God zei:

Data zijn een vorm van tijd en data suizen door. Hoe snel hopen data op een. Data zijn bijna een mumbo-jumbo, maakt niet uit hoe ordelijk ze lijken.

Zoals data opeenhopen, komen ze als onwerkelijk over. Eens ben je op een zekere datum geboren en je werd één jaar. Nu kan je vijftig of zestig jaar zijn – of honderd jaar. De jaren kunnen langzaam zijn gegaan, vliegen nu voorbij en lijken als een vlam in de pan. Hoe onwerkelijk lijken data nu. Tijd plunderde de passage van jouw leven. Waar is de sneeuw van weleer.

Je kan een gevoel hebben van gespeeld te hebben met kalenders en data. Tijd lijkt zo stompzinnig, een echo, een soort die fractie wat aangeeft? Het aanduiden van iets dat nu onzichtbaar lijkt en nooit was. Alle vreugden, en alle verdriet – ze lijken niet echt meer. Ze waren nooit behalve een schets van wilde verbeelding. Tijd was altijd fictie. Het bestond niet. De Kleren van de Keizer. Het was wederzijds erkend met een knipoog als iedereen eerbetoon aan tijd gaf , alsof het heilig was.

Het is als een stoofpot van je leven is gemaakt van vele ingrediënten. Je onthoudt een paar punten, in geen geval, alle. Er is een gevoel dat illusionaire tijd je hoog en droog heeft achtergelaten. Geliefde, tijd was nooit, toch lijkt tijd je te duwen en te plukken en je aan gruzelementen te spatten.

Jouw leven leefde zichzelf als episodisch en gekarakteriseerd, op deze manier of welke. Iets van jouw leven kan je niet vergeten en iets van jouw leven kan je niet herinneren. Je leven kan nu lijken op een vervaagd prentenboek met pagina’s die missen. Alles was eens zo belangrijk. Nu lijkt het allemaal immaterieel.

Er was eens, deze gebeurtenis en die gebeurtenis waren van uiterst belang en nu deze tijd is het al waas en het bestaat niet, is verdwenen. Dit is tijd’s magische truc – tijd heeft nooit bestaan – en nu houdt het je voor de gek te geloven in dat wat nooit was en nu is verdwenen, zo zeggen de waarzeggers van de wereld.

Wat een toneelstuk! Wat een drama! Het kan geweest zijn van de derde klas (of anders) en het was zo belangrijk dat je een spreekbeurt moest houden. Wat betekent dit zelfs nu? Natuurlijk, je gaf een toespraak tot groot applaus of misschien bombardeerde je. Vertel Mij, geliefde, heeft dit nu iets met nu te maken? Wat maakt het nu uit of je werd toegejuicht of uitgejouwd?

Waar jij jouw tijd doorbracht is ook een illusie omdat ruimte ook verzonnen is. Natuurlijk, wat maakt het uit dat beide tijd en ruimte zijn verzonnen, wanneer destijds, je in hen geloofde met heel jouw hart?

Wanneer een zaak tegen je in een rechtbank werd getroefd en je ging de gevangenis in, wat voor verschil maakte het voor jou uit dat het werd verzonnen? Aanziende, je in een fictieve plaats bent genaamd gevangenis. In alle opzichten, jij hebt tijd doorgebracht in gevangenis. De tijd die je daar bent om door te brengen is een uitspraak.

De werkelijkheid van tijd is, is dat er geen tijd is. Niettemin, ren je er om heen. Je denkt dat je dat doet. Je kan de tijd niet tegenhouden en je kan het ook niet inhalen. Je danst op de melodie van de tijd alsof je in een bioscoop bent, aan het kijken naar een versie van een film of een andere, De film wordt geprojecteerd. Even, voor een onbestaand poosje, kijk je naar de film genaamd leven. Het is een vertoning van beelden. En jij noemt het het jouwe.

Het werkelijke verhaal op Aarde is gemaakt van één component en dat is Liefde. Liefde is de Enige en Echte Waarheid van Leven. Liefde is iets oprecht en waard voor om voor te leven.

Liefde is Éénheid en dat is het geven.

Vertaler: Anja