God zei:
Zelfs een beetje zon is zon. Zelfs een beetje vreugde is vreugde. Je hebt geluk vanochtend wakker te zijn. Het is geluk in leven te zijn. Ben je dat soms vergeten? Wordt wakker! Sta op! Trek het rolluik op. Er gloort een nieuwe dag en jij bent in leven. Als je in leven bent, is het de bedoeling dat je leeft. Wees blij om het leven. En als de tijd komt, wees blij om de dood. Het leven van het lichaam, de dood van het lichaam, elk op zijn eigen tijd. Maar het leven zelf is voorbij de grenzen van tijd en ruimte, want het leven zelf is schitterend eeuwig. Er is geen onderbreking aan het leven.
Het leven slentert over Fifth Avenue. Het leven is een Paasoptocht. Later stapt het lichaam van de wagen. Het leven van het feest gaat bij Mij verder. We wandelen door de straatloze Hemel, maar de Hemel heeft zijn wandelpaden, of We kunnen zeggen vliegpaden, zo aantrekkelijk, zo verruimend, zo onbegrensd is de Hemel. Zelfs in het leven wandelen jij en Ik over heuvels en door dalen van de Hemel. Het is zo natuurlijk.
Je lichaam hoeft niet te sterven om de Hemel te kennen. De Hemel is nu al een intiem deel van jou. Het is het meest intieme deel van jou, het Hemeldeel waar je buitelingen maakt, want jij bent zo licht als lucht, en je strijkt neer in de Hemel en je zet je af in de Hemel. Vanuit de Hemel begin je. Vanuit de Hemel begin je elke dag. En elke dag ga je er niet weg. Je bent in de Hemel ingebouwd. Dit is altijd zo geweest.
Op Aarde, ben je er niet zo zeker van wat je hier doet. In de Hemel, weet je wat je doet en waarom en wanneer en alle bijzonderheden. Het is een briesje, het leven in de Hemel. Ongeacht het misbaar op Aarde en jouw deelname eraan, ben je toch in de Hemel en zeker van jezelf.
Jouw uitstapje op Aarde is een bijbaantje. Het staat tussen haakjes. De hoofdstroom van jouw leven is in de Hemel. Je rijdt zogezegd op de Melkstraat, meer dan wanneer je met de bus rijdt. De Hemel is het echte Centraal Station. De Hemel is werkelijk waar de actie of de niet-actie plaatsvindt. Op Aarde drijf je af naar slaap. Je dommelt en droomt een droom van wat het echte leven genoemd wordt.
Ach, maar Wij weten waar het Echte Leven is en wat er plaatsvindt, wat niet echt plaatsvindt of tijd neemt. Wij zijn in een tijdloze plaatsloze plaats. Wij zijn versmolten in een hart van goud. Wij vliegen, Wij zwemmen, maar toch zijn Wij in de Hemel verankerd. De Hemel is niet echt een Vakantiehuis. Het is Ons Ware Thuis. De haard is liefde en in liefde bestaan We, en in liefde verblijven We en We gaan nooit weg. Overstelpt met liefde vliegen We en We vliegen nergens heen, maar toch zweven Wij overal. Liefde stijgt op. Er is niets anders.
Wij dolen, maar er is geen dolen. We missen nooit het doel. We raken altijd de roos. Het is natuurlijk. Er valt niets te overwinnen en dus bezwijken We voor alle liefde in de Hemel. We bouwen kastelen met al deze onmetelijke liefde. We bouwen de vele woningen in de Hemel. We zijn zo verliefd dat We niet weten waar de liefde begint en eindigt, en natuurlijk begint noch eindigt zij, want liefde is een constante. We identificeren liefde zelfs niet, want er is niets om haar van te onderscheiden, en dus zijn We golf na golf van liefde, liefde die zichzelf een klein beetje oprolt en uitrolt als poëzie of warme regen of een gezegend briesje dat zichzelf naar binnen en buiten leidt.