HEAVENLETTER # 2750 Een roos onder de rozen
Hoe dapper is een kleine crocus ! Er kan nog vorst aan de grond zijn, maar de kleine crocus tilt zijn kopje toch op.
Hoe dapper is een paardebloem ! Hij groeit zelfs in de spleten van het trottoir.
Deze kleine bloemen voelen zich nooit de baas. Ze voelen zich nooit brutaal of overmoedig.Ze weten gewoon dat ze
in de aarde geplant zijn om te groeien en te bloeien en zo verrijken ze de wereld.
Als een bloembol en een onkruid zo dapper kunnen zijn, kun jij dat toch ook ?
Waar laat een paardebloem zich door tegenhouden ? Wat voor excuus heeft een paardebloem om niet te bloeien ?
Wat doen Mijn kinderen misschien dat hen ervan weerhoudt om te bloeien ?
Een paardebloem denkt niet : “ Iemand zal er bezwaar tegen maken dat ik mij voortplant in hun grasveld. “ Een paardebloem
denkt niet : “ Misschien gebruiken ze wel bestrijdingsmiddelen. Misschien trekken ze me er wel uit. Misschien trappen ze wel
op me. Misschien houden ze wel niet van me. “
Een paardebloem is niet gek. Hij weet waarschijnlijk heel goed dat men liever rozen heeft dan hem. Maar daar laat hij zich niet
door tegenhouden. Een paardebloem kent zijn band met Mij, en dat is alles wat hij hoeft te weten. Dat maakt hem sterk. Dat
laat hem zichzelf zijn, wat er ook gebeurt. Eigenlijk kent een paardebloem geen enkel obstakel. Een paardebloem houdt alle
bedreigingen van zich af. Hij geeft niet op, wat er ook gebeurt. Geen wonder dat de paardebloem beschouwd wordt als een
hardnekkig onkruid ! Een paardebloem stoort zich daar niet aan.Dat hij gezien wordt als een hardnekkig onkruid, nou, dat is
voor hem een compliment.
Je kunt best wat leren van een paardebloem. En van een roos ook.
Paardebloemen hebben geen dorens nodig om zich tegen de wereld te beschermen. Hun eigen weerstandsvermogen is genoeg.
Maar rozen, die hun stengels beschermen met scherpe dorens, rozen weten dat men toch wel van ze houdt. Niemand lijkt te zeggen :
“ Rozen hebben dorens. Ik hou er niet van. “
Rozen denken niet : “ Als ik maar volmaakt was en geen dorens had. “Nee, rozen houden van zichzelf zoals ze zijn, met dorens en al.
Waren Mijn kinderen maar hardnekkige paardebloemen en rozen, ongevoelig voor wat een ander van hen zegt of denkt. Rozen en
paardebloemen zijn volmaakt en waardevol precies zoals ze zijn. Zelfs niet één van hen vindt tekortkomingen bij zichzelf. Ze accepteren
dat ze waardevol zijn. En dat is wat ik van jullie vraag. Dat vraag ik van jullie : dat je jezelf accepteert als mijn prachtige paardebloem
of mijn mooie roos, als je dat liever bent. Wees mijn prachtige hardnekkige onkruid, of wees een zoet ruikende roos, hyacinth, iris,
gardenia of pioenroos of wat dan ook. Hoeveel namen zijn er wel niet voor bloemen ?
Hoeveel namen zijn er voor mensen ? Ontelbaar veel. Geef jezelf één naam : God’s Schitterende Kind. Laat dat voldoende voor je zijn.
Wanneer anderen je andere namen geven of met bijvoegelijke naamwoorden smijten, geef je aandacht dan aan Mij en niet aan hen die
je uitschelden. Zij zijn slechts scheldende mensen. Zij weten niets. Ze kennen in ieder geval jouw naam niet en je goede verstandhouding
met Mij.
Ik zal het hen leren. Ze zullen het weldra van Mij leren. Want je begrijpt natuurlijk wel dat degenen die schelden of met bijvoeglijke
naamwoorden smijten dat niet zouden doen wanneer ze zichzelf kenden. Ik plak hen niet echt het etiket op van hen die schelden.
Ik gebruik de term om je het verschil te laten zien tussen zij die schelden en zij die daar de dupe van zijn. Allen zijn Mijn schitterende
kinderen.
Heb de kracht van sterk stoer onkruid en weet dat je, naar waarheid, een schitterende roosTussen andere rozen bent. Ook rozen
staan fier rechtop.
Wat ter wereld je maar het liefste is, houd op dezelfde manier van jezelf en ieder ander.