God zei:
Als je oordeelt, dan veroordeel je. Dit is waar het op neerkomt. Oordelen is uitsluiten. Door te oordelen sluit je iemand of zelfs een hele groep uit van jouw gunsten. In welke mate ook, je veroordeelt anderen tot buiten jouw hart te worden gesloten. Je schuift hen opzij en haalt hen uit jouw goedhartigheid. Je maakt bezwaar tegen hun acties en zou hen vernietigen. Je maakt bezwaar tegen hun bestaan en kiest ervoor hen uit jouw zicht te zetten en daarom bestaan ze in jouw gedachten niet langer.
Dit is wat Ik bedoel als Ik zeg dat gebreken die je in anderen ziet een projectie zijn van jouw eigen gedachten. Als je jouw projectie hier niet zien kunt, laten We er dan op een andere manier naar kijken.
Hoe je een ander ook ziet, je zet jezelf pal naast hem. Je modelleert jezelf naar hem.
Je neemt bij voorbeeld aanstoot aan een moordenaar en beschouwt jezelf heilig door dit te doen. Dan, op een subtieler niveau, vernietig je de moordenaar. Je wijst hem af. Hij is jou niet waardig. Hem die het leven van een ander wegnam, overtref je nu. Je hebt de moordenaar schuldig verklaard en hem uit je geest verwijderd. Je hebt een meer verborgen soort vergelding toegepast, maar niettemin vergelding. Je hebt hem tot de doodstraf veroordeeld uit jouw zicht. Je zet hem in de gevangenis. Je zet hem in een kleine cel uit het zicht en zorgt dat hij daar blijft. Je sluit hem uit van het leven in de wereld zoveel je kunt. Je hebt hem jouw bewustzijn uit gezet. Je wilt niet aan hem herinnerd worden.
Misschien dwong hij vergelding af door de moord die hij beging. En nu heb jij overeenkomstig gehandeld op basis van jouw eigen gevoel van vergelding.
Het lijkt er zeker op dat de gebreken die je in anderen vindt weerklank bij je vinden. Wat er voor jou in iemand anders ook onduldbaar is, is in jou onduldbaar, dus wil je de overtreder uit de weg en uit je bewustzijn krijgen. Je wilt hem nooit meer zien en je wilt nooit meer iets over hem horen. Je zult hem niet dulden en dus zet je grenzen om hem heen zodat je niet naar hem of zijn overtreding hoeft te kijken. Je wilt niet aan jouw eigen tekortkomingen herinnerd worden.
Er is een reden waarom Ik elk van jullie Mijn kind noem. Ik noem niet ieder van jullie Mijn volwassene. Jullie zijn Mijn kinderen en kinderen groeien en jij groeit. Je groeit in begrip. Er is veel dat kinderen onmogelijk kunnen weten. Je accepteert dit. Als je iedereen op Aarde als kind zag, dan zou je misschien minder oordelen en iedereen in je hart ontvangen.
Je zet niet een kind uit je hart omdat het een beker liet vallen en hem brak, of omdat het boos was, of omdat hij gelogen heeft. Waarom zou een kind toegeven dat hij de beker brak, zelfs als je hem op heterdaad betrapt, als het denkt dat je boos op hem zult worden. Het wil geen slachtoffer zijn.
Een kind probeert door het leven te glibberen net als de meeste anderen. Het wil niet dat het waar is dat het de beker brak en het wil er goed vanaf komen en niet op zijn kop krijgen. Je hebt meer begrip voor kinderen dan voor volwassenen. Je ziet een kind niet als crimineel. Je neigt ertoe kinderen gemakkelijker te omarmen dan je met volwassenen doet. Wat ben je snel met volwassenen te veroordelen of je hen nu persoonlijk kent of niet.
Aan de andere kant weet Ik dat van binnen ieder van Mijn volwassen kinderen nog steeds kind is. Je weet niet altijd wat je doen moet en als je dat weet dan doe je het niet altijd.
Het is gemakkelijker kinderen te nemen zoals ze zijn dan het is om volwassenen te nemen zoals ze zijn. Je accepteert dat kinderen niet beter weten dan te doen wat ze doen. Als ze beter zouden weten, dan zouden ze het niet doen. Ik zie jullie als onschuldige kinderen die hier zijn om te leren en te groeien. Ik veroordeel Mijn kinderen niet. Ik veroordeel helemaal niet. Ik weet dat iedereen leert. Allen zijn leerling. Sommigen leren gemakkelijker dan anderen.
Je veroordeelt kinderen niet om de tekortkomingen die je ziet. Het zijn kinderen. Je neemt hun fouten niet op als voor altijd op jou bestendigd. Je sluit ze niet buiten jouw hart. Je houdt kinderen innig in je hart. Het ergste wat een kind kan doen is ondeugend zijn.
Als je doorgaat met groeien, dan zul je op een natuurlijke manier acceptatie bieden aan je broeders en zusters. Dit betekent niet dat alles goed gaat. Dit maakt jou niet toegeeflijk of dwaas. Het staat jou alleen toe op een vriendelijker manier te kijken en de liefde te zijn die toch op de eerste plaats toevallig de Waarheid van jou is.