God zei:
“Tot het einde der tijden” is een mooie uitdrukking, eerder zoet of bitterzoet, nostalgisch. Hoe dan ook, tijd bestond nooit, maar tijd is iets waarvan je het voorbijgaan berouwt. Voorbij zijn de dagen van weleer. Nu zijn er enkel foto’s van mensen die je niet kunt vergeten, maar die niet langer op Aarde zijn en die je je niet echt herinnert, oh, misschien een lap hier en daar. Je kunt ze bijna niet langer te voorschijn toveren. Ze betekenden zoveel voor je en je mist ze misschien nog zo erg, terwijl ze tegelijkertijd weggegaan lijken te zijn en jou achterlieten om het alleen te doen.
Hoe kan het dat jouw lieve moeder en vader niet langer hier zijn? Hoe kan het dat jij nu ouder bent dan zij waren toen de dood hen wegveegde, maar de dood is niet echt. Degenen van wie je hield staken gewoon een rivier over, terwijl jij moet wachten met hem oversteken tot het jouw beurt is.
De rivier die zij overstaken is meer als een regenboog, begrijp je. Er is geen gestaag vorderen over een regenboog. Er is licht dat opkomt, misschien zoals dauw opstijgt naar de zon. Op een andere dag komt de dauw terug. Op deze manier is het leven als een dans, die draai, cirkel links, cirkel rechts, en dan ontmoet je jezelf en buigt of maakt een revérence.
Ja, het leven in de wereld is als een dans, en je weet nooit wanneer jouw dansen op Aarde eindigt. Je hebt misschien je hele leven salto’s gemaakt en dan op een dag zul je jouw buitelen achter je laten en je gaat weg naar het verre avontuurlijke onbekende.
In plaats van tijd, stellen de Eeuwigheid en Oneindigheid zich voor je open en ze openen jou de ogen. Je bent verbaasd om wat je ziet en je vraagt je af waarom je niet alle schoonheid en pracht zag die de kalenders bijeenveegden. Nu word je gedragen door de engelen. Weldra zul je ontdekken dat je wat je altijd bent geweest een engel is, en engeljaren worden niet geteld, kunnen niet geteld worden.
Engelen zijn er in overvloed. De volgende persoon die je tegenkomt is een engel. Je merkt misschien een engel op in de spiegel. De volgende persoon die je in een spiegel ziet moet jij wel zijn. Kijk hoe een engel eruit ziet en neem hem of haar voor wat hij en zij zijn en niet voor wat ze niet zijn.
Tijd heeft geen substantie. Tijd is zo erg relatief. Dezelfde tijd gaat snel of hij gaat langzaam. Tijd die niet bestaat, kan constant lijken of hij kan komen en gaan in een oogwenk. En toch veroorzaakt tijd geluk en tijd veroorzaakt verdriet. Je rouwt om het verstrijken van tijd en er zijn ook tijden waarvan je wilt dat ze voorbij zijn en tijden waarvan je wilt dat ze nooit eindigen. Tijd bestaat echt niet, dus kan er niet gezegd worden dat hij ooit begon of eindigde. Hij was er gewoon nooit.
Tijd is als mist. Tijd is mist die weg is voor je het weet en wat dacht je trouwens dat tijd was?
Tijd marcheert niet. Hij slaat zijn trommels en denkt dat hij uiterst belangrijk is terwijl tijd constant zijn snor drukt. En toch, wow, wat heeft tijd een effect op jou. Waar ging de tijd en wat was hij trouwens, deze ingebeelde en voor gebogen tijd?
Hoe kan tijd niet bestaan en toch zo’n invloed in het leven zijn? Tijd is als een lege pot. Dat is alles. Tijd maakt zichzelf zeer belangrijk en verspilt jouw energie. Sommigen zouden zeggen verspilt jouw tijd. Het is goed zonder tijd te zijn. Er is veel dat er niet zou zijn als er geen illusie van tijd was.
Zonder de illusie van tijd zou je een langzamer tempo nemen. Er zou geen opraken van tijd zijn. Je zou niet racen noch zou je langzaam zijn. Zonder tijd, zoals je bent, ben je precies goed.