God zei:
Niemand sterft alleen. Niemand leeft alleen. Als iemand in een woestijn zou sterven of zou leven zonder een ander mens om zich heen, is hij niet alleen, want Ik ben bij hem. Niemand heeft minder van Mij. Aan allen geef Ik alles van Mijzelf. Dat sommigen zich bewuster van Onze Verbondenheid zijn, is een andere zaak. Nu op dit ogenblik, kun jij of iemand anders in Mijn Armen van liefde stijgen, of als je dat liever hebt, kun je in Mijn armen van liefde zinken. Je kunt zinken in Mijn armen van liefde zoals je in een matras gevuld met dons zou zinken, of je kunt in Mijn armen van liefde stijgen zoals jij je verbeeldt dat de Hemelvertrekken zijn. Alles is een metafoor, geliefden, behalve de Werkelijkheid van Onze Eenheid.
Er werden woorden geboren om Onze liefde te beschrijven, die eenvoudig niet te beschrijven is, en toch verschijnen er woorden om dat aan te kondigen wat al werd toegejuicht.
Dans en lied en woorden werden geboren om het onbeschrijflijke te beschrijven. Dans en lied en woorden werden als een postzegel, die op de Werkelijkheid gestempeld was, alsof de Werkelijkheid het nodig had te worden bevestigd, alsof de beschrijving van liefde datgene kon verhogen dat geen verhogen nodig had, dat geen beschrijving nodig had, en toch wilden harten haar beschrijven en gedichten schrijven over liefde. Er was behoefte om lof te zingen en dus kwamen er odes en opera's en verhalen van verloren liefde en gevonden liefde, alsof de ingebeelde afwezigheid van liefde, liefde als silhouet aftekende en haar meer merkbaar maakte. Maar liefde kon niet dominanter zijn dan liefde al was.
Liefde is eeuwig en toch zijn beschrijvingen van liefde eindeloos, en toch beschrijft geen beschrijving haar. Beschrijvingen kunnen liefde niet begrensd maken, want liefde is grenzeloos. Het oneindige kan niet minder worden gemaakt. Het kan niet in kleinere stukken worden gedaan, en toch kunnen woorden en lied en dans er niet van worden afgehouden het te proberen. Er is iets in het menselijke hart, dat het niet verhefbare wil verheffen alsof, bij voorbeeld, er een manier zou kunnen zijn om dat wat al hoger dan hoog is, groter dan groot, te verheffen. En toch is er behoefte om uit te drukken wat niet uitgedrukt kan worden, waar alleen op gezinspeeld of naar gewezen kan worden.
En dus, op dezelfde manier waarop de mens zijn ogen naar Mij opheft, heft hij woorden en muziek en dans naar Mij op als offergaven van applaus. De mens wil voor Mij klappen. Hij wil het onuitsprekelijke uitdrukken.
En toch wikkelt diezelfde mens zich in de onjuiste gedachte, dat hij alleen kan sterven of ooit alleen kan zijn. Dezelfde mens ziet schoonheid en dezelfde mens valt op zijn knieën voor de angst, die voor zichzelf overal in het land reclame heeft gemaakt. Je zou denken dat niemand in angst zou investeren en toch investeert de mens in angst en betaalt hij er een hoge prijs voor. Hij geeft de kracht van vrede op voor de zwakheid van angst. In angst gaf de mens inderdaad zijn erfenis op voor een soepzooi.
Ondertussen ben Ik bij je. Ondertussen heb jij Mij altijd. In liefde en in angst BEN IK, en IK BEN bij je. Er is geen schaduw aan de dood, begrijp je. Er is alleen licht. Waar IK BEN en waar jij BENT, is er licht. Angst is vreselijk. Licht en liefde zijn waar, en zij zijn bekoorlijk, en toch kiest de mens gemakkelijker angst. Hij grijpt angst bij de kraag alsof die waar was en schuwt het licht alsof dat er niet was.
Is het mogelijk, dat de mens troost in angst vindt? Is het mogelijk, dat de mens troost vindt in te denken dat hij op drift is en ergens alleen is? Is het mogelijk, dat de mens meer zekerheid vindt in angst dan hij in Mij vindt? Als dat het geval is, heeft de mens Mij nog niet gevonden, ofschoon Ik zeer beslist het fundament van hem ben. Ik verstop Mijzelf niet. Het is waar, dat Ik niet door ogen gezien kan worden en toch kan Ik worden gekend. Waarom zou iemand angst kiezen als hij al die tijd omarmd wordt in liefde?