God zei:
Universeel kind van Mijn Hart, je vraagt Mij naar de schrik die vast zit in jouw hart.
Je vraagt Mij: “Wat is deze paniek? Ben ik verlamd, bevroren? Ik zit vast met angst alsof ik de Boot van het Leven roei. Mijn hart voelt aan, voor degene die werkelijk problemen hebben terwijl ik verleid ben door angst en terreur op dagen waarop ik niet hou van en ik mij net geliefd voel en waar liefde niet lijkt te zijn.”
Ik zeg je:
Laat het leven van anderen aan Mij. Vertrouw je leven aan Mij –maak lichte stappen en spring hoog! Angst behoort jou niet toe. Laat angst gaan, voor, in angst, kan je met de Noorderzon vertrekken van het leven. Zie het leven niet langer als riskant. In zekere zin, lijkt het leven als een gratis voor iedereen voor jou of misschien een vrije val. Je ziet gevaar.
Om figuurlijk te spreken. Het leven in de wereld komt neer op Bloesem die Valt van een Boom. De bloesem wervelt in het rond in jouw hart.
De zon speelt in het rond met weergaven van zichzelf. Vogels zingen voor wat anders dan vreugde?
Wat als het leven spel zou zijn en helemaal geen tragedie? Wat als jezelf gewoon vind naar het theater gaande en gaan zittend? De gordijnen gaan open. Het toneelstuk begint.
Wanneer het toneelstuk voorbij is, gaan de gordijnen dicht en het toneelstuk is niet langer daar op het toneel. Het toneelstuk is gedaan en het toneelspel is voorbij. Iedereen verlaat het theater. Iedereen gaat naar huis.
De slaap die je doet in de nacht is een ander soort van theater. Andere locaties in de wereld en het Universum zijn verschillende achtergronden voor allerlei soorten van theater die aan de gang zijn. Soms theater sterren >whippoorwills< *(in het woordenboek is de vertaling nachtzwaluw of geitemelker) en soms trompetterende olifanten. Sommige films zijn in kleur en sommige zijn stil of gedempt. Er is donkerte en er is licht en het is al theater, maakt niet uit hoe spel (toneel) het eruit komt en ongeacht wie het bijwoont.
Het leven op toneel betekent alles voor jou en toch het is al een verandering van de scene en misschien een ogenschijnlijke nieuwe bezetting van de karakters. Zelfs wanneer de zelfde acteurs verschillende rollen spelen, of ze hun teksten herinneren of niet. Sommige van het drama gaat door buiten het toneel. Sommige acteurs rennen de gangpaden op en neer en mengen zich onder het publiek.
Toch al het theater gaat gelijktijdig door. Een filmregisseur zegt, “Licht!
Camera! Actie!”
Alle van het theater zeggen: “Hart, treedt theatraal-emotioneel op.”
Alle van het theater zeggen: “Hart, wees stil.”
Alle van het theater zeggen: “Er was eens…..”
En er is niet zo iets als tijd. Al lijkt werkelijk en toch is het denkbeeldig op dezelfde non-tijd --- deze drama’s en tragedies en komedies op het tonaal, al gevarieerd en in Waarheid, denkbeeldig maar in geloofd. Iedereen geeft om en maar toch kan blijken niet verwikkeld, niet betrokken als het ware, toch kijk je met je hart in je keel.
Herinnering speelt een rol. Herinnering is als een echo, het ritme van een tamtam in de verre nacht. Herinneringen dringen zich in. Herinneringen dansen op en buiten het podium.
Is er een prijs voor toelating? Het lijkt zo voor jou. Iedereen betaalt gelag, zo lijkt het, voor iedere korte scene. Dansers, musici, chorus lines, publiek, allen dansen wie betaalt, bepaalt. Engelen voegen toe aan de muziek en de toneelspelen zijn te snel voorbij en toch zijn ze eindeloos totdat allen samen opgaan als één eindeloos Draaien van het Wiel.
Wat is het verschil, zeggen jouw gedachten als ze het uitroepen tegen jou. Toch lijkt het of alles een herhaling is van zichzelf, hetzij op het strand of op de top van een berg. Het script is hetzelfde. Zelfs de locaties versmelten wanneer je de sets niet langer uit elkaar kan houden.
En daar is het uitrollen van de drums en de ritmes zijn het zelfde en het woord is het Leven. Het Leven ta dum ta dum. Het Leven ta dum, ta dum.
Jij, het publiek die toelating heeft, worden de dansers en jij/jullie worden de verhalen. Wanneer je snel ronddraait, verander je in boter en de boter verander in je in respons naar de Zon en je schijnt voor allen in de Cinemascope en Technicolor en zwart en wit, helder en somber alles tegelijk of uit en aan.
Het leven is een mengelmoes die voor jouw ogen verdwijnt en jij, zoals jij verschijnt in de wereld, verdwijnt er mee.
Er zijn entrees en er zijn uitgangen en zo vind je jezelf in het ene of het andere totdat je een Voornaam Aftreden maakt van het podium. Ogenschijnlijk gaan de lichten uit.
Morgen, zal er een ander toneelstuk zijn en een andere dans en een andere bezetting van de personages. Dan kom je waarschijnlijk terug voor nog eens en dan sla je jezelf nog eens gade en opnieuw en opnieuw in een nieuwe versie die Groot Applaus oogst. Bravo, bravo!
Vertaald door: Anja