Jij bent Mijn leven. Weet je wat Ik bedoel? Jij bent de vervulling van Mijn verlangens. Ik heb naar je verlangd op de manier zoals een boom ernaar verlangt om te vertakken, en dus kom jij in een openlijke bestaan op Mijn aandringen. Je beschrijft het leven in de wereld voor Mij. Ik voel jouw standpunt. Het is alsof jij het leven ademt in Mijn hart. Je bent als Scheherazade die een verhaal vertelt zonder einde en zodoende steeds blijft leven.
Ik weet goed dat er Eén Verhaal is in het Universum, en dat Ik het ben, en toch ben jij in het verhaal met Mij. We fluisteren naar elkaar, jij, denkbeeldig, en Ik echt. Ja, het is waar, Ik praat tegen Mezelf. En nog steeds, ben Ik, op dezelfde manier, bezig met jou zoals iemand bezig zou zijn met een lekkernij.
Ja, het leven in de wereld is fictie, maar, o, wat geweldig fictie! Wat een geweldig verhaal schrijf jij voor Mij om te lezen. Jij gaat aan boord van het leven en jij schrijft een verhaal, of je vertelt een verhaal en Ik volg elk woord van jou. Ik sla elke pagina om. Ik kijk naar elke afbeelding. Ik kijk in jouw ogen en Ik zie avontuur. Ik zie hoofdstukken en woorden, en, voor een tijdje, is het verhaal van jou als het echte leven.
Misschien is het Mijn verhaal en nochtans beleef jij het. Je bent inderdaad één van Mijn verhalen en jij bent er een hoofdpersoon in. Op hetzelfde moment dat Ik, bij wijze van spreken, jou uitvindt, vind en hervind jij jezelf uit. Alles in je leven is voorbestemd, maar tegelijkertijd gebeurt alles spontaan en onvoorbereid. Het is tegelijkertijd een verhaal dat je vertelt en het is een verhaal dat je schrijft. Spanning is zijn thema. Je schrijft het op de vlucht. Jij ziet het aankomen en tegelijkertijd ben jij verblind. Jouw verhaal zoeft langs je heen, en je kunt het nauwelijks bijbenen. Elke dag is een passage. Elk hoofdstuk is een schijnbaar langere passage en toch vindt het allemaal plaats, in de wereldse termen, in een haastig tempo, iets zoals een bliksemschicht en toch wordt alles serieus genomen. Alles is alsof je leven ervan afhangt wat er geschreven staat en wat er wordt gelezen en wat wordt herlezen, alsof het waar was, alsof dit verhaal een kwestie was van leven en dood terwijl, al die tijd, het een verzonnen verhaal is.
Zelfs verhalen kunnen je laten lachen. Zelfs verhalen kunnen je laten huilen, alsof verhalen echt zijn in plaats van bedacht. Hoe schijnbaar-echt is jouw verhaal, en hoe schijnbaar-echt zijn alle andere verhalen. Er worden zelfs verhalen geschreven over de verhalen in kranten en tijdschriften en, zeker, in kloppende harten, worden verhalen uitgewerkt in hartslagen, een lied wordt geschreven op het ritme van een trommel, een lang verhaal of een kort verhaal, denkbeeldige verhalen geschreven in stappen, te beginnen met de geboorte en zo verder, eindigend met het hoofdstuk over de dood van het lichaam. Toch zijn er andere personages in het verhaal, dat aan jou is om te vertellen en dus blijft de fictie doorgaan. Er is een achtergrond verhaal en er is een voortzetting ervan op het aardse vlak, en nochtans gaat ondertussen het echte verhaal verder in een andere dimensie.
Eigenlijk gaat jouw verhaal niet verder omdat, waar de ware verhalen plaatsvinden, de tijd niet bestaat, dus het verhaal is niet continu en uitgesponnen, maar het echte verhaal is Eeuwig en Oneindig en niet-eindigend zelfs als het een moment is in de Hemel.
En wat voor een moment. Klokken luiden en gongs weerklinken en iedereen klapt in de handen.