God zei:
De tentoonspreiding van je hart lijkt erg op regen. Soms klettert regen neer. Soms is regen als nevel en nauwelijks waarneembaar. Soms lijkt regen eeuwig te blijven gieten. Soms vertoont regen zich een ogenblik en lijkt dan net zo snel als hij gekomen is, te verdwijnen. Soms kondigt regen zich van te voren aan en lijkt er regen op handen te zijn, lang voordat de regen zelf verschijnt. Soms lijken de tekenen op illusie, en denk je dat de regen per slot nooit zal komen. Soms komt regen onverwacht zonder een enkele aankondiging. Soms is regen een storm en brengt hij donder en bliksem met zich mee. Soms regent het hier en niet daar alsof er een aparte kant van een landingsplaats is, waar regen begint en regen eindigt. Hier op deze plek. Niet daar op die plek. Soms hoopt regen zich op en soms lijkt hij de Aarde nauwelijks te raken. Soms verwelkom je regen en soms doe je dat niet. Soms veroorzaakt regen voor jou te veel ontreddering. Hij stroomt en maakt je bang. Soms vaar je op een vlot in een rivier die de regen gemaakt heeft, en soms vis je op de rivier, en soms ontsnap je aan de regen met een paraplu boven je hoofd, of je wacht in de deur tot de heerschappij van de regen over is. Regen komt in verschillende dimensies, en soms worden je schoenen nat.
Is jullie hart van liefde soms niet net als regen? Soms is je hart bedeesd en soms is het stoutmoedig. Soms wordt hij met open armen ontvangen en soms niet. En zo voort.
Wat jou betreft, verwelkom je hart altijd. Net als regen, dient jouw hart een doel. Regen blijft komen ongeacht wat anderen er van mogen denken. Regen heeft een kracht en onafhankelijkheid van zichzelf, en dat moet ook zo zijn met je hart.
Anders dan bij regen, moet je hart er in elk weertype uit. Doordrenkt zijn, ja. Opdrogen, nee.
Net als regen, verschijnt je hart altijd ergens. Net als regen, kan je hart zichzelf niet voor eeuwig in bedwang houden.
Net als de zon, moet je hart te voorschijn komen, en schijnen van waar het ook is en op allen schijnen zonder gedachten over zichzelf.
Hoe onafhankelijk zijn zon en regen, en hoe onafhankelijk moet jouw hart zijn om gelukkig te zijn.
De Groten, toen zij naar Grootheid toegroeiden, hielden hun hart niet achter, noch spoten zij hun liefde er slechts hier en daar uit. Zij gaven hun harten vol gas en deden dat rustig alsof het delen van harten een natuurlijke voortdurende gebeurtenis was, wat natuurlijk het geval is. Er was geen grote drukte over het geven van hun harten door de Groten. Zij wisten zonder twijfel dat hun harten er waren om te geven en dat de liefde die van hen uitging, boven alles Mijn liefde was. Hun harten waren ook Mijn hart en vielen niet onder hun persoonlijk eigendom.
Je weet dat, tegen de tijd dat de Groten groot waren, hun harten geheel het Mijne waren, en dat betekende dat hun liefde alleen geheel en al voor iedereen kon zijn. Hun geven van liefde was voor hen niets persoonlijks. Er was geen begin aan hun liefde. Er was niets dat het in gang moest zetten. De liefde van de Groten, net als die van Mij, stroomde altijd. Hun liefde landde overal in het zicht en buiten het zicht. Hun liefde was. Iedere gelegenheid was voor liefde. Niets hoefde hun liefde op te wekken. Hun liefde, net als de Mijne, was, en hun liefde was voor allen. Hoe eenvoudig is het gewoon lief te hebben en niet lief te hebben afhankelijk van iemands uiterlijk, iemands uitspraken, of iemands bewustzijn. Bij ziekte en bij gezondheid, was liefde. Anders dan regen, kende hun liefde geen einde, en dus werd hun liefde ten volle gegeven.