Wat is het dat in jou naar boven komt, en je voelt je alsof je een onschuldig slachtoffer bent van je eigen keuzes? Je rechtvaardigt je acties en passiviteit met excuses. Je kon er niets aan doen. Als iemand jouw zelfbeeld niet zou hebben gekwetst, zou je kalm zijn. Je zou blij zijn dat je kalm bent. De vrede van kalmte is de keuze van de kampioenen. Excuses zijn dat niet.
Niemand kan jou dwingen om iets te doen. Een ander mens is geen excuus voor jouw actie of passiviteit. Het kan zijn dat je een snelle beslissing hebt gemaakt, zonder dat je direct zag dat jijzelf een keuze maakte die niet aan jou werd opgedrongen. Het komt bij je terug, Geliefden. Jouw keuze om te doen wat je zegt, of jouw keuze om af te zien van de door jou aangegeven belofte.
Met voorbedachten rade of niet, jij hebt een steek laten vallen. Met uitzondering van dit of dat, zou je je aan je woord hebben gehouden. Desondanks heeft niemand je gezegd dat je de boel moet verzaken. Het kan tegen jouw wil geweest zijn om in de wereld minder te zijn dan perfect. Natuurlijk, het te druk hebben maakt dat je een mens bent, maar het maakt je niet hoe jij jezelf het liefste ziet. Wat zou je graag goddelijk willen zijn. Je zou het zo graag willen zijn. Als anderen maar eens goddelijk zouden zijn, zou je geen zorgen hebben.
Dit is ongetwijfeld waar. De diepte van gelijkmoedigheid is niet iets wat gemakkelijk voorbij komt in de gewone wereld.
Niemand zou een atoombom hebben laten afgaan om die of die reden. Goede redenen zijn makkelijk te vinden. Goede redenen zijn hoe dan ook prachtige excuses. Je kan misschien wegkomen met excuses, maar ze betekenen eerlijk gezegd niet dat je overal mee weg komt. Het kan zo lijken, toch vroeger of later struikel je over excuses. Het is beter om uitvluchten onder ogen te zien.
Ja, het is het niet waard om ergens iets op aan te merken, toch zou het je betamen om jezelf recht aan te kijken. Je bent niet altijd de held, het maakt niet uit hoe graag je dat zou willen. Je kunt je ogen sluiten voor jezelf en jezelf voor de gek houden.
Bovendien heb je lang niet zoveel tijd te besteden aan het verwijten van jezelf. Je hebt een leven te leven en jij bent ook van plan om dat te doen. Je kan niet teveel achterom kijken. Je hebt geen tijd voor het refrein: Mijn schuld. Mijn schuld. Mijn schuld.
Je hebt gelijk. Je hebt ook geen tijd of de bekwaamheid om jouw verantwoordelijkheid bij iemand anders neer te leggen. Als je een kar duwt, en er vallen wat spullen vanaf, wie geef je dan de schuld voor de verspilling: iemand anders of de hobbel in de weg?
Je hoeft niets te verbergen. Je moet meer bewust zijn. Vlak voor jou ligt altijd een kans om hoger te stijgen. Wat er nu gebeurt is aan jou.
Hoe komt het dat jij jezelf verontschuldigt voor verantwoordelijkheid en beweert dat verantwoordelijkheid niet van jou kan zijn? Wat ben je eigenlijk aan het doen met het zoeken van redenen om ergens op je pad een belofte te laten vallen? Moet je een excuus voor jezelf maken om te bewijzen dat je geen fouten kunt maken? Wat heb je als je een excuus hebt en het accepteert als een blijde boodschap?
Een excuus zal jou niet bevestigen. Natuurlijk , je kan er altijd een zaak van maken. Dat is niets nieuws. Stap uit die hele arena van excuses maken. Wat win je als je wint? En welke winst behaal je als niet in excuses gelooft?
Er valt weinig winst te behalen in jezelf bewijzen. Je kunt je even gerustgesteld voelen, toch komt er dan een andere tijd en nog een andere, en jij begint te zien dat je geen rechtvaardige zwaardvechter bent. Er zijn op dat gebied niet veel overwinnaars over.
Er zijn meer dingen om naar te verlangen die veel meer waard zijn dan rechtvaardiging. Herinner jij je nog wat het enige ding is dat je daadwerkelijk kunt veranderen, geliefden?
Groei, geliefden, groei. Zorg ervoor dat jouw woord iets betekent, of zeg het niet.