HEAVEN #1851 Η Συμφιλίωση 29 Νοέμβρη, 2005

Ο Θεός είπε:

Πόσο απέραντη φαίνεται η έκταση ανάμεσα στη ζωή, όπως θα επιθυμούσατε να τη δείτε και στη ζωή όπως που όντως βλέπετε. Και αυτή η απεραντοσύνη είναι η απόσταση που διανύετε στη ζωή κάθε μέρα, λες και πηγαίνετε στη δουλειά, μετακινούμενοι μπρος-πίσω από τις λεπτομέρειες της ζωής στην επέκταση της ζωής. Ταξιδεύετε καθημερινά, μπρος και πίσω, διασχίζοντας το σύμπαν όπως ήταν. Πηδάτε από το ανιαρό στο εκστατικό, από το συνηθισμένο στο ασυνήθιστο, από το κατανοητό στο ασύλληπτο. Κουνάτε πέρα-δώθε το πεπερασμένο και το Άπειρο σαν μία τσάντα μπρος-πίσω καθώς περπατάτε.

Μερικές φορές, νιώθετε καθηλωμένοι στη Γη. Μερικές φορές, νιώθετε πνιγμένοι από λεπτομέρειες και σπασμένα πόμολα. Και όμως, ακόμη κι έτσι,ο ήλιος λάμπει μέσα από σας, οι πλανήτες στριφογυρίζουν και εσείς κοιτάτε φευγαλέα τον Παράδεισο ανάμεσα στα σύννεφα. Τέτοιες στιγμές, γνωρίζετε, έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ότι όλα αξίζουν τον κόπο. Αυτή η φευγαλέα ματιά, αξίζει. Δεν θα ανταλλάσσατε εκείνη τη γρήγορη ματιά με τίποτα, όχι, ούτε με όλο το χρυσάφι της Κίνας.

Είναι δύσκολο να ξέρετε τι πρέπει να καταλάβετε απ’αυτήν τη διχοτομία ανάμεσα στην κανονική ζωή και στην απεραντότητα. Μερικές φορές αναρωτιέστε αν ίσως ζείτε και στις δύο πλευρές του φεγγαριού, γιατί μετακινείστε από το φως στο σκοτάδι και πίσω και μπρος χωρίς μία ενδιάμεση παύση. Ή αναρωτιέστε ίσως ότι μπορεί να είστε το ίδιο το φεγγάρι, κομμένο στη μέση, ακόμη και κομμένο σε φέτες, και μετά, από καιρό σε καιρό, συναρμολογημένο στο ακέραιο. Ή ίσως αισθάνεστε ότι είστε το νέο φεγγάρι που γεμίζει και γίνεται πανσέληνος, και όμως, ακόμα κι όταν είστε γεμάτοι, ήδη γλιστράτε με δυστυχία σε έναν άλλο κύκλο.

Το μυαλό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτήν την απόκλιση. Είναι πέρα απ’τον νου πώς μπορείτε να είστε τόσο θερμοί τη μια στιγμή και τόσο ψυχροί την άλλη, πώς μπορείτε να γεμίσετε με ανείπωτη ευτυχία του Θεού τη μια στιγμή, και την επόμενη, να είστε πλημμυρισμένοι από σπασμένους σωλήνες ή με λεκέδες από λάδι πάνω στα ρούχα σας. Αισθάνεστε ότι διαρκώς σας ταράζουν την ηρεμία. Ακόμα και μες στην απομόνωση σας ενοχλούν. Οι σκέψεις σας ενοχλούν. Εσείς ενοχλείτε τον εαυτό σας.

Θα φτάνατε την κορυφή του βουνού και θα μένατε εκεί για πάντα. Γιατί πρέπει να σας περισπούν την προσοχή, ρωτάτε ξανά και ξανά. Βρίσκεστε στην κορυφή, και γιατί δεν μπορείτε να καθίσετε εδώ για πάντα, μια και καλή; Εντούτοις, πεισματικά, διαβαίνετε ένα ορεινό μονοπάτι, και τότε βρίσκεστε σε ένα άλλο. Ανεβαίνετε, και τότε βρίσκεστε μέσα σε μια κοιλάδα. Αλλά η κοιλάδα έχει επίσης λουλούδια που μαζεύετε και βάζετε στο πέτο σας. Η κοιλάδα, παρά τους δαιδάλους της, έχει τη δική της χαρά. Και έτσι εσείς μαζεύετε λουλούδια, και στέκεστε στα πόδια σας και ξεκινάτε την αναρρίχηση ακόμα μια φορά.

Απομνημονεύετε την αναρρίχηση. Φτάνετε στην κορυφή γρηγορότερα από πριν. Κάθεστε περισσότερο. Και καθώς κατεβαίνετε απ’ το βουνό, κουβαλάτε μεγαλύτερες αναμνήσεις της γλυκύτητας. Είστε κάποιος που έκοψε ένα εντελβάις. Βρίσκεται ακόμη στο χέρι σας. Είναι καρφιτσωμένο στην καρδιά σας για πάντα. Για μια στιγμή, σταθήκατε στο Όρος Όλυμπος.

Θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει καμια κοιλάδα. Θα υπάρχει μόνο βουνοκορφή. Θα έχετε υψωθεί πάνω απ’τα σύννεφα, και δεν θα επιστρέψετε ποτέ στην κοιλάδα, δεν θα υπάρχει πια κοιλάδα στην οποία να επιστρέψετε. Θα έρθει το πρωί που θα ξυπνήσετε, και δεν θα είστε καν πάνω στη βουνοκορφή. Θα είστε πάνω απ΄τα βουνά. Θα έχετε περάσει έξω απ΄τον χώρο και τον χρόνο. Θα έχετε εισέλθει εκεί που δεν υπάρχει ούτε από πάνω ούτε από κάτω. Θα έχετε συναντήσει τον εαυτό σας σε ένα βασίλειο που μόνο φευγαλέα το είχατε δει πριν μέσα σε μια αστραπή φωτός, και τώρα, ανακαλύπτετε ότι είστε το φως που είδατε φευγαλέα και ότι είστε αμετάτρεπτοι.

Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει καν πλευρά. Όλα είναι Ένα στο οποίο δεν υπάρχουν ούτε πλευρές, ούτε γωνίες, ούτε εμπόδια, ούτε κενά. Είστε το λευκό του φεγγαριού στους ουρανούς του Παραδείσου. Δεν έχει σημασία πού ακουμπούν τα πόδια σας γιατί τι σας απασχολεί όταν βρίσκεστε σε ένα παλάτι που λέγεται Παράδεισος; Τι σας νοιάζει πόσο καιρό σας πήρε να φτάσετε εκεί ,αφού βρίσκεστε εκεί; Τι να σας απασχολεί όταν έχετε αυτόν τον φωτεινό ήλιο να λάμπει στο πρόσωπό σας;

Μετάφραση : Μαρία Θεοδώρου
HeavenlettersT
Copyright@ 11-29-05