HEAVEN #3538 Een Collage van Liefde Maken, 2 augustus 2010
God zei:
Mooi, mooi is Mijn Schepping. Mooi, mooi ben jij Die Mijn Schepping bent. Ik maakte een schilderij van jou en blies Mijn schilderij naar de Aarde. Ik gaf jou schoonheid. Ik gaf jou beweging. Ik gaf jou jezelf, en Ik gaf jou vrije wil. Ik gaf het jou bereidwillig en graag. Ik gaf jou aan Mij om het te bekijken. Denk je, dat Ik Mijn handwerk niet bewonder?
Het moet echter zo zijn, dat jij Mijn kunst wat minder bewondert dan Ik dat doe. Ik heb horen zeggen, dat je er zelfs nu of weer of steeds aanmerkingen op hebt. Hoe kan dat? Maar toch, oh, Mijn geliefden, het is waar. Waar Ik schoonheid vind, kun jij fouten vinden. Ik zeg "kunt vinden", omdat Ik hoffelijk ben. Als Ik niet hoffelijk was, zou Ik kunnen zeggen, dat je fouten vindt.
Het geeft niets. Dat is het verleden en je leert door keuze of door geen keuze, het verleden los te laten, of minstens er niet zo krampachtig aan vast te houden.
Vandaag ben je nieuw. Als je niet nieuw bent, dan word je vernieuwd. Je bent elke dag vernieuwbaar. Dus, kom met Mij in een Prieel van Schoonheid. Dit is waar jij en je hart en je geest thuishoren. Zij horen bij Mij thuis.
Kom, zie de aanblik van de wereld zoals Ik die zie. Laat je ogen, die schoonheid zien, de wereld helemaal mooi maken.
Moleculen en atomen en het dwarrelen en draaien worden niet door het blote oog gezien, maar toch kun je juist nu schoonheid zien zonder een microscoop. Liefde heeft grote invloed op wat je ziet. Liefde kijkt met de ogen van liefde, en dat maakt in de wereld alle verschil.
Schoonheid kan onderhuids zijn of niet, maar toch is er schoonheid. Schoonheid zien zet een roos op jouw wangen en een veer in je stap. Zul je naar schoonheid over leunen? Zul jij een beetje loensen om het te zien?
Als jij jezelf op het ogenblik niet in staat voelt om alle schoonheid te zien, zie dan de schoonheid in delen, in stukken, alsof je een collage van liefde aan het maken was, en van de collage houdt die je aan het samenstellen bent. Jouw ogen stellen een collage van schoonheid samen. Jij kiest de deur waar je door gaat. De deur heeft een etiket. Hij heeft er een plaat op die zegt Schoonheid. Er zijn andere deuren met verschillende etiketten, maar wie zou daar door willen gaan? Je kent hun namen al en je bent vaak genoeg zonder enige aanmoediging door die deuren gegaan.
Nu vraag ik je de deur Schoonheid genaamd te openen en er nooit meer weg te gaan.
In ogenblikken van nederigheid zul je de pracht van alles wat Ik gemaakt heb, zien. Je zult de schoonheid van een kikker zien. Die heb je al gezien, is het niet? Die ogen die uitpuilen. Het ontwerp van de huid, wratten en zo. Wie anders dan Ik zou een kikker hebben kunnen bedenken, en Wie anders dan Ik zou jou hebben kunnen bedenken en jou in klei gevormd hebben en leven in jou geblazen?
En nu vraag Ik je met Mijn ogen te kijken.
Je ziet hoe mooi de tekening van plakkaatverf van je kind is. Je probeert dat niet te zien. Je ziet het. Je ziet alle liefde die op het papier is gespat. Het vraagt geen inspanning. Het vraagt liefde, en de gestadige invloed van de bedoeling om lief te hebben, het podium van liefde, het bouwen van blokken liefde, de levendigheid van liefde, de focus van liefde, de pracht van liefde, want liefde en schoonheid zijn onafscheidelijk, precies zoals jij en Ik onafscheidelijk zijn, te scheiden alleen in illusie, precies zoals in de illusie liefde en schoonheid uit elkaar worden getrokken alsof ze niet bij elkaar horen.