HEMEL # 1786 Je Kan Niet om Liefde Vragen, 25 september 2005

Je mag denken dat je bemerken dat je noodzaak om geliefd te zijn van een grotere graad is dan je graad voor meer liefde. Het kan jouw noodzaak voor bewijs van liefde zijn. Je hebt misschien een quota gezet. Je hebt het misschien opgelegd.

Als je al wist hoe geliefd en waardig van liefde je bent, zou je niet zoeken voor bewijs. Vanuit jouw observatie dat er minder liefde rechtstreeks naar jou toe kwam dan dat je verlangt en waardig bent, je uit je noodzaak om in controle te zijn. De eisen die je maakt vertellen je noodzaak om de wereld en de mensen erop te vertellen wat zij jou schuldig zijn.

Je wordt al net als een lastige rekeningontvanger. Met liefde, het is niet voor jou om jouw voet te stampen voor meer liefde of om meer te zeuren. Liefde geëist is zelf-bediening. Liefde is geen zelf-bediening. Liefde is zelf-gevend. Liefde moet van zichzelf geven of het is geen liefde. Het is iets anders.

Heb Ik gezegd dat de wereld jou de gunst heeft bewezen die jij verlangt en waardig bent? Dat heeft het niet. Spaar jezelf, en denk zeker niet dat Ik liefde van jou heb terug gehouden, geliefden. Als je dat denkt, dan houd jij een wrok. Het is niet aan jou om een wrok te houden, groot of klein. Wanneer jij een wrok houdt tegen Mij, zoals het soms is gedaan, dan misgun je jezelf.

Op het Menselijk niveau, kan je niet vragen om liefde aan jou te geven, volgens jouw aanslag voor het. De minder geliefd jij voelt – dit is een zeker teken dat er liefde van je is achtergehouden.

Je zegt dat je geen liefde voelt in je hart. Dan help iemand anders meer geliefd te voelen in hun hart. Doe iets aardigs dat hun hart in liefde smelt. Als je enige schuld moet voelen betrokken voor liefde, beschouw dan die schuld voor jou.

Begin liefde meer te waarderen. Het is net dat je meer gewaardeerd moet worden. Het is dat jij meer moet waarderen. Waardeer elke klein ding in het leven. Waardeer elke gebeurtenis en elk persoon die er in speelt.

Als je naar een stuk op het toneel kijkt (dat, in feite, jij bent), zou je niet zo ontmoedigd zijn naar de karakters die hun gebreken vertonen. Je zou niet hun gebreken persoonlijk aantrekken. Je zou een acteur zien die speelt op toneel. Je zou weten dat zijn voor jou deftig stapt als dat het een serie van georganiseerde gebeurtenissen was. Het moet georganiseerd worden op de ene manier of de andere, of er zou geen spel gepresenteerd worden er zou geen spel zijn om te kijken.

Misschien is er iemand op het toneel die even als een ster optreed en iemand anders die een opkom deel heeft, toch ieder deel heeft zijn kostbaarheid. Zelfs de schurk die zijn snor ronddraait is voor jou om te genieten. Je weet dat hij een rol speelt. He speelt niet dezelfde rol in iedere situatie. Op het toneel is hij schurkachtig, en thuis zet hij zijn kinderen op zijn schoot.

Wat voor rol iedere acteur speelt op het toneel, hoe ook hij zichzelf mag afschilderen en hoe jij ook hem mag bemerken, hij is meer dan wat je ziet. Hij is niet alleen het karakter dat jij presenteert op toneel. Her is altijd meer dan het oog ziet.

Al seen karakter moeilijk is, is het waar dat hij meer van zichzelf moet onthullen dan jij moet zien. Aan de andere kant, als hij niet meer onthult, je visie uitbreiden is dan het enige dat jij kan doen.

De meest moeilijke karakters op toneel zijn er voor jouw waarneming. Zelfs als zij niet weten dat jij in het publiek zit, spelen ze de rol die ze spelen voor jou. Het is, per slot van rekening, een presentatie waar zijn in betrokken zijn. Zij spelen geheel en al hun rol. And dus, applaudisseer je. Je applaudisseert voor hun aanwezigheid op Aarde en jouw een drama te laten zijn dat hoe dank ook jij er bij betrokken bent en dat je vrij bent om meer dan een manier om te begrijpen.