God zei:
Er ligt een volle dag voor je. Volledig 24 uur. Dat is overeengekomen. De wereld probeert zich met de natuur te verbinden en de zon te volgen. Vaak wordt de wereld in cement en dollars gevangen. Wat hebben cement en dollars met de natuur te maken? En toch probeert de wereld het.
De wereld probeert de zon en de sterren te begrijpen. Zij overpeinst ze. De sterrenkundigen verlangen ernaar de liefde van de Melkwegen te leren kennen, net zoals een poëet dat doet. Er is een streven om er binnen te komen en dichter bij de pracht van de sterren te komen. Er is het fysieke niveau en er is het niveau dat ver boven het fysieke uit reikt. Er is zeker meer aan de schoonheid van de natuur dan de materie waarvan zij gemaakt is. Er is zeker meer aan poëzie dan de woorden waarvan zij gemaakt is. Er is altijd iets meer, maar toch kan niet altijd de vinger worden gelegd op het iets meer, maar het kan gevoeld worden en het kan genoten worden.
Het fysieke biedt zijn vreugden, maar als het leven alleen fysiek zou zijn en niets meer dan fysiek, hoeveel vreugde zou er dan zijn? Fysieke materie is niet oneindig. Het kent een einde. Hoezeer je ook het fysieke wilt onderzoeken, het fysieke heeft zijn grenzen. Dat het fysieke grenzen heeft, betekent dat er een einde aan is. Het betekent dat het fysieke eindig is. Hoezeer je er ook naar verlangt een puzzel op te lossen, er is een leegte, een teleurstelling, en de vreugde wordt verminderd.
Gelukkig is er Oneindigheid, het iets meer dat je verlangt te begrijpen. De zaak is dat Oneindigheid, door haar natuur, niet grijpbaar is. En dat is haar vreugde. Zij eindigt nooit. Er is altijd meer. Woorden schieten tekort. De ene ontdekking leidt tot een andere. Er is geen beëindiging. Jouw vreugde in de oneindige natuur van het leven is een pietluttige vreugde. Zij plaagt je. Dat wat je aan Oneindigheid lief hebt, ontgaat je.
Dat is oké. Oneindigheid hoeft zichzelf niet te kennen. Oneindigheid is zoals Oneindigheid is. De draaimolen van Oneindigheid blijft doorgaan. Er is geen afstappen aan. En jij was altijd op de draaimolen. Er is geen opstappen noch afstappen. Dat is Oneindigheid voor jou. Dat is haar vreugde en dat is wat het kortstondig maakt. Je snakt naar Oneindigheid, maar je wilt haar in stukken verdelen. Je wilt dat wat niet ontleed kan worden, ontleden. Dat is haar zoetheid en dat is haar kwelling.
Gelukkig hoef je niet te kiezen, want je bent in de greep van Oneindigheid. Oneindigheid zet je overal af. Jij bent Oneindigheid, die probeert zijn eigen natuur te bevatten, die heel is maar niet te onderscheiden.
Van het niets komt alles. Van leegheid komt alles. Maar toch komt uit het niets en leegheid en stilte van Oneindigheid, vaste massa voort. De Bron van Alles wordt niet gezien. De Bron van Alles is onuitwisbaar, maar wordt niet gezien. Zij kan niet gewist worden, noch kan zij gezien worden om gewist te worden.
Je zwemt in de diepe wateren, terwijl je tegelijkertijd boven op een slingerende rivier drijft. Je bent op een doel gericht. Je hebt je bestemming bereikt, ofschoon je niet werkelijke weet wat je bestemming is. Tegelijkertijd, hoe kun je Oneindigheid bereiken als je al in Oneindigheid gevestigd bent?
Wat is het dat je moet weten en begrijpen over de wateren van het leven als je het lied van het leven bent? Je zingt in je diepten en je zingt in je hoogten. Al die tijd zwem je in de oceaan van jezelf, oneindig Wezen dat je bent.