Soms ben je te bezorgd en andere keren kan het je helemaal niet schelen. Er gebeurt soms zelfs het tegenovergestelde in dezelfde ademtocht.
Misschien heb je een oude vriend in 20 jaar niet gezien en dan kom je bij elkaar, en je vraagt je af waarom het zo belangrijk voor je was. Je bent op een plek en de ander is op een andere. Nostalgie is achteraf niet zo geweldig. Oude tijden zijn achteraf niet zo geweldig.
Begerigheid is vaak teleurstellend. Een deel van het leven lijkt desillusie te zijn, en jij kunt niet zo goed met desillusie omgaan, en toch leef je op desillusie. Je wilt illusie niet wegdrukken. Het kan zijn dat op een dag jouw prins zal komen, zelfs al zie je dat als onwaarschijnlijk. Er is een paar keer geweest dat je dacht dat jouw prins gekomen was en dat was niet zo. Het leven handhaafde jouw illusie niet.
Alles wat je hebt, Mijn geliefden, is het overvloedige moment van nu, dit moment, hier en nu. Op dit moment zitten Wij bij elkaar. Als We spreken over wat was en wat is, zijn We actueel. Er is iets geweldigs dat tussen Ons speelt. Het is een tot rust komen terwijl het tegelijkertijd een verlevendiging is.
Laten We wel wezen. Het is prachtig als We elkaar ontmoeten. Elke keer is het geweldig. Het leven stelt jou misschien teleur, maar als We knie aan knie zitten, is er geen ontgoocheling. Alles wat We willen is bij elkaar zitten. Dan zijn Wij tevreden. Je vraagt niet om iets. Je verwacht geen Gouden Koets om af te dalen. Het is genoeg dat We in elkanders ogen kijken. Dat is alles wat je ooit zou willen. De speeltjes van de wereld stellen teleur. Mijn Aanwezigheid vult je.
Hart van Mijn hart, ziel van Mijn ziel, We zitten in Eenheid en overpeinzen dingen. We hoeven geen woord te spreken. We zijn samen. We zijn samen. Dit is het, mensen. Verenigd in Zijn, hebben Wij lief. Het is geen Grote Drukte. Het is een rustige – wat zullen We het noemen – een rustige warmte, een ingetogen erkenning van liefde. We omhelzen elkaar. Misschien woordeloos, omhelzen Wij elkaar. Zeker, Onze gezegende omhelzing is prachtiger dan de grootste knuffel van de wereld. Op ogenblikken als deze weet je dat. Alle fysieke omhelzingen, zo geweldig als ze ook mogen zijn, zo veel als ze voor jou betekenen, reiken niet waar Wij nu zijn, dit nu van de Eindeloze Eeuwigheid.
Je gaat nu Mijn hart binnen en je legt je voeten omhoog. We zijn als twee oude mensen die in een schommelstoel zitten op de veranda. Er is niets protserigs aan Ons. Slechts vrede om Ons heen. Slechts kalme liefde om Ons heen.
Natuurlijk is het niet echt zo dat We op de veranda zitten. Het is zelfs niet zo dat We zitten. We zijn volledig onvergankelijk. We ZIJN. Het doet er niet toe waar. Er is geen waar. Op een veranda of op de punt van de maan, het kan Ons niet schelen. In het centrum van de zon of op een punt van een ster, ZIJN Wij. Wij ZIJN Eén. In Eenheid ZIJN We. Er is niets wat Wij niet zijn. Alles is niet een factor. ZIJN is de factor. Natuurlijk werken We niets uit. We ZIJN liefde en liefde is alles. Er is niets dan liefde.
Zelfs als je opstaat, geliefden, en teruggaat naar het Aardse leven, is er niets veranderd behalve jouw aandacht. We zijn nog steeds samen. We zijn nog steeds Eén. Er zijn geen gescheiden wegen, alleen jouw aandacht is naar een dagelijkse taak gegaan.
Het leven op Aarde is gemaakt van dagelijkse taken van het een of andere soort. Imaginaire tijd moet met iets gevuld worden.
Je kunt niet elk moment aan Mij denken, maar je kunt je Mij zo nu en dan herinneren en dan weten waar je werkelijk bent en bij Wie je werkelijk bent en Wie werkelijk bij jou is, nooit van jou gescheiden. Kom Me bezoeken wanneer je maar wilt en weet dat We altijd samen zijn ongeacht waar jij denkt dat je bent en waarop jouw aandacht gericht is. We zijn één onafscheidelijk Eén. Jij en Ik houden als het ware handen vast, zelfs als je andere gedachten denkt en soms vergeet Wiens hand die van jou vasthoudt.