God zei:
In zekere zin begin je elke dag alsof je een vreemdeling in het leven was en je vat elke voorbijgaande gebeurtenis of woord op als iets kolossaals. Alsof je overdonderd werd door wat er gebeurde, alsof je geen flauw idee hebt, geen ervaring in het leven en zijn ontelbare giften, alsof dit de eerste keer was dat je ooit een daling op de aandelenmarkt had ervaren.
Ik gebruik de term aandelenmarkt als een metafoor, geliefden. Een kleine daling op een gebied en je voelt je veroordeeld, alsof je nooit eerder het leven in de relatieve wereld had ontmoet, alsof het nieuw voor je was, alsof er een bijl gevallen is, alsof het jouw verbinding met het leven afkapte, alsof je door een kleine tak vernietigd werd. Alles wat er gebeurde is dat, op jouw wandeling door het bos van het leven, er gewoon een tak brak toen je er langs ging. Onschuldig is de tak, onschuldig ben jij. Maar toch maak je er iets groots van. Telkens weer maak jij van wat het leven ten toon spreidt een grote zaak. Je neemt het persoonlijk. Iedere breuk van een tak slaat jou op je knieën, en je schat jezelf in als gebrek lijdend. Er moet hier een fout van jouw kant zijn, op zijn minst in jouw begrip.
Ergens heb je het idee, dat je verondersteld wordt alles te begrijpen, alsof iedere tak die breekt jouw naam erop had. Het bos is het bos is het bos. Een tak is een tak. Takken breken. Je hoeft niet getroffen te worden. Takken die breken is een alledaagse gebeurtenis in het bos. Je kunt hier wat minder terloops over zijn. Als je door het bos wandelt, kunnen gebeurtenissen je verrassen, maar zij maken jou niet minder. Ze zijn gewoon wat ze zijn. Ze hebben verrassend weinig met jou van doen, maar toch neig je ertoe het hele gewicht op je te nemen.
Iedere misstap in het bos komt niet op jouw hoofd neer. Iedere valkuil is maar een valkuil. Het is niet een opgezette val. Er is geen schurk, die in zijn handen wrijft en danst van vreugde om jouw verwarring. Misschien kun je wat academischer zijn over wat er in het leven gebeurt. Precies zoals je niet jouw spiegelbeeld in het water van het meer hoeft te bewonderen, hoef je ook niet op jezelf te schelden als de maalstromen jouw idee over jezelf lijken te veranderen en het achteruitgaat. Scheld niet op jezelf en denk niet dat het leven op jou scheldt. Er is een zeker treffen in het bos, niets meer, niets minder.
Wat er gebeurt mag alles voor jou lijken, maar moet dat zo zijn? Waarvan precies hangt jouw leven af? De goede gunsten van iedereen? Wie is er meer in jou teleurgesteld dan jij in jezelf bent? Het is je eigen teleurstelling, die je niet kunt verdragen. Niemand heeft jou gedesillusioneerd. Jij ontgoochelde jezelf. Jij verscheurt jezelf. Om welke reden zou je dat doen?
Ik doe dat niet. Ik zette jou in de eerste plaats in elkaar. Ik zou jou nooit verscheuren. Ik zou nooit dat wat Ik geschapen heb, uit elkaar halen. En dus neem jij alles te serieus, en je neemt jezelf te serieus. Neem in plaats daarvan Mijn liefde serieus.
Ik heb je niet maar op Aarde gezet en alle verbindingen met jou verbroken. Wij zijn net zo verbonden als ooit, wat er ook gebeurt. In termen van Onze Eenheid, is er niets gebeurd. Het leven op Aarde komt niet tussen Ons. Niets komt er tussen Onze Eenheid, zelfs jij niet. Wat je ook meemaakt, het is maar iets wat je meemaakt. Je zult er doorkomen. En op zeker moment zul je zelfs beginnen te zien, dat er niets was waar je door moest komen. Het was allemaal gemompel op jouw wandeling door het vermeende bos.