HEMEL # 1781, New Orleans, 20 september
Jeff tot God:
Lieve God, ondanks dat ik geloof dat U een reden heeft voor alles wat gebeurt, begrijp ik niet waarom de mensen in New Orleans het enorme lijden moesten ondergaan die ze kregen. Hun huizen werden verwoest. Ze verloren al hun bezittingen. Ze hadden vele dagen weinig eten en drinken. Ze werden op een gehoopt in openbare plaatsen waar mensen werden verkracht en waar ze moesten leven met menselijk afval rondom hun. Oude mensen en kinderen leden en stierven vanwege te weinig zorg. Kunt U niet iets duidelijk maken zonder dat mensen zo veel vreselijk moeten lijden ? Waarom moeten sommige mensen zulk onmenselijke behandeling ondergaan? Jeff
God aan Jeff:
Op het menselijke niveau, is er geen antwoord dat jouw hart van meeleven zal verzachten. Ik zou jou je prachtige hart laten houden, toch Ik zou nooit hoeven te lijden. Ik zou je jouw meeleven laten hebben, toch een andere toon te vibreren. Ik zou jou nooit vragen om zonder meeleven te zijn, toch zou Ik het niet willen aanmoedigen.
Jouw meelevende vraag zou op verschillende niveaus gevraagd kunnen worden, geliefden.
Waarom is een kindervraag. Waarom stijgt het water? Waarom verdrinkt er iemand? Waarom zouden vinnige antwoorden en waardevolle herinneringen weggegooid moeten worden? Waarom moet er een verlies van leven zijn? Waarom is de mens wreed naar een ander mens? Is er niet genoeg lijden in de wereld zonder dat de mens er meer ophoopt? Waarom is er hitte, en waarom is er kou? Waarom moeten de onschuldigen lijden? Waarom is er lijden?
En je vraagt ook:”Hoe, God, Hoe kunt U dit doen? Hoe, God, kunt U dit toestaan?” En je voegt toe met dezelfde adem, “U bent God, en ik, een simpel mens, en Ik zou dit niet goedkeuren. Ik zou mij haasten en het water stil laten staan. Ik zou iedereen optillen naar veiligheid. Ik zou de harten veranderen van diegene die anderen pijn doen. Ik zou niet een moeder van haar kind scheiden. Ik zou de onschuldige dieren beschermen. Ik zou iedereen alles geven, en er zou geen plundering zijn. God, ik weet beter dan dit te laten gebeuren.
Wanneer een boom is opgehakt, valt het. Dat is alles wat je weet. Je weet niet wat goed is of slecht. Je weet wat het voelt voor jou. Je hield ervan om onder de boom te zitten. Voor jou is het zeer ongelukkig dat iemand het om wilde hakken.
Het was essentieel voor jou om deze vraag te stellen, en toch is het vol met aanmatigingen. Omdat Ik God ben, neem je aan dat ik iets duidelijk wilde maken. Je vergeet vrije wil. Als jij, geliefde zoon, vrij bent om te vragen en om te handelen vanuit een plaats van vriendelijkheid, zo is een ander vrij om niet te vragen en om niet te handelen uit meeleven. Geliefden, vrije wil is niet iets dat Ik geef van een iemand naar een ander. Het is iets dat jij soms hebt en dan weer een ander. Het concept van vrije wil zal bloeien. And het brengt lawines mee.
Gebeurtenissen bewegen. Karren stonden op een einde, Een kar werd geduwd en de rest volgde. Was dit onvermijdelijk? Ja, en nee.
Er zijn wonderen, en jij wilde er een. Jij wilde weten, of je de Rode Ze kon scheiden, waarom zou Ik deze overstroming stoppen? En waarom deed Ik het niet? En waarom veranderde Ik ieder hart niet in een gouden hart?? Ben Ik hiertoe in staat, of niet willend? Waarom is dit?
Het is geen van beiden. Ik speel niet met de wereld zoals met een schaakspel.
Wat jij tragedies noemt gebeuren, of ze nou van natuurlijk oorsprong zijn of dat de mens ze maakte. Het is niet een vraag van schuld toevoegen. Eerst, jij noemt dit een castastrofe. Dat is alles wat je kunt doen waar je nu zit. Je gehele hart kan alleen zitten en wenen. Je praat over leven op Aarde in de wereld alsof het zo voorkomt. Waar anders kun je over praten?
En je wilt niet een zelfgenoegzame God die zegt: “Ik zie dit anders. Ik zie een groter geheel. Je ziet alleen niet zover.”
En je ultieme vraag aan Mij is: “Bent U of bent U niet een God van Liefde? U zegt dat U dat bent. Is dit een hype?
Ja, Jeff, Ik ben een God van liefde.
Als je accepteert dat Ik dat ben, en je vraagt dan: “Wat voor verschil maakt het?” Wat voor verschil maakte het voor iemand in New Orleans? Wat voor verschil maakte het voor hun lijden?”
