Ach, de Verloren Zoon. Er kan gezegd worden dat er een zoon wegging en er een zoon terugkeerde. De rest is oordeel. Dat de zoon zijn leven leefde zoals hij dat wilde en later de fout van zijn manier van doen inzag, hiervan kan gezegd worden dat dit is opgemerkt. Dit kan zonder te oordelen gezegd worden. De zoon erkende openlijk de dwaling van zijn leven. Hij keerde terug om zijn vaders vergeving te vragen.

Er kan ook gezegd worden dat een andere zoon niet wegging. Er kan gezegd worden dat een andere zoon bleef en niet wegging van wat de wereld een goed leven zou noemen.
Deze parabel spreekt van de zoons Vader Die in de Hemel regeert.

Natuurlijk weet Ik dat geen zoon van Mij verloren is. Anderen mogen denken dat Mijn zoon verloren is. Mijn zoon zelf mag denken dat hij verloren is en toen gevonden, maar Ik ken geen verlies en daarom geen gevonden.

Voor Mij zijn al Mijn zonen gelijk.

Vanuit het gezichtspunt van de wereld is het een heel ander verhaal.

Toen de betrouwbare zoon thuis bleef, diende hij toen Mij of zichzelf? Zocht hij naar beloning? Wat was hem verschuldigd?

Is de Verloren Zoon niet iedereen? Wie heeft er geen geld verkwist of voedsel verspild en wie heeft niet iets van zijn leven verdaan aan treurige vergelijkingen en oordeel? Heeft de goede zoon ook geen misstappen begaan? Heeft de goede zoon zijn hart verspild aan zich eigengerechtig voelen?

Er kan rustig gezegd worden dat zelfs als een mislukkeling, als een verkwister, als een drinker, als een verspiller van het leven, de Verloren Zoon groter was dan eigengerechtigheid. Wie kan zeggen welk goed de Verloren Zoon deed zelfs op de ingeslagen weg waarvan hij nu zou willen omkeren?

Wat zat achter de vraag: “Wie moet de eerste steen gooien?”.

Oordelen is koud. Iemand die drinkt en rondspringt in het leven kan misschien de gangmaker zijn of hij kan de gangmaker lijken te zijn en er toch niet van genieten. De goede zoon kan misschien of kan misschien niet genieten. Wat lijkt en wat is kunnen twee verschillende verhalen zijn.

De wereld oordeelt. God heeft lief.

Daarom is er een feest voor de zoon die terugkeert en het ontbreken van een feest voor de zoon die bleef. Zo komt er ongelijkheid in de wereld.

Waarom verheugt de onaandoenlijke zoon zich niet over de terugkeer van zijn broer? Waar is zijn gastvrijheid? Kan het hart van de hardvochtige zoon zijn broer niet omhelzen? Waarom somt hij verlies en debet op?

In zijn hart duwt de hardvochtige zoon zijn broer weg. Wat leeft er in het hart van de hardvochtige broer? Wat leeft er in het hart van de zoon die terugkeerde?

Wat maakt dat de hardvochtige zoon zich minder bevoorrecht of onderschat voelt? Als het hart van de zoon die thuis bleef bevroren is, wie bevroor het dan?

Als een mens honger lijdt, zou je de hongerige man dan laten wachten voor je de tafel voor hem dekt? Waar zou je dan op wachten?

Waarom draaien de gedachten van de goede zoon om rekenen? Waarom heeft hij het gevoel dat hem iets verschuldigd is? De goede zoon zal ook bij zijn broers feest gevoed worden? In Gods huis zijn er geen cheques en schulden zoals de wereld ze optelt.

Op het persoonlijke niveau is er geen gelijk maken. Er is geen iets in orde maken. Dat is de mening van de goede zoon. Dat is één manier van naar een situatie kijken, maar waarom daarnaar kijken? Waarom je oneerlijkheid voor ogen en voor je hart houden?

De Verloren Zoon, de dwalende zoon, kwam uit zijn verleden. Daarom groeide hij.

De hardvochtige goede zoon draagt voorlopig niet zijn Mantel van Vele Kleuren. Is de Goede Zoon ego? Voorlopig houdt de hardvochtige goede zoon vast aan het verleden. Moge de hardvochtige zoon over zijn greep op wereldse perceptie en zijn vermeende verlies van zijn positie heen komen en in plaats daarvan gelukkig zijn, als het niet voor zijn broer is, dan voor zijn Vader.

Waarom sloeg Kaïn Abel dood?