God zei:
Deze ochtend hoor Ik jouw woorden binnenwandelen. Ik hoor je zeggen:
“God, wanneer ik Uw aanwezigheid binnenga, dan voel ik U het meest duidelijk. Het is alsof U mijn hart vanaf binnenzijde omhult. Uw opent de gordijnen van mijn hart. U omhelst mij vanaf de binnenkant. U verspreidt een balsem over mij. Uw opent mijn vleugels. Ik heb een sterk verlangen naar Uw woorden. U beroert mij en bedaart mij.
“Er zijn momenten, God, wanneer tijd stil staat, wanneer tijd niet bestaat (merkbaar), en daar is vrede en U geeft het aan mij. Toch een sterk verlangen naar meer van U. Ik wil in U lopen en verdwijnen. Ik ben moe van mijzelf en mijn kinderlijke manieren.
“God, U neemt leeftijd weg. Bij U bestaat leeftijd niet. Ik ben jong nog oud. Samen met dit komt een staat van Niet Bestaan. Het is niet dat ik ergens naar ben gegaan. Het voelt meer alsof ik nooit was. Het is meer een vraag van Wat was ik ooit, en Waar ben ik? Besta ik of besta ik niet ?
“Ik voel me als een waarnemer van mij zelf en Mijzelf.
“In ’t rond waren er uitdrukkingen die waren er om kinderen zich te laten gedragen. Ze luidden als deze: ‘Ik ben een waakvogel, op jou aan het letten.’
“God, Ik ben deze waakvogel, lettend op mijn schijnbare zelf met koele objectiviteit. Tegelijkertijd, ben IK hier helemaal niet werkelijk. Ik slink/verminder.
“Al mijn emoties bestaan niet. Ik heb altijd gedacht dat mijn emotie was wie ik ben. Op dit moment weet ik niet dat ik ben of niet ben. Het is alsof ik besta, toch doe ik niet.
“De andere dag, toen ik bij U ging zitten, een deel binnenin mij begon binnen te wandelen en het over te nemen. U bleef stil. U was hier met mij en toch was ik naar mijzelf aan het luisteren, woorden uitstortend, ik wist niet dat ik ze had. U zou zeggen het is al goed, maar Ik zou liever voor U zitten en Uw stem horen en Uw woorden, dan mijn kwijnende gedachten.
“Ik zou volmaakt gelukkig zijn, gewoonweg U te horen spreken. Ik ben moe van mijn innerlijke dialoog. Laat me gedaan zijn met al die interesse in mijzelf, in dit niet-bestaan genaamd mij. Los mijn individualiteit op. Bevrijd mij van het verleden van welke U vertelt dat het niet bestaat en toch mijn leven aan heb besteed. Dank U wel God. Mag ik U nu horen spreken.”
Hier is wat ik tegen jou/jullie zeg. Mijn Zwervende en Zich Verwonderde Kinderen. Je dwaalt in de schemering en je dwaalt in het stof overgebleven van vervlogen jaren in Aardse tijd. Je bent aan het beginnen om Oneindigheid te zien.
Tijd doet het niet meer voor jou. Tijd drukt je, toch tijd is niet zo drukkend. Het is niet Leven waar je klaar mee wil zijn. Het is tijd en zijn plaatsvervangende realiteit van ruimte, waar je klaar mee wil zijn. Je bent meer dan een postduif die nieuws vervoert, dat niet meer mag zijn dan roddels in de één of andere vorm.
Je bent rijpt voor de echte have. Je wilt niet langer door tijd heen verstrijken. Je hebt genoeg gehad van de tikkende tijd.
Je wilt het kloppen van Mijn Hart kennen, wat tijdloos is, zoals jij tijdloos bent.
Je denkt daar is ergens om naar toe te gaan terwijl je al hier bent met Mij. Je bent aan het ontwaken voor dat wat altijd geweest is. Je dacht dat je een soort dwaler was, terwijl jij het Echte Hart van Bestaan bent.
Je bemerkt Mij en je zegt: “Dat is lang geleden.”
Dit is je verstand dat spreekt. Er is geen onderzoek dat hoeft te worden gedaan om jouw Immer-Aanwezigheid met Mij te ontdekken. Je hebt tegenspoed gehad in jouw ‘mind’. Je raakte verstrikt in een Aarde geschiedenis. Je bent nooit ergens anders geweest dan bij Mij. Wanneer Ik zeg, Wij zijn Één, bedoel Ik dat Éénheid bestaat en niet al deze Veelheid. Veelheid is een raaklijn geweest. Het is niet meer geweest dan een straatje omlopen.
Vertaler: Anja