus hebt dan het stof te laten neerstrijken en het een andere dag schoon te vegen, zo moet je met tijd omgaan.

Het is leuk afspraken na te komen, niet om de Tijd, maar uit respect voor anderen die op jou wachten. In dat geval, verdeel je afspraken en plichten zo dat je vrije tijd hebt en tijd genoeg om ergens te komen op de afgesproken tijd en zo Tijd en Ruimte, beide meesters in vermomming, samen te voegen. Ja, ze zijn relatieve werkelijkheid en toch zijn ze helemaal geen Werkelijkheid.

Als Tijd en Ruimte zouden bestaan, waar zouden Tijdloosheid, Onsterfelijkheid, Eeuwigheid, Voor Altijd, en Onmetelijkheid en Oneindigheid en Waarheid en Liefde dan bestaan? Tijd en Ruimte zouden ze onwaar maken. En waar zou Ik bestaan als grenzen echt zouden zijn? En jij? En jij? Waar zou jij bestaan als grenzen echt zouden zijn?