God zei:
Wees niet zo streng voor jezelf. Je hebt misschien de neiging te streng voor jezelf te zijn, te streng. Je hebt misschien de neiging een tiran voor jezelf te zijn. Tegen jouw nutteloze zelf hoor Ik je met jouw zweep knallen en zeggen:
“Meer, meer. Presteer meer. Zelfs als je al mijn verwachtingen hebt overtroffen, wil ik dat je het beter doet. En dan als je het beter doet, zal ik je geselen om zelfs sneller te gaan om iets te bewijzen dat niet te bewijzen is. Wat ben ik een harde leermeester. Ik ben onverzadigbaar. Ik zal jou je kapot laten werken. Ik draag mijzelf illegale dienstbaarheid op.
“Misschien probeer ik aan God te bewijzen dat ik de hardste werker van allemaal ben. Misschien ken ik alleen maar inspanning en stress. Misschien denk ik dat ik niets anders waard ben tenzij ik geef en geef. Misschien denk ik dat rusten op de Sabbat niet voor mij is. Ik lijk zeker mijzelf niet toe te staan te werken en te ontspannen. Ik zou een paard niet behandelen zoals ik mijzelf behandel. Ik ben zelfs niet half zo edelmoedig voor mezelf als voor een paard.
“Ik zou zoete niemendalletjes in zijn oor fluisteren. Ik zou hem het beste van het beste te eten geven en ik zou zeker maken dat hij rust en niet te hard werkt.
“Dus wat ben ik voor mijzelf? Tot welk soort dienstbaarheid heb ik mijzelf veroordeeld? Waar probeer ik van weg te lopen? Wat weerhoudt mij ervan mijzelf vrij maken? Wanneer is het genoeg? Wanneer zal ik mijn vrijheid verdiend hebben?
“Waarom zou ik mijzelf dwingen te overdrijven, alsof wat ik maar doe of hoeveel ik doe niet genoeg kan zijn? Wat heb ik mezelf aangedaan en waarom zou ik dat doen? Waarom stel ik mijn verwachtingen zo onmogelijk hoog?
“Het is prima te werken en hard te werken, maar mijzelf tot dwangarbeid veroordelen lijkt helemaal uit de hand gelopen. Is het mijn lot om te eindigen als werkpaard dat zijn meester nog niet behaagd heeft? Ik vraag dat ik vrijgelaten word om over de velden te dwalen en in de zon te kuieren. Ik wil niet langer oogkleppen op hebben. Ik wil brede visie. Ik vraag niet om in de weide gezet te worden, nee. Gewoon wat tijd om naar de lucht te kijken en de zon en de wolken en me te ontspannen en te genieten Ik kan zeker meer zijn dan een werkpaard. Waar is tijd voor mezelf?
“Misschien zou ik mijn zadel zo af en toe af willen nemen. Of ik zou graag los van de ploeg willen zijn. Ik zou graag af en toe stoeien. Ik zou graag gras willen kauwen zonder zorgen in de wereld. Waarom wordt mij dit niet toegestaan? Waarom mijzelf dit ontzeggen?
“Wat maakt dat ik denk dat ik zoveel heb goed te maken dat ik de lat hoger blijf leggen zodat ik nooit vooruit kan komen? Ben ik iets uit de weg gegaan? Ik lijk vaker in kringetjes rond te blijven draaien dan ik kan tellen. Ik kan zeker meer doen dan in kringetjes ronddraaien. Waarom lijk ik de poort van de stal niet open te kunnen doen waarin ik mijzelf gezet heb?
“Als ik ooit een paard was op een carrousel, dan zijn nu al mijn mooie kleuren versleten. Mijn voeten doen zeer en ik ga nog steeds blindelings rond en maak hoe dan ook ritjes.
“Ik denk dat ik graag een paard zou zijn dat in de wind rent en in elke richting kan gaan die ik wil. God, hoe maak ik mijzelf vrij van de opzichter van mijzelf?
Ik, God, zeg tegen jou, geliefde opzichter, dat alles wat je moet doen is tegen jezelf zeggen:
Ho. Ho, paardje. Besluit gewoon door het Wilde Westen te rijden en te gaan waar je nooit eerder gereden hebt. Het is in orde dat je een vagebond bent. Het is oké dat je rijdt waar je wilt. Alles is oké. Je kunt je strohoed en het halster afgooien. Je hoeft niet in hetzelfde kringetje te rijden.
Als het kringetje toevallig jouw pad is, weet dan dat je van het circuit kunt afkomen wanneer je maar wilt en er weer op teruggaan als je dat verkiest. Jij bent degene die jouw bestemming kiest op dit moment in dit circuit van het leven. Je kunt een hoge stapper zijn. Je kunt door het hele gebied rijden. Je kunt rusten en je kunt rijden.
In deze metafoor, heb jij, anders dan een paard, de keuze over het gebied waar je rijdt. Jij verdient ook vriendelijkheid.