Artık ben-merkezli olmayacaksınız. Olur da negatif düşünceler veya duygular taşırsanız eğer, bunların geçiçi şeyler olduğunu bileceksiniz. Hiç de can sıkıntısı yaratmayacak onlar; ağaçların sonbaharda yapraklarını dökmelerine hayıflanmadığınız, ağaçların her zaman yemyeşil ve çiçekler içinde olması gerektiğini düşünmediğiniz gibi bunların da gelip geçici olduğunu bileceksiniz.
Ego kaynaklı düşünceler ve hisler parmağınızdaki küçük bir sıyrık gibi olacaklar. Parmağınızdaki sıyrığı da farkeder ve daha sonra üzerinde düşünmezsiniz. Bu sıyrık size sıkıntı vermez. Parmağınızda bir çizik ya da sıyrık olması normal bir şeydir. Bir mesele değildir bu. Rüzgarda uçuşan bir parça kağıt gibidir. Bir anlığına görüş alanınıza girmiştir.
Bizim bildiğimiz sevginin, bir duygu olmadığını anlıyorsunuz. Duygular küçük şeylerdir. Sevgi büyüktür.
Duygularınız Pavlov’un köpekkleri gibi şartlanmışlardır. Bundan fazlası değildir onlar. Bir şey olur ve zihniniz belli bir şekilde reaksiyon vermeniz gerektiğinize karar verir. Bu reaksiyonların, kıskançlık ya da öfke gibi adları vardır. Sisteminizde proglamlıdır onlar.
Işığa doğru büyüyüp o yönde gelişim gösterdikçe, bu nevi uyaranlara karşı daha farklı reaksiyonlar taşıyacaksınız. Belirli bir tepkiye bağlı kalmayacaksınız. Bir sıkıntıyı farketseniz bile, bunu kendinize dert etmeyeceksiniz. Alışkın olduğunuz tüm o reaksiyonlara artık sahip olmayacaksınız. Bir zamanlar olduğu gibi alarma geçmeyeceksiniz.
Savaşmanız gerekmeyecek. Hiçbir şeyle savaşmanız gerekmeyecek. Savaşacak bir şey görmeyeceksiniz. Siz savaşmadığınızda da hayali hasımlarınız ortadan kaybolacaklar. Sizin ışığınızda varolamazlar onlar. Eğer siz savaşmazsanız, onlar da savaşamazlar. Onlar için eğlence olmazsınız artık. Sizin işbirliğiniz olmaksızın varolamazlar. Dolayısıyla hararetle tepki vermeyeceksiniz. Tepki vermeyeceksiniz.
Ah, aziz çocuklarım, sırf bakış açınız genişlediği ve yükseklere çıktığı için öyle hoş zaman geçiriyor olacaksınız ki. Görüşünüz, gökkuşağının üzerindeyken, gökkuşağının üzerindedir o. Başka yerlerde değildir. Görüşünüz gökkuşağının üzerinde bu kadar mutluyken, eğlence olsun diye kendisine neden başka bir yer arasın ki. Geriye doğru gitmek istemez o. Gökkuşağına bakabilecekken, gökkuşağına bakıyorken, somurtkan duygulara geri dönmeyi neden istesin ki? Kim gözlerini gökkuşağından alabilir? Bunu yapmayı kim, neden ister?
Bir dağın en tepesindeyken çok geniş bir açıdan görebilirsiniz. Her bir olumsuz detaya veya engebeye takılmazsınız. Varoluşun en tepesindeyken, keyfinizi kaçıracak detayları neden görmek isteyesiniz? Aslında, bulunduğunuz irtfadan size rahatsızlık veren sinek ve haşereleri göremezsiniz. Sizin için mevcut değildir onlar. Gözden uzak, zihinden de uzaktır.
Düşünceleriniz dahilinde Enginliği yaratabiliyorken, küçüklüğü yaratmayı aklınızdan bile geçirmezsiniz. Tüm bir ışık tayfının içindeyken karanlığı sormazsınız. Karanlığın ne olduğunu artık bilmezsiniz dahi, böyleyken de onu sorun etmezsiniz. Elbetteki ışığın içinde karanlık bulmaya da çalışmazsınız.
Geri dönüş yoktur aziz çocuklarım. Daha düşük bir bilinç seviyesine dönemezsiniz artık. Bunu yapmayı tercih de etmezsiniz. Eski düşünme biçimlerini geri getirmek istemezsiniz. Işığa vardığınız için eski bagajınızı ardınızda bırakırsınız. Onu yanınızda taşırken aynı zamanda da ışık içinde tekamül edemezsiniz. Bu bagaj sizi ancak geride bırakabilir, dolayısıyla siz de özgürlüğü seçersiniz, net bir amaç seçersiniz, asla eskimiş düşünceleri tercih etmezsiniz. Siz motosikletle ilerlerken, eskimiş düşünceler de çöldeyken ardınızda bıraktığınız küçük toz bulutları gibi uzaklaşıp giderler. Siz ki, sürücüsünüz, geriye dönüp bakmayı asla aklınızdan geçirmeyin, bunu istemeyin de. Bakışlarınız önünüzde olsun, ileriyi görsün onlar.