God zei:
Niets kan de vreugde die Ik voel bevatten. Mijn liefde vloeit over. Vreugde ontmoet zichzelf steeds wanneer Mijn ogen en Mijn gedachten en Mijn liefde op jou vallen, Mijn Ene Kind, Mijn Ene Zelf. Te zeggen dat jij diep in Mijn hart bent zegt niet genoeg, want jij bent Mijn zuivere hart.
Te zeggen dat Wij, jij en Ik, verweven zijn zegt niet genoeg. Er is werkelijk geen weven van ons. IK BEN en dat vertelt het verhaal. Het is niet helemaal accuraat te zeggen IK BEN jou of te zeggen Jij bent Mij, hoewel dit waar is voor zover het gaat. Er is Eén en er is geen onderscheid te maken tussen jou en Mij, noch is er Mijzelf van jou verwijderen, maar natuurlijk verzinnen Wij dat te doen. We doen dat steeds en er is die deugniet van een Tijd die Ons in de weg komt, die al Onze discussies in de war stuurt. Vanwege fictieve tijd veroorzaakt wat Wij zeggen dit of dat, nu of dan, enz.
De Waarheid is dat er nooit een tijd was dat er ooit iets anders was dan Ik en IK BEN. Er was nooit een tijd dat jij ook maar een kleine centimeter buiten was. Het reduceren van Al Wat Is in secties van tijd, Waarheid en tijd samentrekkend, het tegenover elkaar stellen van Waarheid en tijd, de een afhankelijk van de ander makend terwijl het werkelijk niet nodig is, werpt de vraag op Wanneer en voor welke duur, hoe lang of hoe kort. Hetzelfde geldt voor het gevoel van ruimte dat jou bezighoudt en zijn vraag van waar. Wanneer en Waar roepen ook volgorde en precedent op, voor of na. Je begint te zien dat tijd en ruimte op hetzelfde neerkomen. Zelfs tijd en ruimte zijn niet gescheiden, net zo min als Wij dat zijn of ooit waren of ooit zullen zijn.
Als gevolg van tijd en ruimte ontstaan details en verwikkeling begint. Verwikkeling is niet echt. Verwikkeling is bedrog.
Misschien is het ego een kind van tijd en ruimte, een constructie van tijd en ruimte. Hoe zou het ego zonder tijd en ruimte, vals als het is, kunnen bestaan of lijken te bestaan? Tijd en ruimte brachten een clown voort, een kleine clown die zichzelf opblaast om groot te zijn. Zonder de concepten van tijd en ruimte, waar zou zelfzuchtigheid vandaan komen? Waar zouden deze hele identiteit en jij en mij en mijn en jouw vandaan komen? Er is slechts Eén van Ons.
Alleen kruipt er in de wereld van tijd al dit eigendom binnen. Het idee van ruimte draagt bij aan het idee dat er niet genoeg ruimte in de herberg is voor allemaal. Van ruimte komt het idee van verdringing. Ik zou eindeloos door kunnen gaan en dat doe Ik vaak ook. Van tijd en ruimte komen de ideeën van bescherming en verdediging, en bescherming en verdediging vloeien voort uit eigendom dat een verkeerd feit is. Ongeacht aktes en pandrechten en contracten in de wereld, is er geen eigendom. Er is verondersteld eigendom, begrepen eigendom, maar eigendom heeft geen poot om op te staan.
Tijd en ruimte zeggen iets anders. Zij zijn jokers in een stok kaarten.
De realiteit van de wereld is één ding. De Werkelijkheid is een ander. Er kan veel in harten in de wereld gezien worden, maar het enige reële is liefde. Al deze andere vertoningen zijn zuivere onzin. Het zijn de kleren van de Keizer gewassen en opgehangen om te drogen. Ze kunnen zelfs in de fysieke wereld bewezen worden, maar waar brengt ons dat in tijd en ruimte? Nergens.