God zei:

Er zijn dierbaren waar je om geeft die je tegen een muur op laten lopen, is dat niet zo? Als je niet heel veel om hen gaf en je alleen vasthield aan eigenbelang, is het mogelijk dat ze jou niet tegen een muur op zouden laten lopen. Je kunt hun repetitief gedrag zien als zelfdestructief, en toch heb je Mij horen zeggen: om je handen er van af te houden. Je weet niet of je in staat bent rustig te zijn.

Laten we zeggen dat je partner een meester uitsteller is. Op bijna alles wat jij zou kunnen zeggen of vragen, lijkt het refrein te zijn:

"Nu niet", of "Later." En later is later en later.

Het is alsof je partner een verzamelaar is van ongedaan gemaakte daden. Je praat niet over het maaien van het erf. Hij/zij kan werkloos worden, en jij maakt je zorgen dat hij/zij niet van de bank afkomt en op zoek gaat naar ander werk. Je bent zo bezorgd.

Je begrijpt wat Ik bedoel als Ik zeg om hem/haar te laten zijn. Je weet dat, hem/haar eraan herinneren dat er tijd wordt verspilt, jou of hem/haar niet helpt. Dat is het nu juist - niets lijkt te helpen.

Je bent niet iemand die gewoon op je handen gaat zitten. Je kunt onmogelijk glimlachen en doen alsof alles in orde is. Heeft je partner het opgegeven? Is hij/zij het leven aan het verspillen? Is hij/zij misschien ziek? Je hebt zorg op zorg.

Het feit, voor zover je het kunt zien, is dat zijn/haar vreugde in het leven ligt te flaneren op de bank, ligt tv te kijken en het leven voorbij laat glijden.

Zijn/haar reacties zijn moeilijk voor jou te accepteren. Op de een of andere manier, zijn jij en jouw partner tegenstanders geworden.

Je bent niet in staat om dit voor altijd door te laten gaan. Hoe kun je uit de strijd stappen door te doen alsof alles goed is terwijl het voor jou voelt dat zijn/haar leven - en bijgevolg dat van jou - aan het instorten is?

Je beseft dat confrontatie met je partner niet werkt, en toch ben je niet in staat om op je handen te gaan zitten en niets te doen. Wat moet er gedaan worden? Je vraagt je af of hij/zij naar een adviseur moet gaan. Je weet niet hoe je hem/haar daar moet krijgen en wat te doen.

Mijn liefste, als jouw klachten en suggesties niet werken, en je partner jou hekelt wanneer je probeert om enig inzicht in te praten - moet je een andere manier zien te vinden.

Ik begrijp dat je aan het eind van je rede bent. Het lijkt alsof je jezelf op de een of andere manier uit het gezeur verwijderd en hem/haar je rug toekeert, nietwaar? Als je het ermee eens bent dat je je moet richten op andere zaken die meer in jouw domein zijn, als je jouw gedachten van zijn/haar verantwoordelijkheden af wilt krijgen, en je moet je partner er in vrijlaten om te zorgen voor zijn/haar eigen leven, hoe erg dit jou in paniek brengt, nou, dan moet je dit een kans geven.

Het is mogelijk, als je je terugtrekt uit de aandacht op, wat neerkomt op andermans leven - met de druk van buitenaf van hem/haar - misschien kan hij/zij dan beginnen het hoofd op te heffen en zich niet zo van het leven terug te trekken.

Vanuit zijn/haar oogpunt, moet jij je meer focussen op jouw leven, en dat is wat Ik ook denk. Jij hebt feiten van jezelf om mee geconfronteerd te worden, geliefde. Ook jij kunt vast komen te zitten, niet in lusteloosheid, maar in actie.

Met alle liefde, zeg Ik je dat er veranderingen aangebracht dienen te worden binnenin jezelf. Je handen ervan aftrekken betekent niet dat het je niet kan schelen of doet alsof het je niets kan schelen. Dit is een manier van zorg geven dat jouw partner ondersteunt op een manier die hij/zij aankan.

Als je de manier waarop je in de wereld beweegt verandert, kan je partner zichzelf helderder gaan zien en niet zoveel afwijzen.

Geliefde, jouw vrijgave van jouw partner aan zichzelf kan precies zijn wat hem/haar nu kan helpen. Hij/zij heeft zijn ruimte, en jij hebt jouw ruimte nodig.

Je handen er van afhouden kan een opmerkelijke opluchting voor jullie beiden zijn. Neem deze stap. Kijk uit naar de verademing die snel zal komen. Jullie zullen het hebben.

Vertaald door: Anja