God zei:

Als je zou accepteren dat je Mijn Geliefde bent, waar zou je je dan ooit nog zorgen over maken?

Als je zou kiezen voor Mijn manier van denken, wat zouden er dan nog voor problemen kunnen zijn?

Als jullie, Mijn Kinderen, net zoveel geloven in jullie eigen kloppende harten als in Mijn Hart, welke angsten zou je dan hebben en hoeveel zou je daar dan op reageren?

Als je meer vertrouwen hebt in je eigen gedachten en de gedachten van de wereld dan je hebt in Mijn denken, wat denk je dan en wat ben je aan het voorspellen en wat ben je dan aan het kweken?

Je zou willen vertrouwen op God. Je zou heel graag op God vertrouwen, toch als je de angst meer vertrouwt dan dat je Mij vertrouwt, wat verwacht je dan?

Natuurlijk, je zou dolgraag vertrouwen in Mij accepteren, als je wist hoe dat moest. Zonder vertrouwen in Mij, geliefden, vertrouw je op de chaos van de wereld, de chaos die jij ziet en waar je over hoort en leest. In het algemeen is chaos beter op te merken dan vrede. In jouw ogen is vrede meer als een schone lei of een soort niet bestaand iets. Vrede heeft geen obstakels zoals vechtpartijen, dus het is niet echt makkelijk om vrede aan te duiden.

Na de laatste Wereldoorlog – de wereld was desondanks onschuldig – toen de vrede werd verklaard, werd er gedanst in de straten! Wat een Heerlijke Dag was dat, van oorlog naar vrede. Vrede was bijzonder.

Helaas, vrede werd ouwe koek en was niet meer zo dynamisch als het eerst was. Helaas, andere zorgen groeiden en de impuls van vrede kwam op de achtergrond te staan en was niet meer zo duidelijk te zien.

Kan het zo zijn dat Mijn kinderen meer zoeken naar problemen dan dat ze naar Vrede zoeken? Zou dit zo kunnen zijn?

Hoe kun je pijnvrij worden zonder eerst je teen te stoten, met als doel de verlossing van pijn te voelen, en daarmee het pijnvrij-zijn te waarderen?

Zou deze aandacht op het leven in de wereld kunnen worden omgedraaid? Wat als woede niet eerst hoeft te worden losgelaten om de vastbeslotenheid van vrede te ervaren en de vreugde die dit met zich meebrengt? Wat als je dieper kunt inademen zonder de rook van een sigaret te moeten inademen?

Waarom zou je niet in eerste instantie met vrede starten? Waarom moeten Mijn Kinderen eerst lijden om zo hoger te stijgen? Dit lijkt het geval te zijn, dat er eerst een soort onveiligheid is en dan gezegende opluchting achteraf, en deze bevrijding van angst wordt geluk genoemd.

De wereld kan dan trots zijn haar gezonde verstand, maar wat voor soort logica is het om de voorkeur te geven aan pijn en dan pas aan vrede, die je om te beginnen eigenlijk echt wilt? Of geven Mijn kinderen echt liever de voorkeur aan onrust dan aan de kalmte van vrede? Moeten ze dat? Moet jij dat?

Ik stel vanmorgen deze vragen om je zo een beetje te verbazen en je te laten zien hoe vaak en hoeveel jij pijn verwacht, alsof je er voor leeft, alsof pijn en de bevrijding van pijn je eigen Ware Liefde is.

Verbaast het je om te ontdekken dat jij eigenlijk druk bezig bent geweest met het een of andere soort lijden?

Ik vraag je om uit de gedachtegang te stappen waar je vaak mee gestreden hebt. Er zijn andere uitgangspunten om vanuit te gaan. Wie zegt er dat dat onvermijdelijk is? Ik niet.

Het punt is dat dromen uitkomen, en je kunt dromen en meer huiveren van een gevoel van verlies dan door te gaan met het volgen van de dromen waar je hart het meeste naar verlangt. Misschien ben je er aan gewend om je meer te richten op wat je eng vindt dan op wat je wilt.

Er zijn vele mogelijkheden in de wereld. Alles is mogelijk. Het is ook mogelijk dat je niet eerst angst hoeft te ervaren en dan pas vreugde.

Denk meer aan vreugde en roep het naar je toe. Laat datgene wat je graag wilt jouw gedachten in beslag nemen. Denk aan wat je graag zou willen, en stel je voor dat deze liefde wordt afgespeeld en breng automatisch meer liefde binnen en geef het ook weg.

Vertaald door: Petra