God zei:
Daar waar er wolken zijn in jouw hart, nodig je het zonlicht uit om binnen te komen. Er zijn van die bewolkte dagen in jouw hart en het is makkelijk om daaronder te bezwijken. Het is makkelijk om jezelf toe te staan er in meegezogen te worden, alsof je geen keuze had. De grijze wolken lijken als een magneet te werken, en de kleur van jouw dag komt overeen met het grijs van de wolken.
Waar Wij bestaan, jij en Ik – en waar Wij als Eén bestaan, en waar We in Helder Licht zijn – bestaat geen duisternis. Duisternis is fantasie. In Werkelijkheid is er niets waarmee Licht vergeleken kan worden.
Eenheid heeft geen tegenstelling en je kunt het nergens mee vergelijken. Er is geen tegen in Eenheid. Geen tegen, geen tegenovergestelde, niets anders. Stel je de lieftalligheid van Eenheid eens voor.
Je kunt denken dat je hunkert naar chocolade of zachte karamel. Maar er is nog iets meer waar jij naar hunkert. Echt waar. Je zoekt om meer eenheid te vinden, absoluut. Je had meer dan genoeg van het zogenaamde Anderszijn. Nu ben je klaar voor de lieftalligheid van Eenheid, die alle honger stilt. Hier, neem nu een beetje Eenheid. Eenheid is overal, zelfs als er nergens is.
Eenheid is niet voorverpakt. Het lijkt via osmose binnen te komen. Eenheid daalt in zoals het Seizoen van de Lente arriveert. Opeens is de lente er en je ziet een krokus, en dan nog meer krokussen en er komen nog meer bloemen bij – lelietjes van dalen, korenbloemen, tulpen. Paardenbloemen schieten de grond uit. Je wordt omringd door kleur en je bent vol van vreugde en geluk.
Er wordt gezegd dat er een seizoen is voor alles. De zomer volgt op de lente. De herfst volgt op de zomer, de winter volgt op de herfst. Er wordt gezegd dat er een tijd is voor elk seizoen. Voor wat betreft jouw leven hoeft de winter de zomer niet op te volgen. Lente kan iedere dag opkomen in jouw hart. Is er een of andere wet die onherroepelijk zegt dat je verplicht bent om zoveel dagen per jaar winter te hebben, enzovoorts?
De dood volgt op het leven. Het is een gewoonte dat rouwen volgt op de dood, moet je je dan in het leven, dat er is om te bloeien en te stralen, toch aangetrokken voelen tot rouwen? Ik zeg van niet.
Bloemen die opdrogen en hun zaad gaan verspreiden huilen niet. En alle andere bloeiende bloemen die achterblijven gaan niet jammeren over het schijnbare einde van een andere bloem. Dat bloemen verder gaan is een onderdeel van het leven. Duisternis hoeft niet naar binnen te stormen als een dikke deken van sneeuw. Er hoeft geen sneeuwstorm te zijn. Er kunnen wel tien sneeuwstormen zijn en niet één sneeuwstorm heeft het onvervreemdbare recht om jou te doen ontsporen. Er zijn geen regels die zeggen dat je somber moet worden omdat de wereld dat van jou verwacht.
Jouw boek is nog niet geschreven. Er is meer zon dan sneeuw in het leven in het algemeen en jouw leven in het bijzonder. Er is geen reden om te zeuren over sneeuw. Sneeuw kan ook heel mooi zijn. Sneeuw kan ook het licht van de Zon reflecteren.
Alles is zoals jij zegt dat het is. Er is een onbewuste klik in jouw gedachten die jou vertelt hoe je behoort te reageren op wat het leven brengt. Moet jij gewoontes volgen?
Wat als de wereld het allemaal ondersteboven had? Toch kun je wat de wereld als blijde boodschap verkondigt aannemen en je aansluiten in de rij. Dat was goed genoeg voor je ouders en voor de ouders van iedereen, dus waarom is het niet goed genoeg voor jou? Je denkt: Wat is er de logica van om deze voorbeelden en patronen te doorbreken? En je haalt je schouders op.
Nu ga ik je een groot geheim van het leven vertellen. Ik zal je een manier vertellen om weg te komen van rouwen en lijden. Je hebt dit gezien en je kunt het gedaan hebben. Sssst, de manier is om heel aardig te zijn tegen iemand anders, en zo het leven voor de ander makkelijker te maken, de ander te helpen, je focus een beetje of heel veel van jezelf af te halen en de focus te leggen op iemand anders, zelfs vanaf je sterfbed.
Zelfs als je de fase van het avontuur om de Aarde te overstijgen ingaat, je klaarmaakt om je lichaam achter te laten terwijl je ziel opstijgt naar de Hemel, zelfs als je misschien pijn hebt, kun je geïnteresseerd zijn in anderen en ze opbeuren en jouw verhaal van wat er met jou gebeurt opzij zetten. Je hoeft het er niet bij te halen. Je hoeft je ellende niet opnieuw te vertellen. Wees de gastheer of gastvrouw voor iedereen die voor je komt staan, ongeacht de omstandigheden.
Ik heb dit gezien. Ik heb gezien dat mensen, zelfs in hun allerlaatste momenten op Aarde, verrijzen en het leven vreugdevol maken voor anderen. O ja, er is altijd meer om te weten dan wat er is geschreven in de boeken.
Vertaald door: Petra