God zei:

Wanneer Ik je vraag, hoe gaat het met je, wat zal je zeggen? Met Mij eigenlijk goed hier met jou, tegenover jou zittende in de stoel als Raadgever, wat zou je tegen Mij zeggen? Zou je werkelijk een lijst maken van jouw grieven? Ik denk dat je dat niet doet. Ik denk dat je zo geboeid zou zijn door Mijn Aanwezigheid dat je zou ofwel niets te zeggen hebben of je zou stromen als gutsen van waardering. Ik denk niet dat je zelfs een klacht zou herinneren. In het heldere Licht van de Waarheid, waar zou je mogelijk aan kunnen denken om te protesteren? Wat zou er te zeggen zijn wanneer Mijn Licht op jou schijnt en jij straalt erin?

Hoe veel waard zijn al jouw pijn en ergernissen? Zelfs de machtigen. Zouden ze wat uitmaken in Mijn Aanwezigheid? Wat voor lijf of leden je had verloren, wat zou de betekenis zijn wanneer je knie aan knie met Mij zit in de mooie kamer?

Je zou zelfs niet om Mijn zegening vragen omdat, in Mijn Aanwezigheid, zou je alleen weten van zegening. De schaduwen van het leven zouden terugwijken, vervliegen en al wat er over zou blijven, zou Ons Licht zijn.
Je zou weten, je bent enkel gezegend. Je zou jouw Licht kennen met Mij in de Eeuwigheid.

Je zou zien dat je er nooit uit bent geweest.

Je zou de Glorie zien van Het Menselijk Bestaan en het kennen voor wat het is.

Je zou niets anders zien. Je zou weten, er is niets anders te zien dan gezegend prachtig licht overal schijnend en je zou je afvragen hoe je het ooit had gemist.

Dan, zou je je waarschijnlijk niet eens herinneren dat je het had gemist, zo opgenomen zou je zijn in het licht. Je zou weten dat er is niets anders was. Je zou alleen Licht kennen en dat niets anders kan glinsteren in Ons Licht.

Betoverd in het licht, je zou enkel het Licht kennen. Je zou de Liefde kennen en je zou de Eeuwigheid kennen. Je zou in vuur en vlam in al van het staan. Al jouw talloze gedachten zouden zijn verdwenen bij de eerste glimp van Het Licht. Dat wat jij dacht dat intelligentie was zou verdwijnen in de Aanwezigheid van de Intelligentie.

Dat wat jij dacht dat jezelf was, zou om te lachen zijn in het Licht van Jezelf. Verlicht in Mijn Licht, zou je jouw Licht zien.

Jij en Ik zijn Tweelingvlammen. Heel je leven heb je gezocht naar een zielsverwant en nu weet je dat Ik degene ben waar je naar gezocht hebt. En waar was Ik al die tijd dan gewoon bij je? Hoe onzorgvuldig ben je met jouw inzicht geweest!

Vandaag heb je de Waarheid gezien and zoals Scrooge is jou een tweede kans gegeven. Je bent weggegaan met een opdracht die Ik je heb gegeven en je bent teruggekeerd naar het Leven op de Aarde. Zoals Rip van Winkle, je wordt wakker en je ziet een veranderde wereld. Je bent niet hetzelfde zoals je was van wat je dacht dat was de vorige dag. Zoals Columbus, je hebt je op weg begeven om een nieuw land te vinden en je hebt het bereikt. Dit is andere grond waarop jij vandaag stapt.

Dit is de echte Jou vandaag en dit is het echte Leven vandaag.

De opdracht die Ik jou gaf was om Mijn Licht overal te werpen.

En nu dat je weet wat te doen en je weet dat er niets anders in het bestaan is dan Mijn Licht, wat anders kan je doen dat het delen?

Je weet dat je de vervuller bent van iedereen zijn dromen. Jij bent de engel verzonden naar de Aarde als een bakenlicht van Waarheid. Ik heb jou gestuurd. Maar nu weet je het. En nu is het aan jou om te doen.

Vlij het Licht neer, om te zien door allen. Leg een tapijt van Liefde neer om voor ieder over te lopen. Maak jouw bewustzijn als een leuning voor allen om vast te houden. Strooi bloemblaadjes van Mijn Liefde overal. Wat anders op de Aarde is er te doen?

Vertaald door: Anja

Voor de lezer:
Rip van Winkle is een kort verhaal, geschreven door de Amerikaanse auteur Washington Irving. Het verhaal werd geschreven toen Irving in Birmingham in Engeland verbleef. Het maakt deel uit van een bundel die uitgebracht werd onder de titel The Sketch Book of Geoffrey Crayon en die bestaat uit 34 essays en korte verhalen, uitgebracht in 1819 en 1820. Alhoewel het verhaal zich afspeelt in de New Yorkse Catskill Mountains, gaf Irving later toe dat hij voordat hij het verhaal over van Winkle had geschreven, nog nooit de Catskill Mountains had bezocht.