Wat is het onderwerp van deze Heavenletter vandaag? Van alles wat Ik tegen jou zou kunnen zeggen, wat maakt dat Ik dit onderwerp kies vandaag en dat onderwerp gisteren?
Ik wil je zeggen dat het niet uitmaakt. Wat er toe doet is dat Wij bij elkaar gaan zitten. We kunnen zelfs over het weer praten. We kunnen over jouw dag praten. We kunnen praten over wat jou gelukkig maakt. We kunnen over een aantal dingen praten.
Wat maakt het uit waar We over praten? Wat er toe doet is dat We praten. We geven elkaar aandacht. We wisselen liefde uit. Dat is wat We aan het doen zijn. We doen het op dit moment. Wat doet het ertoe wat We zeggen? Het doet ertoe is dat We iets zeggen. Het doet ertoe dat We in elkaars ogen kijken en misschien kijk jij, als Ik jij mag zeggen, in je eigen ogen, hoewel er echt maar Eén van Ons is.
Als Ik spreek, hoor je Mij, en je bent ook de Spreker, de Toehoorder, en het hele ding.
Wij zijn Het, geliefden. Wij hebben een gesprek dat gesproken woorden te boven gaat. Wij versmelten in Ons gesprek. Jij houdt van het geluid van Mijn Stem en Ik houd van dat van jou. We zijn als vogels die in een boom zitten te kwetteren.
Onze spraak is geluid heen en weer. Wie is de Spreker en Wie is de Toehoorder? Er is geen lijn tussen.
Of je nu Mijn woorden leest of jouw schijnbare zelf ze neerschrijft, is hetzelfde. Jij spreekt en jij hoort jezelf. Je hoort jouw Zelf.
En wat een Zelf ben je. Wat een Zelf ZIJN Wij.
Je schept de Schoonheid van het Universum, en je schept haar nog steeds. Welke noot wens je vandaag te spelen?
De wereld imiteert jou. Hij roept naar jou terug wat jij tegen hem zegt. Hij roept naar jou de klank van jouw stem terug. “Wat gebeurt er?” zou je kunnen vragen en de wereld antwoordt terug: “Jij gebeurt”.
De wereld zegt: “God, U bent voor mij verantwoordelijk, nietwaar?”
Ik besef dat je kunt denken dat Ik, God, voor jou verantwoordelijk ben. Er is een gemeenschap, en toch is de wereld aan jouw plezier en aan jouw genade overgeleverd. Jij bent degene die met het stokje zwaait.
Het lijkt Mij overdreven hoe Mijn kinderen Mij graag verantwoordelijk willen maken voor de manier waarop alles zich afspeelt. Als het leven een honkbalwedstrijd zou zijn, dan denk Ik dat je Mij de Scheidsrechter zou noemen en toch, ben Ik degene die de bal gooit?
Het leven is eenvoudiger dan jij denkt. Een bal kan tegen de omheining stuiteren, maar wie gooide hem, geliefden? Wie gooide hem?
Ja, natuurlijk, Ik kan overal tegelijk zijn. Ik ben Alomtegenwoordig, maar jullie zijn de Speler, geliefden. Het is jullie hand die de bal gooit.
Maak Ik jullie voor alles verantwoordelijk? Ja, dat doe Ik. Dat doe Ik. Ik kom niet altijd tussenbeide. Mijn schouders zijn breed. Ik draag de wereld en toch is het niet zinvol zin als je alles naar Mij toe gooit. Denk je dat het dat is?
Kun je echt van de wereld weglopen en zeggen dat je er niets mee te maken hebt?
Geliefden, zelfs als je naar het balspel kijkt, speel je een rol. Het publiek speelt een grote rol. Jij juicht, je joelt, en dus verhef je en kraak je af.
Ondertussen, wat je ook doet, neem Mij bij de hand en praat met Mij. Je bent Mijn oren aan de grond. Je bent Mijn boodschapper. Je rapporteert wat Ik zeg en je rapporteert ook aan Mij en laat Mij weten wat er speelt. Je bent van Mij afhankelijk, en Ik ben van jou afhankelijk.