HEMEL #1882 De slag van Een Hart, 30 december 2005
God zei:
Het lichaam neemt zijn aanwijzingen vanuit jouw denken. Het lichaam is een bezit van Bestaan. Jouw verstand is als een krijtje in jouw hand, en zijn gedachten kleuren jouw lichaam, soms schaduwen tekenend.
Bestaan is ongeacht het lichaam. Van Bestaansheid, komen gedachten op. Er is veel verschil tussen de beker van Bestaan en de lip van het denken. Jouw gedachtgen komen vanuit jouw Bestaan, maar vanuit jouw verstand dribbelt gedachten in verschillende richtingen weg. Bestaan is een sleutel, en Bestaan rust in jouw hart.
Jouw hart is bedoeld om de Admiraal te zijn, maar jouw verstand is te vaak een zelf-belangrijke Kapitein geworden die op het dek loopt. Oh geliefden, jullie gedachten zijn scherp. Het scherpt zichzelf. Het polijst en snijdt, vele hoeken bewerkt, terwijl jouw hart, bediende van het Bestaan, simpelweg Onze wijs wil slaan.
Jouw belegerde hart balt zijn buisten en voelt de pijn. Jij weet dat pijn niet een Bestaan is en niet geassocieerd ermee kan worden, en toch doet jouw hart pijn. De slag van Ons Prachtige Hart is bedekt door braamstruiken van het verstand. Jouw verstand heeft jouw hart uitgerekt en gedraaid net als een trekdrop.
We zouden kunnen zeggen dat jouw verstand er vandoor gaat met jouw hart. Het heeft het meegenomen voor een rit. Het verstand geeft jouw hart terug, zoals het altijd moet. Jouw hart keert verfomfaaid terug, hoewel, en voelt zich verwilderd. Jouw verstand was niet bedoeld om misbruik te maken van jouw hart. Jouw geliefde hart is niet apart van de vrede. Het is jouw gedachten die storing veroorzaken. Jouw verstand speelt die kapotte plaat steeds weer.
Geliefden, Ik gaf jullie, jullie verstand. Ik eerde jullie verstand door het aan jullie te geven. Maar een hart geleidt door een verstand is een misleid hart. Geef toe, of jouw hart moet zuiver zijn, het verstand heeft het misleid. Denk niet dat jij jouw verstand moet verdedigen. Jouw verstand zorgt heel goed voor zichzelf. Het heeft geen verdediger nodig. Jouw verstand spreekt heel goed voor zichzelf.
Het is jouw hart dat te stil is geweest. Jouw hart heeft zich omgedraaid door verbijstering, en toch heeft het niet voor zich gesproken. Het heeft niets gezegd tegen jouw onderzoekend verstand.
“Genoeg. Genoeg. Wees stil nu. Laat mij praten. God heeft mij aangesteld om luider dan jou te spreken. Jij hebt het over genomen, commandeered mij, fluisterde onwaarheden, en liet mij geen woord er tussen krijgen.
Jouw hart heeft niet tegen jouw verstand gezegd:
“Iedere impuls van jij, iedere slag van mij – heb jij op een trommel geslagen en mij overstemt. Jij hebt jouw zin gehad, verstand. Jij hebt jouw dag gehad. Maar nu, voor altijd, keer terug naar jouw kant van de ring, en Ik, Gods hart, zal de bel luiden. Hoe blij Ik ben wanneer jij op jouw plaats blijft. Niet langer zal Ik op jouw maat dansen. Als, mijn verstand, jij moet spreken, zal het zijn wanneer Ik jou toestemming geef. Ik wens dat jij niet meer de schildwacht bent van mijn hartslag. Ik versla de liefde, en jij zou mij waarschuwen. Jij zou mij leren om me zorgen te maken. Jij zou mij over dit en dat ongerust maken, alsof alles even belangrijk was.
“Verstand, Ik realiseer mij dat jij ook onschuldig bent. Jij bent simpelweg een papagaai die herhaalt wat het gehoord heeft terwijl Ik, Ik ben een Vogel van het Paradijs. Niet langer zul jij mijn vleugels kortwieken. Ik ben bedoeld om te vliegen, en Ik zal vliegen zonder hulp van jou. Niet langer zul jij mij achter je aan trekken zoals een blik aan een touwtje. Kijk naar mij hoe Ik vlieg. Stop jouw onzin, en wij zullen samen vliegen. Wij zullen naar de Hemelen opstijgen. Wij zullen de zon verkrijgen. Samen zullen wij een machtig licht zijn. Verstand, jij bent bedoeld om net als de maan te zijn, en om het licht dat God in mij ontstoken heeft te reflecteren.”