Lijden lijkt uit jouw handen te zijn omdat, als je erin zit, dan zit je erin.

Of je probeert jouw ervaring met lijden in de handen van iemand anders te gooien, misschien die van een dokter, misschien die van je man of vrouw, die van je werkgever of van je vriend, of van je kind, of van Mij. Je gooit de verantwoordelijkheid naar iemand anders en soms betekent verantwoordelijkheid vanuit jouw oogpunt iemand die jou moet redden en soms betekent verantwoordelijkheid iemand die de schuld op zich neemt.

Vroeg of laat trekt het hele lijden zich terug en is het verdwenen als een golf in een oceaan. Golven komen en golven gaan, en jij blijft.

Het is een wonder als er een golf van lijden van jou wegrolt. Lijden wordt ervaren als een deurwaarder die voor je deur blijft staan, en jij bent ontroostbaar en je huilt en je hebt het gevoel dat je nooit je kracht zult terugkrijgen, en de zon nooit meer tevoorschijn zal komen. Soms is de ervaring van lijden zomaar verdwenen en op andere momenten lijkt lijden alle tijd van de wereld te hebben.

Het lijkt er zeker op dat lijden jou achterna zit en dat het jou te pakken neemt met of zonder waarschuwing. Het zit zo, geliefden: Lijden hoeft jou er niet van langs te geven. Het is één ding lijden jou vast te laten houden en het is een ander ding in het idee te geloven dat jij het ongelukkige slachtoffer van lijden bent. Lijd, als je moet, maar draag niet een bord in je hart dat zegt:

“Nogmaals slachtoffer. Opgelegd door het leven. Ingewijd in slachtofferschap. Een ster-slachtoffer in de wereld gezalfd. Meeste stemmen uitgebracht op Top overbelast slachtoffer”.

Het is geen ereteken je slachtoffer te voelen. Slachtofferschap brengt jou geen verdienste.

Het is goed mogelijk dat je ergens in je leven slachtoffer geweest bent. Misschien ben je slecht behandeld. Dat je eens slachtoffer was, betekent niet dat je altijd slachtoffer moet zijn. Wat moet je doen? Of je in een put valt of erin geduwd wordt, je bent de vrijdenkende persoon die eruit klimt. Ik heb het eerder gezegd, geliefden: “Wees je eigen redder”. Jij. Kom uit de slachtoffermodus.

Een slachtoffer is hulpeloos. Jij bent niet hulpeloos. Evenmin ben je slechts overlevende. Oh nee, overlevende zijn is niet goed genoeg. Misschien droeg je gisteren een zwart pak. Verwissel je pak vandaag. Je blijft niet hetzelfde pak of dezelfde jurk dragen. Gisteren was je overlevende. Wees vandaag als het paard bij het hek waarop je zou wedden. Je bent in de race. Je rent nu vandaag, niet gisteren, nu. In deze meer ontspannen race die Ik voorstel, hoef je niet een record te breken. Je hoeft niet te concurreren, zelfs niet met jezelf. Je moet er gewoon uit komen en vandaag over het circuit van het leven gaan.

Je moet niet de stiefmoeder zijn die in de spiegel keek en zei: “Wie is de mooiste van allemaal”. In jouw geval moet je niet vragen: “Wie heeft het het moeilijkst van allemaal? Wie is de grootste prooi van allemaal?” Je moet niet achter slachtofferschap aan zitten.

Evenmin is hoopvol zijn goed genoeg. Hoopvol laat jou ook over aan de genade van de winden. Veranderingen komen en ze lijken een geschenk, maar je wacht niet op genade omdat dat jou een halfslachtig slachtoffer maakt.

Je hoeft ook niet de dapperste van allemaal te zijn in het leven. Je hoeft geen geweldige held van je eigen leven te zijn, maar je moet uit de wereldmodus komen die zegt dat je blootgesteld wordt aan het leven. Jij bent degene die jouw leven ontmoet. Neem geen rol aan in het leven die jou aan de genade van het leven overlevert. Alles wat er van jou gevraagd wordt, is over een landweg te blijven lopen naar de zon.