God zei:
Laat Me je een verhaal vertellen over het leven op Aarde. Het is een verhaal zonder begin en zonder einde. Het is een eeuwig verhaal. Het is jouw verhaal.
Het lijkt een begin te hebben met jouw geboorte op Aarde, maar jouw geboorte op Aarde is maar een intermezzo in jouw verhaal, het begin van een hoofdstuk als het ware. Het is alsof je naar een kast ging en je omkleedde en dus jouw verschijning veranderde. Hierin begint deze tour van jou op Aarde.
Dit is een avontuur waarop je bent. Je nam een tijdje vrij om te zien hoe het leven op Aarde is, hoe het voelt, wat het is als het echt waar zou zijn. Het is alsof je naar een heimelijke voorvertoning wordt gestuurd getiteld: Dit Is Hoe het Leven Zou Kunnen Lijken. De ondertitel is: Dit is een fragment uit het eindige leven zelfs als je in de Hemel bent.
Natuurlijk moet er in een verhaal drama zijn. Je werd geboren. Je huilde, Je speelde. Je lachte en brak je speelgoed en speelde toneel. Je nam het allemaal heel serieus en beklaagde je over je lot. Je voelde je kwetsbaar. Er was iets gewoon niet goed. De eerste keer dat je huilde bij je geboorte was niet genoeg. Je huilde weer en weer. Je dacht dat tranen de bedoeling van het leven waren, maar echt jouw verhaal, jouw ene verhaal in honderd miljard triljoen triljard verhalen, verleden, heden of toekomst, alsof dit echt zou bestaan, is een verhaal van een vreemdeling in een vreemd land, schijnbaar zoals science fictie. Fictie is correct. Dit is een verhaal van doen-geloven, en je weet echt hoe je in een verhaal moet komen en trillen en schreeuwen en gillen en gaan liggen en echte tranen huilen. Verhalen maken jou aan het huilen, jouw verhaal en de verhalen van anderen. Zelfs als ze fictie zijn, geloof je erin. Je huilt goed.
We zouden kunnen zeggen dat de tranen echt zijn terwijl het verhaal dat niet is. Het verhaal is niet echt. Tegelijkertijd geloof je in het verhaal, is het niet? Wie heeft jou verteld dat het gesimuleerde leven op Aarde niet het echte leven is? Ik natuurlijk.
We zouden kunnen zeggen dat het verhaal van jouw leven op Aarde een verhaal binnen een verhaal is. Er zijn twee sporen tegelijk aan de gang. Je bent ook twee karakters. Je speelt het karakter dat verbijsterd is, terwijl je je bewust bent en solide in de Hemel hoewel je op Aarde zwalkt. Je bent een toneelspeler en je bent er goed in. Je verdient een Academy Award. In plaats daarvan accepteer je een Hartzeer Award en je buigt uitgebreid.
Je gaat zo in je rol op, dat je gewoon niet in staat bent van het toneel af te komen. Hoe je ook protesteert, daar ben je op het toneel aan het protesteren.
Natuurlijk zijn er tijden dat je een glimp opvangt van de schoonheid, geliefden, die echt is. Schoonheid is echt. Liefde is echt. Zelfs op Aarde zijn er waarnemingen van de Hemel, maar je voelt je niet gecompenseerd voor de uren die je erin stak en het verdriet dat je je op Aarde laat welgevallen. Verdriet is niet echt. Je bent gefopt. Misschien haal je uit, zo goed ben je gefopt, terwijl je steeds het gevoel hebt dat je slim bent en begrepen hebt waar het leven om gaat.
Ik zeg je eerlijk dat het leven gaat om liefde, en het leven gaat om schoonheid, en het leven gaat om Eenheid. Dit is waar het leven allemaal om gaat. Het leven gaat niet om de buitenkant waar je je aan vastgegrepen hebt. Helemaal niet. Gooi de kwasten en franje weg. Kom in het Paleis van Mijn Hart en We zullen de Zeeën van de Hoge Hemelen bevaren die jou naar Nieuwe Hoogten zullen brengen.