Heaven #4463 Hücre seviyesinde
Tanrı dedi ki:
Benim söylemem gereken şeyleri dinlemek üzere oturduğunuz bu an Hakikat anıdır. Ve söylediklerimi işiten biri de olsanız, onların yazılı halini okuyan biri de olsanız geçerlidir. Sevgimin kelimelere dönüşmüş halini işitir veya okursunuz. Arada bir mesafe yoktur. Mesafeler mevcut değildir. Her halükarda sözlerim, düşüncelerim, sevgim hücrelerinizden içeri girer. Canlarım Biz hücre seviyesinde çalışıyoruz. Bu uğraştığım, kendimi verdiğim şey bir hobi ya da eğlence değil, boşa vakit geçirmiyorum Ben. Hayali zaman diyarının çok ötesindeyiz Biz
Düşünce sizin atomlarınızdan ayrışık değildir. Benim başka, ayrı bir Konuşmacı ya da Yazar olduğumu düşünmemiştiniz değil mi? Fark Benim su katılmamış, net olmamdır. Fark, Benim salt dürüstlük olmamdır. Akıllı değilim Ben. Ölçüp biçmem, tartmam. Nefesimden gelen her bir kelime dolaysız ve spontandır. Kelimelere dökerek size aktarmak üzere düşüncelerimi hazırlamam Ben.
Bu tıpkı dünyayı yaratışıma benzer. Enine boyuna uzun uzun düşünmedim, Kendimi tüketmedim. Yaradılış kolay ve yalındı. Gayet basit oldu. Yaratılmış dünya Benim arzumdu. Aynı anda da Benim arzum hava kabarcıkları gibi fokurdadı ve Yaradılış ortaya çıktı.
Adeta bir Caz Piyanistiyim Ben. Doğaçlama çaldığımı söyleyebilirsiniz. Parmaklarım piyanonun tuşları üzerinde gezinirken melodiyi belirler ve çalarlar. Aslında tam da doğaçlama değildir çünkü Benim müziğim kusursuz ve aslına uygun olmayıp da nasıl olabilir? Bunu Benim söylediklerim, sözlerim açısından ele alırsak, bunları klavyede yazan kişi piyanodaki notalarımı izlemektedir. Bana ayak uydurur, Benim müziğimi izler o. Bazen bir nota kaçırır ama bunun çok da önemi yoktur, çünkü piyanoyu çalan Bir’im Ben, Tek’im ve tüm dünya –Beni işittiğinizi bilmiyorken dahi- işitmektedir Benim müziğimi. Benim varlığım çok derinlere nüfuz eder. Bir kişiye söylediğimi herkese söylüyorum Ben. Hepinize sesleniyorum. Sana, size sesleniyorum.
Notalar arasında tıpkı kalp atışlarındaki gibi bir aralık vardır. Bu aralık atışlar denli güçlüdür. Bu ara anı yokluk demek değildir, mevcut olmamak değildir. Atışlarda, vuruşlarda olduğu denli o aralarda da tam anlamıyla mevcudum Ben. Müzik yapıyorum canlarım, siz de vuruşları ve ayağınızla tuttuğunuz tempoyu duyuyorsunuz.
Aynı anda size hem hiçbir şey bilmediğiniz söylüyorum hem de Her Şeyi bildiğinizi. Hakikate yabancı değilsiniz, Benim Hakikatime ve kendi Hakikatinize ki bunlar Tek, Bir ve Aynı.
Bir trans halindesiniz sadece. Size seslenen, size uyanmanızı ve çağrıma kulak vermenizi fısıldayan sesimi silik, neredeyse belli belirsiz bir şekilde işitmenize rağmen uykuda geziyorsunuz. “Uyanın,” diyorum. “İşitin Beni. Gözlerinizi açın ve bu uyku halinden çıkın.”
Bulunduğunuz yerde kalabilir lakin aynı zamanda da Eve gelebilirsiniz. Benim nerede olduğumu, kendinizin nerede olduğunu ve kalplerimizin Bir olarak nerede mukim bulunduğunu bilebilirsiniz.
Eğer Ben Mucizeysem, Harika ve Olağanüstüysem siz nesiniz peki? Yeryüzünde olmanız harikulade değil mi? Olağanüstü değil mi? Aynı zamanda da Cennet’te olmanız harika değil mi? Bir olmamız ve sizin de sanki ikiymişiz gibi rol yapmanız olağanüstü değil mi? Hayatın hem sahi, hakiki olması hem de olmaması, Olan Tüm hakikiliğin de Birlik olması olağanüstü değil mi? Olan Birlikse şayet kimin Birliğidir bu o zaman? Her şey, Hepsi Bir’ken kime ait olabilir o? Kim yazar hikayeyi ve kim okur onu? Aradaki fark nedir? Benim birey olarak Yeryüzündeki replikam olan, suretim olan sizlere aradaki fark dünyalar kadar geliyor ama aslında bir dünya yok ortada değil mi? Benim ve –görünürdeki- sizin de derinliklerinizde Bir olarak bildiği Yüreğin Birliği, Tekliği var.
Çeviren: Engin Zeyno Vural