Noch wil jij horen: “Toen al dat oppervlakkige over was, vlogen ze naar de Hemel.”
Noch wil je dat Ik zeg: “Jeff, jij dacht dat er alleen lijden was. Ooit zul het begrijpen. Maar nu nog niet.
Je wilt niet dat Ik zeg: “Wacht eventjes, je dacht dat het lichamelijke alles was dat er was. Voor even, dacht je dat het lichaamelijke het belangrijkst was. Voor eventjes dat je dat het leven hier op Aarde meer was dan een verbeeldings spel. Je dacht dat een droom echt was. Je dacht dat het drama op het toneel echt was. Je dacht dat iets zou gebeuren aan Mijn kinderen. Voor eventjes zag je alleen zover je ogen konden zien. “Je wilt dat niet horen.
Als je de overstroming ongedaan kon maken, zou je het doen. En toch kan je het niet. En Ik, Die het kon, deed het niet. En jij vindt Mij schuldig verklaard.
Je zegt dat je geloof hebt, en toch voel je om geloof te hebben na een ramp is om blindelings te geloven. Het is niet geloof dat blind is. Het is twijfel dat blind is. Het is twijfel dat niet kan zien.
Je ka nook vragen: “Waarom, deze mensen, God? Waarom zaten zij eerste rang in dit drama en niet iemand anders? Hebt U hun speciaal genomen om hun deel te spelen, of waren ze vrijwilligers? Waren ze schuldig aan meer dan Ik of de persoon naast mij? Zij ze allemaal een Job? Is dit leven voorbestemd? Neemt U het niet serieus? Betekent het niets voor U? Vraag ik betere vragen dan U antwoorden heeft? Zijn mijn vragen niet te antwoorden? Of is het dat Ik het gewoon weg niet begrijp?”
Je kunt het niet begrijpen. Er zijn geen antwoorden op de vragen op het niveau waarom jij ze vraagt. Ik eer jou en jouw vragen. Je vraagt vragen die nodig zijn, en je vraag voor meer dan jezelf. Jij vertegenwoordigt de Mensheid hier op Aarde, en jij bent verbijsterd.
Van waar jij nu zit, kan er geen reden zijn voor wat er gebeurt is. Dat is je antwoord.
Als je je oordeel even opschort, zal je hart rijzen. Voor eventjes, zal je weten dat alles goed is. Dit is niet een gebrek aan meeleven. Dit is je hart die hoger rijst dan het water van de overstroming . Dit is niet om de kreten te stoppen. Dit is iets horen dat groter is dan wat oren kunnen horen.
Alle lichamen zullen wegdrijven. Ze zijn drijfhout. Het lichamelijke is het belangrijkts voor jou, en toch is het onbelangrijk. En, voor jou, heeft het belang voor een poosje. Het dient zijn doel, maar jouw doel is veel verder dan de grenzen van je lichaam. Het lichaam was altijd voorbijgaand. Vroeger of later, zal iedereen weglopen van het lichamelijke. Jij was nooit je lichaam. Lichamen worden beschadigd. Waarheid niet.
Zo lang als het lichamelijke regeert, wordt je er door gedomineerd. Me je hart en gedachten nu, kun je bewust in een dimensie slippen waar het lichamelijke niet bij kan. Jij bent niet een vreemdeling in deze dimensie. Het is waar je altijd van gedroomd hebt. Zelfs in het midden van deze dimensie, verlang je er naar.
Je bent nu in die dimensie. Er is geen hartenpijn daar. Alles dat je ooit vasthield trekt weg. Het maakt niet uit. Materie doet er niet toe. Er is daar geen lijden. Het kan niet doen alsof het daar bestaat. Dit is niet een dimensie aar je kunt doen alsof. Doen alsof is wat de Aarde is voor, niet deze dimensie waar ik je nu naar toe neem. Waar je nu bent, zijn al je overtuigingen opgeschort. Je hebt geloof, geen overtuigingen. Je zwemt in liefde. Hoe voedzaam zijn de wateren.
Iedereen is hier, Je herkent iedereen door hun heldere licht. Je zag niet op Aarde hun heldere licht, maar nu herken je ze door hun licht, en zij die van jou. Dan zeg je, “Jeff, jij was altijd dit heldere licht. Hoe heb ik dat niet kunnen zien en ik weet het nu?”
In dit land van opgeschort geloof, omarm je dat wat voortduurt. Er is niets anders om te omarmen. Je kan hier niet lijden omarmen waar het niet bestaat. Lijden kan zelfs hier niet opgeroepen worden. Je kunt niet zeggen dat lijden onbeduidend is om dat je niet langer het concept hoeft te hebben van lijden of onbeduidendheid Heerlijkheid ontmoet heerlijkheid. En er is niets anders te zeggen, en er is niets anders te kennen.