God zei:

Tijd is misschien het meest relatieve van al het relatieve in de wereld. De tijd laat jou struikelen. Hij verwart je. Je bent maar zo-zo als het op tijd aankomt. Ach, Oneindigheid is een ander verhaal. Je zit altijd stil in Oneindigheid, of We kunnen zeggen dat je als het ware neuriet en danst, op je eigen maat. In de arena van tijd sjok je voort. In Oneindigheid zweef je. Wat valt er nog meer te zeggen?

Klokken zijn één ding. Zonsopgang en zonsondergang zijn een ander.

Er zijn horizons waar de hemel en Aarde elkaar ontmoeten, maar tijd komt en gaat altijd. Tijd komt de hoek om en rent tegelijk weg. Tijd is een dolende minnaar. Tijd is als het ego vanuit een andere hoek gezien. Hij duwt en trekt je alsof het kogels op je voet afschiet en jou laat dansen. Je probeert de tijd in te halen terwijl je ook probeert eraan te ontsnappen. De tijd misleidt jou, nooit vervullend wat hij beweert te vervullen.

Ik haal een gordijn op. Kom eronder en de Oneindigheid vangt jouw hart. Je ziet waar je geslapen hebt. Je ziet de indruk van je hoofd op het kussen. Geen haast in Oneindigheid. Er is niets anders wat je moet doen dan zijn. Niets hoef je te worden, want, hoe dan ook, je bent. Nergens hoef je heen te gaan omdat alles hier is, niet weggestopt, maar duidelijk in het zicht, een zicht dat verder reikt dan blik en toeval. Voorbij het blauwe ginds en verder dan voorbij, groeien bloemen en je stijgt in het licht. Nee, niet helemaal. Je wordt verrezen in het licht. Je ziet, maar wat is er te zien en wie is er om erover uit te roepen en wiens stem kan spreken en wat is er te zeggen?

Er komt geen stem uit de Oneindigheid, maar allen horen hem. Het is de Stem van Stilte. Hij houdt je in zijn greep waar er helemaal geen vasthouden is. Aan Oneindigheid kan niet worden vastgehouden, maar jij bent er altijd in. Je bent nooit zonder haar. Gevraagd of ongevraagd, je bent verankerd in Oneindigheid. Je bent aangemeerd in Oneindigheid op hetzelfde moment dat je vrij bent te zwerven, terwijl Oneindigheid eeuwig uit de druppelende wateren van de tijd is. Er valt niets in elkaar in de Oneindigheid. Er is geen getiktak. Er is Is-heid. Waar ben je als er geen ruimte is en geen wens om daarheen te gaan?

In Oneindigheid is er geen struikelen over tijd, evenmin kan tijd die niet bestaat jou laten struikelen. Er is niets om jou in de weg te komen zelfs als er geen weg is. Er is geen hoe of wanneer of waar en wat is er anders dat niet in de Oneindigheid is die de bakermat is van alle bestaan?

Oneindigheid is geen cocon, en toch is Oneindigheid jouw omgeving hoewel er geen verschijning is in de Oneindigheid. Je bent nooit Oneindigheid-loos. Je bent nooit meer of minder. Je bent al wat is en de kracht van nietsheid pal is in je hand hoewel er geen fysieke vorm is.

Zelfs Ik, God, kan het Onbeschrijflijke niet beschrijven, maar Oneindigheid is het Enige Echte. Al het andere is dat niet. Je verblijft in Oneindigheid. Je bent vol Oneindigheid en absorbeert dat wat niet gegeten kan worden noch getimed nog gemeten. Oneindigheid is onmetelijk en ondoorgrondelijk hoewel je deel bent van Oneindigheid en geregistreerd bent daar waar tijd niet is en Tijdloosheid is en waar alles nog niet is en toch, waar jij bestaat in harmonie met jouw Ene Zelf alsof je een trein was die klaar staat om het station uit te rijden, en toch, zijn er geen rails en je hebt hoe dan ook nergens om te gaan, en er is in elk geval geen tijd om het in te doen.