HEAVEN #2288 Mporei Na Sumbei Opoudhpote

HEAVEN #2288 Μπορεί Να Συμβεί Οπουδήποτε 1 Μαρτίου, 2007

Ο Θεός είπε:

Η ενθύμηση της Αλήθειας δεν είναι ίδια με το να θυμάστε όλα τα πράγματα που έχετε στο μυαλό σας για να θυμάστε. Η ενθύμηση της Αλήθειας είναι μια λάμψη φωτός. Είναι μια ενόραση που εκρήγνυται προς τα μπρος. Δε συνδέεται με κάποια προσπάθεια. Δεν απαιτεί στύψιμο του μυαλού. Και δε χρειάζεται καθόλου φαντασία. Είναι το ίδιο ,όπως ,όταν ο φίλος σας βρίσκεται ακριβώς μπροστά σας, δε χρειάζεται να φανταστείτε την παρουσία του. Είναι παρών.

Με τον ίδιο τρόπο που ανατέλλει ο ήλιος, ανατέλλει κι αυτή. Και έτσι η Αλήθεια σάς φωτίζει.Είστε ένας παρατηρητής της. Απλώς εμφανίζεται στον ορίζοντα τη συγκεκριμένη στιγμή που είστε ακριβώς εκεί και παρατηρείτε. Είστε ένας παρατηρητής.

Ίσως να βρίσκεστε μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ, και να κοιτάτε γύρω, και κάτι να φαίνεται διαφορετικό από αυτό που ήταν ένα λεπτό πριν. Όλα είναι τα ίδια, μόνο που εσείς δεν είστε οι ίδιοι. Η όρασή σας έχει αλλάξει. Είναι μια έλλειψη διάστασης αυτό που βλέπετε. Είναι σαν να ρίχνετε ταυτόχρονα μια φευγαλέα ματιά στην παροδικότητα του χρόνου και στη δόξα της Αιωνιότητας. Ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Βλέπετε την ανυπαρξία του χρόνου. Είναι σαν να κοιτάτε επίμονα και να μην μπορείτε να σταματήσετε να κοιτάτε επίμονα. Η ματιά σας είναι απλή, κι όμως είναι μεγαλειώδης. Το χέρι σας βρίσκεται ακόμη πάνω στο καροτσάκι. Είστε μες στο σούπερ μάρκετ, όμως αυτό που ήταν πάντοτε κανονικό, έχει γίνει αλλόκοτο επειδή έχετε συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεστε στο σύμπαν και πουθενά αλλού. Ξαφνικά, όλα όσα σας ήταν γνώριμα σε όλη σας τη ζωή είναι ανεξήγητα. Ξαφνικά, το Άγνωστο είναι γνωστό ή σχεδόν γνωστό, και εσείς νιώθετε σα στο Σπίτι σας μαζί του. Ζείτε την εμπειρία της Πραγματικότητας της Αιωνιότητας, και είναι το γήινο που έχει γίνει μακρινό. Είναι το γήινο που είναι απίστευτο. Κατά κάποιο τρόπο τραβήχτηκε μια κουρτίνα του γήινου, και όπως είναι,το βλέπετε μάταιο.

Κι όμως, αυτή η ακτίνα φωτός, είναι μόνο μια στιγμιαία εμπειρία. Η ταινία που πάγωσε για ένα λεπτό, αρχίζει να παίζει και πάλι, κι εσείς σπρώχνετε το καρότσι σας και ψωνίζετε, και όλα είναι τα ίδια, μόνο που εσείς δεν είστε ίδιοι. Για άλλη μια φορά, έχετε σχεδόν ξεχάσει αυτό που είναι αξιομνημόνευτο. Για άλλη μια φορά, απορροφιέστε από μια ταινία, η ταινία, ωστόσο, σας έδωσε μία παύση. Για μία στιγμή, αποσπαστήκατε απ’τον περισπασμό και είδατε την ησυχία της ζωής στη μέση της κινητικότητας του σούπερ μάρκετ.

Τι είναι τελικά αυτή η ζωή που ζείτε; Και γιατί φαίνεται να έχει σημασία το πού βρίσκεται το σώμα σας και το ποιος είναι μαζί σας ή δεν είναι μαζί σας; Τόσο μεγάλη φασαρία έχει γίνει για τη ζωή στον κόσμο, και για ένα ελάχιστο δευτερόλεπτο, δεν μπορείτε να καταλάβετε γιατί γίνεται τόσο μεγάλη φασαρία ενώ δεν υπάρχει λόγος. Είναι ένα κολάζ, αυτό είναι όλο. Είναι ένας πίνακας. Είναι μια ακίνητη ζωή.

Για μία στιγμή, ξέρατε ότι είστε στο Άπειρο, και το αγκαλιάσατε. Δεν μπορούσατε να κρατήσετε το βλέμμα σας μακριά του μέχρι που παρατηρήσατε ότι το βλέμμα σας δεν ήταν πάνω του. Είχατε μία ανάμνηση του Άπειρου. Και μετά έχετε μία ανάμνηση της ανάμνησης του Απείρου, γιατί η προσοχή σας επέστρεψε στη λίστα με τα ψώνια σας. Από το Άπειρο φτάσατε στο Περατό.

Θα μπαίνετε στο Άπειρο ξανά και ξανά, και όλο και πιο άμεσα, μέχρι να γίνει αυτό απ’το οποίο δεν φεύγετε ποτέ. Θα είστε μια φιγούρα που μπαίνει στο Άπειρο και περιβάλλεται από άλλες φιγούρες, οι οποίες μπαίνουν στο Άπειρο είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. Στην πραγματικότητα, μπορείτε να είστε μόνο μέσα στο Άπειρο, γιατί τα υπόλοιπα είναι ψευδαίσθηση, και μόνο το Άπειρο είναι αλήθεια. Βρίσκεστε στο γήπεδο του Απείρου, και εσείς είστε το Άπειρο του παντός.