God zei:
Ja, Ik ben de Grote liefde van je leven. Het is voor Mij dat je schijnbaar buigt en aanhankelijkheid betoont. Ik leid je naar Mij, en dat is hoe je het wilt. Er is niemand om je weg te geven aan Mij. Er is geen andere hand voor je om aan te nemen dan de Mijne. Ik geef je Mijn hand vrijelijk. Er is niemand anders om ons te binden of om aan te kondigen dat We Eén en Dezelfde in Liefde zijn.
Terwijl Ik je dit vertel, kijk je rond om te zien Wie sprak, en je ziet niemand anders in de kamer. Alleen jij. Je kunt Mij niet lokaliseren, maar je voelt dat Ik in de kamer met je ben als Mijn Echte Zelf.
Je kan niet spreken over of de logica en de logistiek zien, van een onzichtbare God. Welke logica is er in het Blauw van de Lucht of in het Blauw van de Zee? Hoe heeft het tot golven kunnen komen? Van welk belang zijn golven die komen en gaan? Van welk belang zijn golven die de kust wassen en schelpen voor je achterlaten om te verzamelen?
En toch is alles van het grootste belang omdat elk ding is verbonden met elk ander en alles draait wereldwijd. Soms voelt het aan dat de wereld en je hart ten prooi vallen aan de gieren, die naar beneden klappen. Echter, als jij en Ik Eén zijn in de omvang van de wereld, waar kunnen gieren en prooi dan bestaan?
Er is geen wereld, maar het is zeker dat het lijkt dat er een grote wereld is, die klaar is om een uithaal te doen naar de schijnenbare jou en alle schijnbare anderen. En toch, Geliefden, angst is slechts een idee.
"Is alles in de buitenwereld maar een idee?" vraag je.
Ja, alles buiten Eenheid is een idee. Ideeën zijn gemaakt van beton, maar beton is niet echt. Hoewel de wereld het niet is, lijkt het erop dat zij het enige echte is. De wereld is een mythe die echt lijkt. En de wereld is ook een laag waarin de Waarheid van de Eenheid bestaat.
Deze wereld verschijnt voor je voeten en neemt enorme proporties aan in je bewustzijn.
Toch is de wereld een raaklijn. Het is een script waarin iedereen een rol speelt. Iedereen speelt het perfecte deel, zelfs als niemand echt is, en het maakt niet uit hoe echt het lijkt. De wereld is als een droom die je hebt tijdens de slaap, en hoe echt dat iemand je achtervolgt in de droom lijkt te zijn, en hoe je niet in staat bent om de sleutel om te draaien om de deur te openen om in veiligheid te komen, ook.
En dan word je wakker. De droom is niet vanzelf afgelopen. Noch pak je de droom de volgende keer op waar je gebleven was. Hij kan niet meer worden gevonden. Hij kan niet opnieuw worden gevonden omdat het leven in de wereld een droom is, louter een fantasie die je voor altijd verbijsterd, terwijl de Echte Werkelijkheid je ontgaat.
Hoe kan er deze schijnbare inhoud zijn, en hoe kan het zo echt lijken, en hoe kan het zijn dat het moeilijk is om de Ware Realiteit te vinden die met open armen op je wacht? Waarom lijkt het zo moeilijk voor de Ware Realiteit van Eenheid om zichzelf te openbaren vanuit elke richting. Waarom is het zo gemakkelijk voor de Gehele Wereld om zichzelf te openbaren en dat je de onwerkelijke wereld aanneemt voor het evangelie?
Ach, lieve geliefde kinderen, je gaat graag naar de film. Je ziet graag wat er wordt afgespeeld. Je staat er graag middenin. Je bent verslaafd aan het produceren van een film en je gaat zitten om te kijken hoe het zich uitspeelt. Je betaalt om toegang te krijgen tot de film, en automatisch eet je popcorn.
Wanneer de filmhaspel wordt teruggespoeld, kun je er van af glijden, en dan ga je terug, jezelf terugvindend in de film, met al die andere mensen die er net zo gefascineerd door zijn als jij. Het lijkt alsof er in de bioscoop de enige wereld is die je leeft, terwijl je in je hart herkent dat de film eigenlijk niet alles kan zijn wat er is, ongeacht wat je ogen zien en wat de wereld je vertelt. Op de een of andere manier herken je dat er meer is, zelfs wanneer je er schijnbaar je vinger niet op kunt leggen.