Je hebt zoveel gelezen. Je hebt zoveel gehoord. Je hebt gestudeerd. Je hebt gezocht. Je zoekt nog steeds. Je weet zoveel, en je weet dat je gelukkig zou moeten zijn en toch ontgaat gelukkig zijn jou. Beter gezegd, gelukkig zijn weeft zich in en uit je leven.
Er zijn tijden dat je dacht dat je gelukkig zijn bezat, maar dan, zonder dat je het wist, kneep gelukkig zijn er tussenuit. Je lette niet op. Je gelukkig zijn wordt als een babyprinses die gestolen is en vervangen door een vervormd wisselkind. Zonder dat je weet hoe en wanneer, lijkt het alsof een stuk steenkool is achtergelaten op de plek van de vrolijke babyprinses die je ooit vasthield.
Ontmoediging en wanhoop doen hun intrede. Je hart is veranderd in dat stuk steenkool. Het is onvoorstelbaar dat de prinses van gelukkig zijn zo makkelijk vervangen kon worden en de koningin van liefde uit het raam van je hart geschoten kon worden en in gruzelementen geslagen kon worden.
Je weet wel beter, maar toch lijkt het moment gekomen dat wanhoop je partner is, je opkoopt, je over neemt en de orde van de dag wordt. Er is je iets overkomen. Het ene moment was je nog Koning in je kasteel en nu niet meer. Je dwaalt over het terrein van je leven en je vraagt je af waar gelukkig zijn is? Waar is het gebleven? Wanneer komt het terug? Komt het wel terug?
Opeens ben je verbitterd en ontroostbaar geworden. Leegheid doet een aanslag op je hart, waar je hart eens was. Wat moet je nu doen?
Dit is wat jullie moeten doen, geliefden. Beschouw deze verlatenheid als een dans die je uitzit. Wanhoop is naar je toe gekomen en heeft je ten dans gevraagd.
Je zegt: “Nee, dank je. Ik zit deze dans wel uit. Ik zal naar je kijken op de dansvloer, maar ik laat je niet je armen om mij heen slaan en ik ga niet met jou dansen. Ik ga niet met je meedoen. Ik hoef niet met je mee te doen. Ik wil niet dat je mij leidt. Weldra zal deze dans over zijn en ik zal teruggaan naar mijn hart of mijn hart zal terugkeren bij mij. Hoe dan ook , jij zult weggaan. Je hebt geprobeerd je in mijn leven in te voegen. Je hebt me aangeklampt. Je hebt je voet tussen de deur gekregen, en toch heb je niet de sleutel tot mijn hart en mijn leven. Je kunt nu net zo goed weggaan. Weg met jou.Je bent slechts een herriemaker die doet alsof hij sterk is. Vergeleken met liefde, ben je en zwakkeling. Het maakt niet uit hoe je mijn hart hebt geschraagd, mijn hart is als een vesting zo sterk met God. Vergeleken met Gods liefde, ben jij maar een gebroken lucifer. Je gaat geen grote brand in mijn hart beginnen. Nee, dat doe je niet".
En dus dans je niet met deze ondeugdelijke wanhoop. Je trapt niet in zijn val. Waar heb je ooit het idee opgevat dat wanhoop jou zou kunnen inpalmen? Het kan het proberen. Het kan om je heen dansen. Je kunt er het doelwit van zijn, maar je bent er zeker niet de buit van. Het mag dan al zijn trucjes uitproberen, maar jullie zijn immuun voor die charmes, geliefden. Wanhoop heeft geen plek in jullie leven. Deze dans is gereserveerd voor gelukkig zijn.
En dus vraag je Mij, “Waar is Mijn gelukkig zijn dan? Waar is het gebleven? Wanneer komt het terug?”
Geliefden, jullie gelukkig zijn is precies hier waar het altijd is geweest. Wanhoop wierp er een schaduw overheen, en spoedig zal de zon opkomen, en de schaduw zal verdwijnen zoals schaduwen dat moeten doen. Gelukkig zijn is nooit weg geweest. Het was aan het oog onttrokken door een duister figuur, niets meer dan een onverlaat. Het maakt niet uit hoe berucht deze schurk was, schurken verdwijnen, en jullie zullen weer gelukkig zijn.