HEMEL # 1782 Hemel en Aarde, 21 september 2005

God zei:

Niemand leeft voor zichzelf alleen. Niemand bidt voor hem alleen. Niemand leeft alleen. Alleen-zijn is een verkeerd idee. Je bent nooit alleen. In het midden van een woestijn, ben je niet alleen. Niemand is alleen. Denk je dat een ster alleen is? Wat ook voor lichamelijke verte er mag zijn, er is een Koninkrijk van Zijn waar afstand niet eens een gedachte is, laat staat Werkelijkheid.

Kun je iets voorstellen dat je wilt? Begin dus nu je voor te stellen de kameraadschap die je verlangt. Begin je voor te stellen dat al je dromen uitkomen. Begin je voor te stellen elk denkbaar wonderlijk ding, en je zal dichter bij de Realiteit komen.

Realiteit is dat wat je aan het zoeken was. Je hebt de duidelijke wereld realiteit gelabeld, maar dat maakt het niet zo. Maak je definitie van Werkelijkheid breder, en je zult er jezelf omgeven mee vinden. Je zult Realiteit vinden bij iedere afslag. Je zult ermee dansen, en het zal met jou dansen.

Ik ben Realiteit, geliefden. Ik ben de Echte. Ik ben de dansstap die je zocht. Kom dans nu met Mij. We zullen de balzaal van het leven ronddraaien. We zullen springen en iedere ster verlichten. We zullen in de armen van de Maan leunen. We zullen in de stralen van de Zon klateren en verlicht worden door helder licht. We zullen opspringen van de Aarde en in de Hemel aankomen. We zullen de Hemel en Aarde beroeren totdat ze vermengd zijn. Geen zoom zal te zien zijn. Alleen de Hemel zal bekend zijn. De Aarde zal zichzelf verbannen tot een ronddraaiende gedachte.

Het aardse leven, zoals je het weet, is een grote sprong van de verbeelding. Het is een grote sprong die je uit de Hemel zou halen, speciaal wanneer, de hele tijd, je de Hemel mee zou kunnen nemen. Feitelijk, je hebt de Hemel meegebracht, maar je hebt het in een hoek van je hart verstopt en je hebt het vergeten, net zoals je soms een dollar in je zak wegstopt en, op een andere dag, je verrast bent om het te vinden. Het was daar – jij hebt het daar gestopt – en toch ben je verbaasd. De Hemel is een cadeau dat je bij je hebt gestoken, en vergeten. En wanneer je een stukje ervan ziet, ben je verbaasd en bemoedigd en hebt meteen vrees dat je het zal verliezen.

Een glimp van de Hemel is genoeg om jou te dragen. Het is alles dat jou ooit gedragen heeft. Het Aardse leven is alleen het resultaat zoals jij het ziet. Je voeten erop, en soms je hoofd, toch is het soms iets anders dat de Aarde in de lucht laat draaien en daar voor jou. De Aarde is opgehangen. Het draait in zijn toegewezen baan. Wie heeft het toegewezen? Wie heeft eerst de Aarde laten spinnen en het laten werken? Wie houdt het draaiende?

Wie gaf het de zon en andere hulpmiddelen van het universum? Wie gaf het nacht en dag? Wie gaf het de oceaan stromen? Wie gaf het jou?

De Hemel is het enige koninkrijk er is. Al het andere zijn schetsen van de Hemel. De Hemel gooide jou de kleurpotloden toe waar je de Hemel mee kunt tekenen, terwijl je je voorstelt dat je op Aarde bent. Je verbeelding is spectaculair. Je zult alles geloven. Dat heb je al, nietwaar?

Geloof nu dat je Hemels geboren ben. Geloof dat je jezelf gevonden hebt in een kamer die Aarde genoemd werd. Geloof dat er andere kamers zijn. Geloof dat Aarde een kleine kamer is, meer een hal waar je doorheen moet, meer zoals een kijk vanuit een raam van de Hemel, meer zoals een glinsterende spiegel die op de muur hangt, meer zoals een spiegelbeeld, meer zoals een snelle kijk, meer zoals een sneltekening die je maakte, meer zoals vluchten van fantasie, maar een droom van een moment, van waaruit je zult ontwaken. Je zult ontwaken, geliefden.