God zei:
Ik zeg dat alles goed is. Ik zeg dat tragedie een verkeerde interpretatie is. Tragedie bestaat in de menselijke denkgeest. Het is een misvatting. O, ja, er is drama. Het drama is kleurrijk. In de denkgeesten van de mensheid wordt de tragedie gevormd.
Hoe kan er tragedie zijn als iedereen met Mij samen is, veilig en gezond en heerlijk met Mij samen?
De dood is geen tragedie. Het leven is geen tragedie.
Gehechtheid geeft de sterke illusie dat tragedie waar is. Het idee van tragedie ontstaat in de gedachten van de menselijke denkgeest: "Dit had niet mogen gebeuren."
Het gebeurde. De dood van het lichaam is een deel van het leven.
Aan de andere kant zou je kunnen zeggen: "Dat en dat had moeten gebeuren, en dat gebeurde niet." Zodoende wordt meer tragedie geproduceerd in de menselijke denkgeest of je het nu wilt of niet, maar jij bent het die het menselijk leven verandert in categorieën van een of andere soort tragedie.
Zeker, er zijn zaken in het leven die jij wenst en er zijn zaken waarvan je boven verwachting hoopt dat ze niet zullen gebeuren. Jij voegt plussen en minnen toe aan het leven, wanneer het verhaal gaat dat er leven is. Vanuit jouw perspectief, gaan deuren open en deuren sluiten. Een hordeur slaat dicht. De wind blaast ertegen. Echt, geliefden, het dicht slaan van hordeuren ergert jullie. Niettemin zijn dichtslaande hordeuren of de dood van het lichaam of het dichtslaan van een gebeeldhouwde eiken deur, gewoon wat het is. Bijvoorbeeld, wat aan de andere kant van de deur is, is altijd aanwezig, alleen is jouw zicht geblokkeerd.
Je vormt je een denkbeeld van de deuren, gewichten van de deuren, en jij beslist, of de wereld heeft voor jou beslist, welke enorm zijn en welke aanvaardbaar zijn.
Dood van een lichaam is niet aanvaardbaar voor jou. Het maakt niet uit, de dood -- dat wat jullie dood noemen -- komt vaak voor. Het is gewoon, en toch voor jouw hart en ogen, is het onverwacht en ondraaglijk. Het feit dat het gebruikelijk is, haalt het gewicht niet van je schouders.
Jij bent ervan overtuigd dat de dood van het lichaam, onder andere, een tragedie is. Ik zeg dat het anders is.
Beschouw het zo, als het helpt, dat de dood van een fysiek lichaam is als een boekverbranding, geliefden. De begrippen in een boek, het hart en de denkgeest die het boek schreven, zijn niet vernietigd. Zij blijven.
De ernst, de onvergeeflijkheid waar jij de dood in vasthoudt, heeft te maken met jouw constructie van de tijd. Als je niet in de ban van de tijd zou zijn, zou je jezelf vrijmaken van verdriet. Je zou jezelf vrijmaken van de concepten van te snel of te vroeg. Zonder het begrip tijd, zou niets onaanvaardbaar voor jou zijn.
Als je het zo beschouwt dat het leven speelt en spettert in een plas water die nooit opdroogt, zouden een grote plons en een kleine duik allemaal spetters zijn en er zou niet meer dan dat van gemaakt worden. Waar zou de tragedie zich dan bevinden? Waar bevindt de tragedie zich? Het ligt in de menselijke denkgeest, geleverd aan het hart, een hart plettend en knijpend, dat is bedoeld om te openen en te openen en te openen en de alles-heid van liefde te omvatten. Je maakt de opening van een bloem die gaat bloeien niet dicht en nochtans sluit jij jouw weelderig kloppend hart onder omstandigheden die jij interpreteert als hartbrekend. Jouw menselijke denkgeest accepteert het concept van tragedie en toch, tot op heden, wordt niet het concept aanvaard dat jij tragedie toevoegt aan dat wat niet meer dan een aspect van het leven op Aarde is.
Het leven ontvouwt zich, en dat is het. Het ergste dat kan gebeuren is dat het leven zich niet ontvouwt zoals jij zegt dat het zou moeten. Je zou kunnen zeggen dat Ik de schuldige ben en daarom maak jij jezelf tot slachtoffer. Een slachtoffer van wat? Een slachtoffer van je eigen interpretaties. Je voegt verwijten toe aan een reeks van natuurlijke gebeurtenissen in de bestaande wereld. Jij vindt schuld. Te vaak, veel te vaak, geef jij Mij de schuld. Jij zegt in feite dat Ik niet eerlijk ben. Het leven is eerlijk, geliefden. De dood van het lichaam komt bij iedereen, rijk of arm, jong of oud. Misschien is het oneerlijk van jou om de schuld te geven. Punt.
Open nu je hart en houd het wijd open. Tragedie bestaat in je denkgeest. Het is een verteld verhaal met bloesems van een groots drama, prachtig verteld, het verhaal verfraaid. Het voelt echt, maar het mist mijlenver het punt.