HEAVEN # 2690 God’s Aanraking, 6 april 2008
Er zit een Gouden Aanraking in wat ik zeg. Dieper dan de woorden, dieper dan de structuur, dieper dan de gedachten,
zit een onzichtbare stille zegen van Mij. Je kunt het niet horen. Je kunt het niet zien. Je kunt het niet aanraken. En
toch raakt Mijn Gouden Aanraking jou aan.

Neem al Mijn woorden weg, en alleen Mijn Gouden Aanraking blijft over. Vlak ze uit, en Mijn liefde in Heavenletters blijft
over, als onzichtbare inkt. Pak een gum en gum Mijn geschreven woorden uit je notitieblok, dan blijft er toch een indruk
over. Eens gesproken, blijven Mijn woorden gesproken. Wat Ik zeg, is blijvend. Niets kan het omver gooien.

Je zult nu wel weten dat er iets groters dan Mijn woorden in deze boodschappen van Mijn Hart zit. In feite is Mijn liefde
ogenblikkelijk en eeuwig en kan niet op woorden wachten. Mijn woorden volgen het spoor van Mijn liefde. Ze zijn als een
gedachte achteraf. Mijn woorden zijn het naspel van Mijn liefde. En toch, Mijn liefde is overal, dus hoe kan Mijn liefde dan
ergens heen gaan en hoe kan ze gevolgd worden? Hoe kan ze dralen wanneer ze nergens heen kan gaan? En hoe kan
Mijn liefde, die eeuwig en tijdloos is, luider of zachter klinken? Er is geen ruimte die haar kan bevatten en zij kan nergens
heen. Wat anders hebben woorden van doen met Mijn liefde dan je te herinneren aan wat is en altijd geweest is, sterker nog
hoe kan Mijn liefde er altijd zijn, wanneer er niets anders is dan altijd? Hoe kan het woord “altijd “ zelf, net als het woord
“nooit” bestaan, wanneer er geen tijd voor hen bestaat om in te wonen? Wat voor zin hebben woorden? Wie kan er wijs uit
worden? Als er bestendigheid is, hoe kan er dan onbestendigheid zijn?

Je kunt naar Mijn woorden kijken zonder ze te lezen, en ze zullen tot je doordringen, net zo goed als alle kleuren van de
regenboog invloed op je hebben, of je nu naar ze kijkt of niet. Wat heeft geen invloed op jullie, geliefden ? Kan één blik van Mij
minder invloed op je hebben dan een lolly of een vriendelijk briesje?

Mijn woorden zijn als een lichte tik op je schouder, die je tot Bewustzijn brengt.

Mijn woorden zijn als een doelloos deuntje dat ik neurie. Ik noem Mijn deuntje doelloos en toch kan het alléén zinvol zijn wanneer
je verder kijkt dan het deuntje. Ritme heeft zin. Ritme doet je overeind komen en in beweging komen. Ritme helpt je ook om te
gaan liggen bij rustige wateren. Hoe kan het dat ritme je op laat staan en in beweging laat komen, wanneer alles dat bestaat,
de stilte van Mijn liefde is? Wie of wat kan Mijn liefde in zich opnemen en de stilte van haar beweegkracht, wanneer je het al in
je opgenomen hebt en het jou en alles van zich doordrenkt heeft, ook al is er geen jij en alles, in die zin dat enkel de Eenheid van
Liefde bestaat ? Er bestaat geen wanneer. Er bestaat geen volgorde. Hoe kan dan Oorzaak bestaan? Het een volgt niet op het
ander. Niets komt vóór iets anders. En voor wat anders trouwens, wanneer alléén maar Liefde bestaat?

Wat is illusie toch een Grandioze Illusie! Wat heeft illusie toch een dolle boel van de wereld gemaakt. Natuurlijk, het is
onderhoudend. Zeker, het heeft drama. Natuurlijk is het een toneelstuk binnen een toneelstuk binnen een toneelstuk, dat alléén
maar kan bestaan binnen illusie. Je bent dus een illusionist en je gelooft in je eigen trucs. Je gelooft in je verzonnen illusies met alles
erop en eraan.

Hoe kan rechtvaardigheid bestaan wanneer het nergens in kan bestaan behalve in illusie? En op dezelfde manier, hoe kan
onrechtvaardigheid bestaan? Alléén in gedachten. Ondertussen leef je in je zelf geschapen illusie, en je houdt jezelf daar gevangen
terwijl er geen tralies zijn. Waarheen kun je ontsnappen wanneer alleen jij bestaat, wanneer jij zelfs niet bestaat, wanneer er werkelijk
alleen maar Eenheid bestaat en niets anders?