God zei:
Terwijl je op Aarde bent moet je spitten in het Leven op Aarde. Het leven bevat veel goud voor jou, zelfs in die momenten die je liever overslaat als je dat zou kunnen.
Jij bent hier op Aarde voor de groei die het Leven op Aarde jou brengt. Op Aarde leer je door de mist heen te kijken. Je hebt zintuigen die je helpen. Je hebt teisterende en fictieve tijd en ruimte die jou helpt om te zien. Jouw engeltijd in de Hemel en verder is oh zo prachtig en vervullend. In de Hemel ben je zo blij en zo vrij van de twijfels en waarschuwingen die het Aardse Leven op de loer lijkt te hebben liggen voor jou.
Je kunt je afvragen waarom je het eventueel nodig hebt om op de hoogte te zijn van gevaar en angst en pijn en al deze zaken die zorgen dat jij blijft hinkelen op Aarde. Waarom heb je het nodig om te leren over besluiteloosheid en breekbaarheid, en de vergankelijkheid waarover je op Aarde leert, schijnbaar steeds maar weer? Waarom moet jij door het schrijnende leven en leren op Aarde, als het zo heerlijk licht en gemakkelijk is voor jou in de Hemel? In de Hemel heb je de allerhoogste kennis onder de knie.
Je zou kunnen denken dat je dat allemaal zou overslaan. Je wilt niets horen over welke uitleg dan ook dat je hier op Aarde bent en leert om te lijden en het loslaten daarvan.
Terwijl je een engel bent in de Hemel, weet je alle goede antwoorden, en je kiest ze hartelijk. Terwijl je in de Hemel bent vergeet je nooit Wie Je Bent. In de Hemel heb je geen conclusies om te trekken. Je hebt geen klachten. De Zon schijnt als het ware de hele dag en je faalt nooit. Je bent inderdaad in het Paradijs en dan ga je helemaal alleen naar de Aarde, waar jungles zijn en grote steden en waar er schijnbare ongelukken zijn en pijn en verschillende soorten kwellingen.
Lees Ik jouw gedachten goed? Je vraagt je af waarom je in Hemelsnaam de Aarde moet ervaren, als je in Werkelijkheid allang zo helder als licht bent. Waarom moet je door alle schermutselingen op Aarde heen en de vele verschrikkingen en liefdesverdriet, enzovoorts?
Levens op Aarde zijn de materialen waaruit romans en korte fictie en poëzie worden geschreven en non-fictie ook en opera’s en musicals en alles.
Je vraagt je af waarom je niet gewoon romans kreeg om te lezen in plaats van toneelstukken om in mee te spelen. Kan het voor jou niet voldoende zijn om voortreffelijke romans te lezen en te leren van hun verhalen? Je geeft toe dat tijd niet zou bestaan, zoals Ik het omschrijf vanaf de top waar Ik op zit en jij, bewust, niet langer op zit. Je zou me dolgraag gewoon geloven en het toneelstuk van het leven niet te hoeven doorstaan. Het lijkt wel alsof je helemaal opnieuw begint in het Leven om te leren wat je allang zo goed weet. Op Aarde is het alsof je het beste bent vergeten met als doel het beste opnieuw te leren.
Je vraagt je ronduit af of je niet op een kansloze missie bent. Je hebt een raadsel gekregen om op te lossen met veel fronsen en proberen en fouten, dat je allang heel goed kende zonder achterom te hoeven kijken.
Je begrijpt waarom vogels uit het nest worden geworpen, maar waarom moet jij, Die een Ziel is, worden aangekleed in een lichaam en naar de Aarde worden gegooid? Op een of andere manier voelt het niet goed voor jou. Op Aarde, waar er fysieke zintuigen zijn, zijn Aardse ervaringen overweldigend en, voor zover jij kan zien, helemaal niet echt noodzakelijk.
Zeker, je leert zodat je kunt herinneren, toch betaal je daar een hoge prijs voor. Als het leven maar niet zo extreem zou zijn. Waarom moet je door lijden heengaan om te leren dat er geen lijden is, en dat het de hele stuwkracht van jouw Aardse Ervaring is om voorbij de illusie te gaan waar jij momenteel mee overspoeld bent?
En nu je op Aarde geplaatst bent, vraag je je zelfs af, in tegenstelling tot het leven, of jouw termijn op Aarde kan worden versneld en eerder kan worden voltooid, zodat je met gemak terug kan gaan naar het Paradijs. Inderdaad, waarom niet met gemak?
Vertaald door: Petra