God zei:
Voor jouw hart en geest heeft alles een begin en een einde. Niet dus. Maar dit is hoe jij waarneemt. Je neemt waar dat het leven een begin en een einde heeft. Je neemt waar dat er een verloop van tijd is, het verstrijken van tijd, het zand van tijd, zoals een soapopera zou kunnen zeggen, loopt door jouw vingers. Op een of andere manier begon je en op een of andere manier eindig je en dat is een helaas voor jou.
Tijd lijkt te bestaan. Het neemt nogal wat van jouw dagelijks leven in beslag. Je probeert tijd te plannen, maar hij programmeert jou.
Eeuwigheid en Oneindigheid raken nooit op. Natuurlijk, met een geloof in tijd, zou je misschien geen handvat op Eeuwigheid en Oneindigheid hebben, die laten We zeggen bestaan buiten de sfeer van tijd en die daar niets mee te maken hebben. Eeuwigheid en Oneindigheid zijn non-tijd. Ze zijn niet-tijd-baar. Ze zijn onmeetbaar.
Tijd, zoals jij die ziet, loopt steeds opnieuw heen en weer en hier en daar. Tijd heeft tijden en ook jij hebt een gevoel van tijd en een gevoel dat de tijd dringt. Je draait de tijd om en hij wordt ruimte, en je kunt zelfs denken dat ruimte in de wereld opraakt. Het zou lijken dat je in illusie of desillusie leeft. Zonder illusie, hoe zou je gedesillusioneerd kunnen zijn?
Eeuwigheid en Oneindigheid zijn geen illusies. Als tijd en ruimte niet bestaan, wat bestaat er dan wel?
Om deze vraag in overeenstemming met tijd zoals jij die kent te beantwoorden, zouden We kunnen zeggen dat er synchroniciteit bestaat. Er bestaat gelijktijdigheid. Zeker, als je zou kunnen tolereren dat tijd niet bestaat, dan zou er zogezegd geen verleden of toekomst of zelfs het zo geprezen heden zijn. Zonder de aanvaarding van tijd die jou in de wereld in je gezicht staart, zouden tijdwoorden niet bestaan. Ruimtewoorden zouden niet bestaan.
Non-tijd en non-ruimte lijken jou erg mistig. Het is moeilijk er vat op te krijgen. Als er geen tijd of ruimte zou zijn, wat zou er dan zijn, vraag jij je af. Wat zou je doen zonder de woorden wanneer en waar, en op en neer en dat alles? Je vreest dat je uit je evenwicht zou raken. Je zou je uit het meeste van jouw leven op Aarde zoals het is gegooid voelen, en ja natuurlijk, dat zou je ook. Je zou je misschien verjaagd voelen, de grond onder je voeten weggehaald.
De Waarheid is dat je tijdloos en ruimteloos bent. Er zijn geen onderbrekingen aan het leven. Geen breuken erin. Je zou echter gevestigd zijn. Je zou gevestigd zijn in een ander rijk, en als er talen zoals in de wereld zouden zijn, dan zou het een andere taal zijn. Taal komt echter vanuit gedachte en zonder de grenzen van tijd en ruimte, zou taal van dieper komen dan gedachte. Er zou een meer complete overdracht van begrip zijn die het begrip van de geest te boven gaat. Het is meer dat alles gekend zou worden. We zouden kunnen zeggen dat alles gedeeld zou worden, ongeveer op de manier zoals een zonsopgang en een zonsondergang gedeeld worden. Ze zijn er gewoon. Niemand hoeft er echt naar te wijzen of er een uitroep om te slaken.
Nu komen We op Zijnsheid en de Eenheid van Zijnsheid. Eenheid is niet een free-for-all. Een free-for-all-in het Engels betekent een handgemeen, een gevecht, een willekeur, een gebrek aan samenhang. Eenheid is samenhang. Eenheid zou vergeleken kunnen worden met een laser in tegenstelling tot een 10-Watt lamp. Dat gezegd zijnde, hoe kan Ik jullie Mijn Eenheden noemen? Alleen door jullie erbij te betrekken, kan Ik dat. Alleen door de massa erbij te betrekken die Eenheid nog niet echt begrijpt, het niet kan bevatten, en dat is vrijwel iedereen, inclusief jullie. Dit is zoals het is.
Nou ja, natuurlijk, dit is de menselijke conditie. Dit gevoel van verdeling is de menselijke conditie, en toch is het niet de Waarheid. Er is Eén Poel van Liefde en Eén zwemt daarin, en zo is het continuüm van het leven waarop jij, ongeacht hoe je jezelf waarneemt, je beweegt.