Stormen zijn passerende zaken. Net als nachten voorbijgaan, doen stormen dat ook, stormen van allerlei aard, fysiek, emotioneel, mentaal. Soms ben je blij dat het nu niet voor altijd is, en soms wil je dat nu voor altijd is. Jij wilt de heerlijkheid van dit moment houden.
Ik ben gekomen om jou te vertellen dat er slechts de heerlijkheid van dit moment is. De Eeuwigheid IS op dit moment. Er is geen ander moment.
De tijd waar de wereld in gelooft is denkbeeldig.
Dus nu, op dit moment, terwijl jij naast Mij zit, en je denkt niet na over de fout die je gisteren gemaakt hebt of aan alles wat je hebt te doen vandaag en morgen, begin je Onze vrede te voelen? Jij voelt hem, of niet soms?
En, ja, Ik ben gekomen om jou te vertellen dat dit alles is wat er is, geliefde, dit wat je op dit moment voelt. Ik zou het een opzwepen van vrede kunnen noemen, hoewel, natuurlijk, vrede kent geen opzwepen. Dat is het juist - de vrede wordt niet opgezweept, en toch voel je een verlevendiging van de vrede. Wat je hebt is een gewaarzijn van deze stilte van vrede in jezelf, het besef van stilte dat je niet altijd hebt, zelfs als de stilte zelf altijd bij je is.
Dit is de heerlijkheid van meditatie, het binnengaan van die stilte. Dat is het idee, hoe dan ook. Stilte is alomtegenwoordig. Je gewaarzijn is dat niet.
Laten we ons voorstellen dat jouw bureau rommelig is. Er ligt zoveel verspreid over het oppervlak van het bureau dat jij de bovenkant van het bureau helemaal niet kunt zien. En toch is de bovenkant van het bureau er uiteraard, want anders kon alle rommel er niet op liggen.
En dit zijn jullie, jullie allemaal, Mijn geliefden. Het kan zijn dat jij maar zoveel oppervlakte kunt zien, dat je niet kunt zien wat er onder de oppervlakte ligt. Jij weet wellicht dat de bovenkant van het bureau er is, maar intellectuele kennis doorbreekt het niet voor jou. Ruim het bureau af, en jij kunt het bureaublad te zien. Je hoeft niet na te denken. Je hoeft helemaal niet over het bureaublad te denken. Als jij alles van het blad van het bureau in een doos veegt, en de inhoud terug op het bureaublad gooit, heb jij een beetje meer gevoel over dat wat er onder de rommel ligt.
En dus, net als bij het gewaarzijn van Onze gedeelde stilte, elke keer dat je een klein beetje meer van het gewaarzijn hebt, klampt dit gewaarzijn zich vast en blijft frisser voor jou. Hoe jij dan ook tot Mij komt, jij komt tot Mij. Jij neemt de rommel van het bureau, en daar zie jij Mij, alsof Ik schitter op het bureau.
Ik zei Als of, maar er is geen Als of dienaangaande.
Ik ben de Stilte binnenin jou, die jij elk uur van de dag of nacht kunt bezoeken. Ik ben altijd hier. Ik ga nooit weg. Ik ben altijd bij je. Je kunt het ontkennen, toch is het een rotsvaste Waarheid.
Kom dichter bij het werkelijke bureaublad van Mijn hart dat onder jouw zorgen is begraven.
Ik ben de deur tot Alles en daarom tot de Eeuwigheid, zelfs als er geen deur is naar de Eeuwigheid en niets om een deur aan te bevestigen.
Wanneer jij Mijn woorden opschrijft, bent jij in de Eeuwigheid. Binnen de Eeuwigheid, denk je niet. Je bent.
Jij bent niet zonder denkgeest. Als je de Waarheid neerschrijft, ben jij de Waarheid. Jouw denkgeest is aanwezig, er echter niet bij betrokken.
Een van de voordelen van het opschrijven van Mijn woorden is jouw stille gewaarzijn van Mij. Het Gewaarzijn waar Ik over spreek is niet een gedachte. Het is meer als geen gedachte, maar het gewaarzijn is. Je denkgeest draagt bij aan het neerschrijven en de spelling van woorden, en toch is je denkgeest op minimale spanning. Iets anders grootsers is in het spel. Dat ben Ik.