Bu kadar olumsuzluk yeter. Ona ihtiyacınız yok! Onu ilan edip duyurmaya da ihtiyacınız yok. Olumsuzlukları bırakın artık. Kötü haberleri paylaşmanın nesi iyi olabilir? Bunu yaparak ne kazanırsınız? Belki biraz rahatlama. Ne verirsiniz? Kendisinin de rahatlamaya ihtiyacı olan birisine acı ve kaygı. Dolayısıyla da rahatlama ihtiyacını es geçmiş olursunuz.
Dünyada zaten yeterince negativite yok mudur? Onu yaymanıza ne gerek vardır o halde? Bu, inkar etmek değildir. Hiçkimse hiçbir şeyi inkar etmiyor. Bırakın negativitenin örümcek ağlarını başkaları yine başkaları için örsünler; tabii eğer illa ki buna mecburlarsa. Fakat siz buna mecbur değilsiniz. Siz değilsiniz. Bırakın dünyadaki kötü haberlerin dedikodusunu başkaları yapsın, siz değil.
Bunun bir sonunun olması gerekiyor.
Artık negativiteyi yaymamanızı istiyorum sizden.
Uzun zaman önce size, gazetelerden ve televizyondan uzak durmanızı söylemiştim. Negativiteyle yüklüdür onlar. Gazetelerin sattığı budur. Televizyon programları ve reklamlar tehlike uyarıları ile doludur. Hastalıktan korkarsınız, işlenen suçlardan, savaşlardan korkarsınız ve onlara odaklanmaya devam edersiniz. Zihninizi olumsuzluklardan uzaklaştırın. Bu çukurun dışına çıkın aziz çocuklarım, hastanelerden ya da savaş alanlarından çıkın.
Eğer patronunuz sizi incitiyorsa, bunu iş arkadaşlarınıza detaylı olarak anlatmanız gerekiyor mu gerçekten?
Eğer, aslında öğretmenlik yapmaması gereken bir öğretmeniniz varsa, sürekli bu öğretmen hakkında konuşmaya mecbur musunuz? Bu sıkıntıya arkadaşlarınızı ortak etmeye mecbur musunuz? Belki de hoş bir iltifatla öğretmeninizi şaşırtabilirsiniz. Bu yaklaşımınız öğretmen için bir fark yaratır veya yaratmaz. Fakat herhalükarda sizin ruh halinizde bir değişim yapar.
Eğer gününüz kötü gittiyse, herkes bunu bilmeye mecbur mudur?
Eğer kendinizi öfkeli hissediyorsanız bunu göstermek zorunda mısınız, neden böyle olduğunuzu anlatmak zorunda mısınız?
Geçmişinizdeki mutsuzluklardan ya da benzer şeylerden kaç kez bahsedebilirsiniz? Sıkıntınızı bir kez ifade edin ve meseleyi orada bırakın. Onu canlı tutmayın. Onu yinelemeyin, bir kez daha ondan bahsetmeyin. Zümrüd-ü Anka (*) gibi olun ve küllerinizden doğun.
Mazinin dışına çıkın dediğimde ne kastettiğimi düşünüyorsunuz? Kafanızı sallıyor ve “Evet, bu doğru. Haydi tüm geçmişi arkada bırakalım” diyorsunuz. Hemen sonra da bir takım talihsiz haberlerin üzerine atlıyor ve geçmiş ızdırapların ateşini körüklemiş oluyorsunuz. Aziz çocuklarım, bir dakika öncesi de mazidir.
Dünyanın vibrasyonunu yükseltmek için burada bulunduğunuzu unutmayın. Bu vibrasyonu en yükseklere çıkarın. Mutsuz düşünce çukurlarından dışarı çıkın. Felaket tellallığı yapmayın. Kötü haberleri nakletmeniz ya da tekrar etmeniz gerekli değildir. Bunu sizin için yapanlardan yeterince vardır. Bunu yapmaları gerektiğini düşünebilir onlar, fakat sizin için öyle olmadığını bilirsiniz. Size bir Pollyanna olmanızı söylemiyorum Ben. Söyleyecek iyi bir şeyleriniz olmadığı zaman dilinizi tutmanızı söylüyorum size. Hayattaki pozisyonunuzu değiştirin. Hayattaki misyonunuz ızdırap dolu haberleri oradan oraya nakledip herkesi haberdar etmek değildir. Bu tavır, biraz da dedikoducu bir yaklaşımı çağrıştırmaktadır aslında.
İyi haberlerin muhabiri olun. Mucizeleri duyurun. Yeryüzündeki insanların engin iyiliğini duyurun. İnsanların kurduğu dostlukları duyurun. Kahramanları haber yapın. Nezaketi haber yapın. Güzel hikayeler anlatın aziz çocuklarım. Dostluktan bahsedin. Karşılıksız iyiliklerden bahsedin. Yüzünüze bile bakmayanlardan değil, size selam veren yabancılardan bahsedin. Hayallerinizi anlatın. Gökkuşağına işaret edin. Konuştuğunuz insanların ufkunu genişletin. Kendi ufkunuzu genişletin.