God zei:

Dit is wat jij Mij vraagt vandaag vanaf het ruige pad van jouw hart:

"Geliefde God, schrijf ik dit aan U? Wie schrijft dan aan U? Ik ben er niet zeker van dat ik het ben die dit schrijft aan U, God. God, net zoals ik soms niet in staat lijk zijn om U te lokaliseren, noch lijk ik in staat te zijn om te weten wie of waar ik ben. Ik weet dat ik hier zit in deze fictieve plaats. Ik weet dat ik zit in deze stoel, en mijn voeten drukken op de Aarde, en mijn vingers bewegen op het toetsenbord alsof ik de piano bespeel. Zijn dit mijn woorden, of zijn het Uw Woorden gegeven aan mij als een boek om te lezen?

Op dit moment voel ik dat ik niet de persoon ben die hier zit en voelt alsof deze gedachten die beweren de mijne te zijn, in werkelijkheid vandaan komen van een niet geïdentificeerde plek.

Ik voel me veelomvattender dan deze kamer en zelfs deze stad en voorbij gaand aan de hele Schepping. Iets van Uw Uitgestrektheid is bij mij binnen gekomen. Voor een paar momenten ben ik grenzeloos. Ik ben een mens die hier zit, en ik ben echter grootser dan dit vage mens die hier zit, vervat in dit lichaam en toch, op hetzelfde moment, niet vervat in dit lichaam. Wat doe ik schijnbaar vervat in dit lichaam, God?

Wie zit hier? U kunt deze woorden niet aan het typen zijn, het lijkt echter dat ik ook niet zit te typen. Zijn dit mijn gedachten? Spreek ik, of bent U het, God? Ben ik een trechter waardoor U Uzelf uitdrukt?

Spreekt U namens mij? Bent U aan het beschrijven wat ik voel en de vragen die ik voel terwijl ik zoek naar mezelf? Besta ik eigenlijk wel, God?

Waarom zou ik de moeite doen om al die jaren te besteden zoekend naar mezelf als ik iets grootser voel dan tevredenheid om zonder de grenzen van mezelf te zijn. Ik zou willen zeggen voorbij aan mezelf. Wat wil ik eigenlijk met mezelf? Zonder mij, wie zou er schuld vinden? Zonder mij, waar zou de pretentie van niet-liefde een plek vinden om zichzelf waar dan ook te lokaliseren?

Misschien wil ik mezelf niet vinden. Misschien verlang ik ernaar om mezelf te verliezen en deze stip van mij nooit meer vinden. God, ik denk dat ik wil verdwijnen. Misschien heb ik de twee concepten van verschijnen en verdwijnen met elkaar verward. Misschien ben ik mijn hele leven een schim van mezelf geweest, een warboel makend en bezig met het ontrafelen van mijn vermeende zelf. Ik voel mezelf deze persoonlijkheid verlaten die ik beweerde te zijn, terwijl ik, in Werkelijkheid, helemaal niets was. God, is er helemaal geen mij babbelend al die jaren, denkend dat ik een of andere grote ego-heid was?

Nu wordt mijn zicht helderder, en ik zie dat ik helemaal niets ben, en niets is een goede zaak om te zijn. Al die tijd, kon ik op zoek zijn naar U, God, in plaats van het zoeken naar deze non-entiteit die ik mezelf heb genoemd.

Misschien heb ik gedacht dat ik Atlas was, die een hele wereld van mezelf omhoog hield, terwijl ik in werkelijkheid Sisyphus was die een kei een berg op rolde elke dag, alleen maar om hem te laten vallen en moest dus opnieuw beginnen en de kei dezelfde berg weer op rollen de volgende ochtend.

Wat als er geen vallen van de avond zou zijn en alles is stralende zonneschijn en ik ben een straal van dit licht die het Universum scant. Als zonlicht regen zou zijn, zou ik een kleine druppel regen zijn die zou verdampen. Ik zou verdwijnen, maar ik zou nog steeds de wereld bevochtigen als verspreid zonlicht.

Het voelt alsof er iets met me gebeurt, zelfs als ik niet meer ben. Betekent het vinden van mezelf dat er helemaal niets te vinden valt? Is het vinden van mezelf echt loslaten van mezelf, of liever, het besef dat er niets is om los te laten, behalve een idee dat geen stand houdt als het gezien wordt binnen Uw licht?

Ben ik aan het ontwaken uit een droom die niet bestond? Kan het zijn dat de droom voorbij is, en er is geen conclusie uit te trekken is? Het is niet zo dat ik terug getrokken ben uit de droom. De droom trekt zich terug van mij. Ik ben nu zoals ik was voor de droom, toen ik zonder twijfel wist dat Zijn Alles Is."