Waar kwam het idee vandaan dat het leven op Aarde vol stress en spanning moet zijn? Wie zegt dat het leven op Aarde lijden moet inhouden? Moet wat lijden lijkt te zijn ook echt lijden zijn?

Als bloemen in de tuin verwelken, neem je dat als vanzelfsprekendheid. Je huilt niet om bloemen die voor de winter de grond ingaan en pas in de lente weer opkomen. En toch, als je vrienden en familie de grond ingaan in wat dood genoemd wordt, is het in de wereld een gegeven dat je zult treuren, jouw hart zal pijn doen. Het voelt aan als een vuile streek die met jou wordt uitgehaald. Je staat erop dat het lichaam van jouw geliefde voor altijd moet leven, terwijl de zielen van jouw geliefden de hele tijd nooit ophouden.

Wat is er zo verkeerd van een geliefde van jou om rust te nemen, vernieuwd te worden, niet meer centraal te staan?

Je kunt het gevoel hebben dat je niet zonder de aanwezigheid van jouw geliefde verder kunt. Het is onvermijdelijk dat je verder zult gaan. Jouw hart zal zijn zegeningen verzamelen. Je zult doorgaan met leven en liefhebben.

In de wereld heb je geleerd te rouwen. Het is iets geworden wat van je wordt verwacht.

Heb andere verwachtingen. Als het erop neerkomt, hoef je niet langer te denken dat lichamen echt voor altijd moeten leven. Het is een gegeven dat zielen eeuwig leven. Hoezeer je ook van de lichamelijke aanwezigheid van een geliefde mag houden, jouw leven en liefhebben zijn niet van de lichamelijke aanwezigheid van een ander afhankelijk.

Jullie zijn allemaal eeuwig. Dus waarom moet lichamelijk verlies dan alles overheersen?

De tijd gaat niet door. Zielen doen dat. Zielen fluctueren niet. Zielen zijn stabiel, op volle koers vooruit.

Jouw leven en jouw geluk zijn niet afhankelijk van iemand anders. Je denkt dat wel, maar je hoeft niet zo te denken. Dat een geliefde een adempauze van het Aardse leven genomen heeft, hoeft geen lijden te betekenen. Het leven is eeuwig, ongeacht waar het leven op een gegeven moment plaatsvindt.

Je hebt de vrijheid lief te hebben en te leven. Zegen jouw geliefden die een reis maken vóór jou. Hun leven gaat verder. Zij verlaten je niet. Alleen hun lichamelijke vorm is weggevallen. Zo essentieel lijkt hun lichamelijke aanwezigheid jou. Zo belangrijk, zo noodzakelijk lijkt het lichaam jou, maar het lichaam is een kortstondig iets. Lichamen overleven niet. Zielen doen dat en zielen genieten. Jij bent ziel. Iedereen is ziel.

Er is alle reden je geliefden in hun belang vrij te maken en jezelf te bevrijden van het terughouden van jouw liefde uit angst dat liefde vroeg of laat pijn doet. Liefde is niet bedoeld hartzeer te geven. Hartzeer is iets wat je jezelf oplegt. Lijden is niet natuurlijk. Lijden hoeft er niet te zijn. Lijden is een supplement dat niet nodig is.

We gaan weer terug naar het thema dat er geen verlies is. Er is geen eigendom en er is geen verlies. Het leven en liefde zijn eeuwig.

Jij bent het zelf waarom je huilt. Dit is geen liefde. Het is geen liefde voor je geliefden, noch is het liefde voor jezelf. Het is vasthouden.

Beklaag niemand, niet jezelf en niet een ander.

Denk niet dat het leven bekort wordt. Er is geen einde aan het leven. Er is een einde aan het fysieke. Het fysieke is niet alles. Het fysieke, hoe essentieel het jou ook lijkt, is een voorbijgaande fase. Als het fysieke een pauze neemt, wordt het leven vernieuwd. Het leven is een continuüm. Het kan niet echt het eeuwige hiernamaals genoemd worden. Het is het eeuwige nu. Er veranderde een vorm. Een vorm is slechts een vorm.

Je hoeft niet te treuren. Wees blij dat je geliefden in een andere dimensie leven waar geluk regeert en er geen gedachte aan lijden is. Lijden is een door de mens gemaakt ding.

Je werd niet gemaakt om te lijden. Het is niet nobel om te lijden. Je hoeft dat niet. Er is geen afscheid. Er is Eeuwigheid.