Er zijn twee denkscholen:
1. Het staat geschreven waar je zou zijn op deze tijd en plaats.
2. Je creëert je eigen lot.
Kan het niet allebei tegelijk zijn?
Er is immers vrije wil. Kun je de mogelijkheid dat je lot niet in steen is gebeiteld erkennen, maar dat jij je lot kunt veranderen? Het maakt niet uit of het lot voorbestemd is of aan verandering onderhevig is, je bent op de juiste plaats op het juiste moment.
Natuurlijk maak je keuzes. Keuzes worden niet opgedrongen, en toch, soms, voor je denkgeest, lijken ze dat te zijn.
En dan, waar komt spijt vandaan, spijt dat je deze weg ging in plaats van die, en waarom?
Je heb ook gehoord dat er geen ongevallen, geen toeval, geen gewijzigd verloop bestaat.
Is wanneer en waar en hoe je sterft voorbestemd?
In dat geval, hoe kunnen wonderen bestaan? Zijn wonderen ook voorbestemd?
Als alles is voorbestemd, is vrije keuze dan een illusie?
Ik stel deze vragen voor jou, namens jou.
En vervolgens heb Ik je verteld dat jullie allen zullen terugkeren naar Mij, waar je vandaan kwam. Dat is een uitgemaakte zaak, geliefden. Zoveel is zeker.
Vervolgens, als jij je eigen lot creëert – nou goed, hoe kan dat? Kan het lot worden gecreëerd? Als jouw toekomst is voorbestemd, wat kan de vrije wil er mee te maken hebben?
In dat geval zou je kunnen vragen:
"Heb ik op voorhand beslist over mijn leven? Lieve help, als alles in mijn leven vastgelegd is, waarom moet ik dan door het verloop heen gaan? God, ik kan U dit vertellen: ik glijd niet door het leven. Het leven leven als een menselijk wezen is geen makkie. Waarom zou ik zo'n hobbelige weg voor mij uitzetten? Dat klinkt niet naar mij. Waarom eigenlijk zou iemand moeilijkheden voor zichzelf kiezen? Wie zou hemzelf of haarzelf het beste en het ergste van het leven geven, tenminste zoals wij mensen ons leven gaandeweg zien?
Natuurlijk, dat klopt. U, God, ziet geen goed en slecht. U kunt onze beelden van het lijden erkennen, maar toch, U, vanuit Uzelf, ziet iets anders.
God, ik moet U vragen waar is het leven voor? Wat gaat het allemaal over? U hebt ten minste een keer gezegd dat mensen hier zijn om vreugde te leren. God, vreugde leren tussen onruststokers en dieven en allerlei andere dingen is moeilijk te bevatten. Ik snap het niet.
Misschien hebt U me verteld dat ik niet het niet hoef te begrijpen. Ik moet gewoon leven. Nou, dat is waar. Terwijl ik hier op Aarde ben en in welke wirwar ik ook ben, ik ga er doorheen. Ik leef gewoon. Ik leef gewoon zo goed als ik kan, en dat betekent te blijven leven of ik mijn vrije wil herken of niet.
God, ik hoop dat het goed is dat ik U deze vragen stel. Ik weet dat U hebt gezegd dat de vragen ronddraaien in cirkels, dat ze niet ons nergens brengen behalve een blokje om.
Is het waar, God, dat op een dag ik de antwoorden gewoon weet en ik zo blij zal zijn? Ik zal geen vragen hebben om te stellen? Is dit waar? Ik begrijp dat U mij geschapen hebt en dat ik grootser ben dan ik waarneem.
Onze gezegende dieren op Aarde leven gestuurd door instinct. Ik heb de schoonheid van de dieren gezien en hoe ze dag bij dag leven, hoe ze het verleden loslaten en, net als de lelies van het veld, maken ze zich geen zorgen over de volgende dag. Betekent instinct een nadere binding met U, God?
U heeft ons verteld niet te klagen, God, en toch waar komen mijn vragen vandaan naast verwarring en een verlangen naar dat het leven altijd vriendelijk is en daarom vrij van ontevredenheid?
Ik weet dat U gelijk moet hebben. Als ik kijk naar de schoonheid en liefde overal, zoals het nu is, stel ik geen vragen. Ik roep uit: 'Hoe mooi is de wereld !' En ik zeg met heel mijn hart: 'Dank U, God.' "