God zei:
Kun jij toegeven dat er veel is dat je niet begrijpt of zelfs gelooft? Wat is de reden waarom je dat zou moeten doen? Het soort dingen Ik het nu over heb, is wanneer jij een belediging ervaart. Het soort dingen die je zou moeten vragen alsof je praat met de machtige Hemelen: "Hoe kon die en die op die manier tegen mij praten? Waar heeft hij zulk een brutaliteit vandaan? Waarom ben ik niet gewoon weg gelopen? Of waarom heb ik hem niet verteld waar het op staat? Waar is mijn trots?" Enzovoort, enzovoort.
Dergelijke vragen draaien rond in cirkels en zijn moeilijk om er onder vandaan te komen.
Laat Ons voor een moment aannemen dat jij soms overstuur raakt door woorden of daden van een ander. Laten We dit voor een moment als een uitgangspunt accepteren. Dat zal niet altijd het geval voor jou zijn, maar toch, op dit moment, laten We gewoon zeggen dat het zo is, dat je goed bent in het boos en geagiteerd worden.
Vanaf dat punt, kun jij misschien wel op deze manier gaan praten tegen jezelf:
"Het maakt niet uit hoe overstuur Ik ben door deze persoon, ongeacht hoe terecht het is dat Ik me beledigd voel, ik zal dit hem niet kwalijk nemen, degene die mij beledigde. Ik weet beter dan wrok koesteren, maar als ik mezelf terugtrek van deze persoon de volgende keer dat ik hem zie, als ik verstijf, als ik koeltjes kijk, als ik niet in zijn ogen kijk, als ik geen hallo zeg, als ik een van die reacties geef of iets dergelijks zoals omdraaien om te vermijden om hem te zien, dan koester ik wrok of een overblijfsel ervan tegen hem. Als ik een van deze dingen doe, dan houd ik de misdaad op de plek vast. Ik maak het onuitwisbaar. Ik maak het zeker onmogelijk om te vergeten. Ik sta het niet toe dat het verdwijnt."
Hoe zou het zijn als je een feest in de buitenlucht gepland had, en het begon te regenen, en de regen verpestte jouw feest? Heb jij voor altijd een hekel aan de regen? Roep jij de regen ter verantwoording? Voel jij elke keer als je de regen weer ziet een steekje in je hart? Vat jij de regen persoonlijk op?
Noch vraag Ik jou om te vergeven. Ik vraag jou om het los te laten, net zoals Ik jou vraag om het verleden los te laten, om het in het verleden te laten zijn en niet altijd aanwezig in het heden. De scène is voorbij. Ga verder.
Kun jij misschien iets zeggen tegen jezelf zoals dit:
"Die vriend, hij was zeker brutaal door wat hij zei of deed. Hij had ook veel onwetendheid. Denk ik echt denk dat ik beter ben dan hij doordat ik mijn brutaliteit en mijn onwetendheid gelijk maak aan de zijne? Vanaf nu wil ik het incident loslaten zoals ik een mug zou laten gaan die mij steekt.
“Ik zal de gedachte niet langer meer in mij meedragen: “Hij is mijn vriend niet, achteraf gezien. Hij was niet loyaal tegen mij. Hij liet me in de steek. Hij beledigde me. Hij geeft niets om mij. Zijn vriendschap was niet waar.”
“Van nu af aan zal ik denken aan wat voor een vriend ik ben, wat voor persoon ik ben. Ik hoef niet snel beledigd te zijn. Noch maak ik mezelf minderwaardig door een belediging los te laten. Ik kan nog steeds een vriend zijn. En als ik niet langer een vriend kan zijn, dan kan ik een aangename kennis zijn en niet langer gevaar voelen of verstijving van mijn rug als ik deze persoon zie. Ik hoef niet hoog en machtig te zijn. Ik hoef niets te doen of te zijn dat ik niet ben.”