God zei:
Alleen in de greep van de tijd kan je spijt hebben.
Als je spijt hebt, dan lijkt het je, dat het juiste moment voor een keuze voor iets prachtigs is weggegaan. Jouw leven heeft een slag gemist en dus, spijt wordt binnen je aangelegd.
Wees klaar met spijt. Wat is spijt hoe dan ook waard op een markt plaats?
Jullie kunnen voorbij gaan aan een veld van madeliefjes en je plukt er zelfs geen één.
Of je plukt er een heleboel en de madeliefjes verwelken te vroeg.
Of ze verwelken later. Verwelken is altijd te vroeg. En dus verwelk je jouw hart.
Je huilt voor de madeliefjes die zijn weggegaan.
Maar, de madeliefjes waren er voor jou. De aanwezigheid van de madeliefjes was aan jou geschonken, en, misschien, een verloren liefde.
Wat een prachtig moment is het om bloemen te plukken en ze te waarderen en bewaren.
Wat een offergave aan jou is zo’n veld van madeliefjes. Een veld van madeliefjes biedt zich aan je aan.
Madeliefjes houden ervan dat je naar ze kijkt. Ze knikken naar je als je voorbij loopt.
Madeliefjes hebben geen spijt dat je voorbij loopt of dat je ze plukt of dat je ze niet plukt.
Madeliefjes verspillen hun leven niet met ‘spijt hebben’.
Ze zijn madeliefjes en ze weten beter. Ze hebben geen spijt over hun tijdelijkheid.
Ze geven zich over. Ze geven zich zelf niet eens over. Ze verheugen zich in het leven zoals het tot ze komt.
Madeliefjes blazen in de wind en dit is zo ver mogelijk als ze kunnen gaan.
Natuurlijk, hun bloemblaadjes kunnen worden opgepakt door de wind en ergens worden neer geworpen. En hun zaden.
Als een heel veld van madeliefjes gemaaid zou worden, madeliefjes zouden niet rouwen.
Ze zouden niet berouwen. Ze zouden niet krassen: “nooit meer.”
Madeliefjes weten dat leven altijd op zijn/haar weg is ergens heen en dat leven mooi is welke wind er dan ook waait.
En wanneer sneeuw een veld van madeliefjes bedekt, de madeliefjes werken dan samen:
“ Ah, te denken aan de liefdevolle hand die onze velden bedekt met sneeuw, om ons warm te houden als we slapen.”
Laat het idee vallen, dat het leven aan je voorbij is gegaan, of dat je voorbij bent gegaan aan het leven. Wat je doet en wat je niet doet, dat is het leven zelf. Waar heb je het idee gekregen dat je iets hebt misgelopen in het leven? Wie zegt dat? Jij zegt dat. Beter te zijn als een madeliefje.
Als je een ander pad zou nemen dan het actuele pad dat je bewandelt, waar zou je nu spijt van hebben? Wat heb je te winnen door het leven af te wijzen dat je leeft?
Je bent leven aan het leven en dat is wat leven is – wat je leeft. Het is jij die zegt of je leven goed of slecht besteed is. Wie ben je om jezelf te verbannen tot spijt, de één na de ander?
Wie heeft je verteld voor de 2e keer over leven te gissen? Spijt is niets meer dan van gedachten veranderen. Je hoeft niet van gedachten te veranderen. Of, als je van gedachten verandert, dus wat?
Ik zeg: “Hou van leven. Hou van leven voor immermeer.”
Wat kan jou het schelen dat –the Raven- citeert: “Nooit meer.”
Je bent een bezoeker van het leven in de wereld. Je leert op weg. Bedank het leven.
Zeg dank je wel tegen jouw leven hetzij hardop of in stilte. Je bent bezoeker van het leven.
Wie ben je om te zeggen: Nee, dank u, tot het leven. Geniet van leven in plaats daarvan.
Hoor Leven Zelf roepen: “ Maak aanspraak op mij. Maak aanspraak op mij. Kom me maar halen voor immermeer.”
Als Leven op Aarde een boom zou zijn, dan zou je de boom tegen jou kunnen horen roepen:
“Kom onder mijn blaadjes. Hoor ze ruisen, Kijk naar het zonlicht wat glanst door mijn blaadjes.
Raak mijn schors aan. Leun tegen mijn stam. Alleen voor nu. En ga dan verder naar je volgende plek onder de Zon voor een poosje …….immermeer.”
Vertaler: Anja
De referentie naar –the Raven- komt van de Amerikaanse dichter, Edgar Allen Poe, 1809-1849, die een rijm heeft geschreven over zijn verloren liefde, Lenore, en een Raaf die op zijn deur tikt.
Het bekende refrein is: "Quoth the Raven: 'Nevermore.'"