God zei:
Het fysieke leven is als een schertsvertoning. Jij komt er helemaal in binnen, en nochtans is het een schertsvertoning. Wij kunnen jouw leven op Aarde beschouwen als een rol die jij speelt. Op een bepaald niveau, weet jij dat het alleen maar een rol is. Jij weet dat de Waarheid veel dieper gaat. Het is alsof je wereldse leven een laag verf is op een muur van goud. Hier een laag verf, daar een laag verf. Meer kleuren dan jij kunt tellen. Serene kleuren. Prachtige kleuren. Pastel, neon. Maar onder de verflaag is goud. Aan de bovenkant zit verf die het ware goud verbergt. Wanneer je direct naar de kern gaat, hoe kun je anders het leven beschrijven in de wereld? O ja, We kunnen het omschrijven als een verhaal. Het is dat zeker ook.
We zouden kunnen zeggen dat het leven in de wereld een scène is waarin jij de oogkleppen over jouw ogen trekt. Jij zet een masker op waar jij moeilijk door heen kunt kijken. Zeker, je bent niet in steen gehouwen. Veranderlijk is je fysieke leven, het verandert een kilometer per minuut vanuit het ene gezichtspunt, verandert niet snel genoeg vanuit een ander gezichtspunt. Leven in de wereld lijkt zeker willekeurig.
Niettemin heeft het leven in de wereld een motief. Jouw leven in de wereld heeft een motief. Op een bepaalde manier, ben jij als een meubilair stijl. Er zijn vele soorten. Of jij bent als een knipvel. Of jij bent een caleidoscoop waar alle stukken, willekeurig als ze lijken te zijn, op hun plaats vallen en niet lang daar blijven, maar zichzelf onderweg behoorlijk veranderen.
Hoe normaal lijkt het leven in de wereld soms en toch hoe moeilijk lijkt het om er achter te komen. Is het niet vreemd, het leven, alles ervan? Jouw botten hebben gewrichten die buigen en de Waarheid die buigt en jij kunt je niet lekker voelen. Soms weet je echt niet hoe laat het is. Je weet niet waar je bent of waar je heen gaat in het koninkrijk van het leven op Aarde. Onderliggend aan het bos van het leven is een Sereen Meer, dat jou onvermijdelijk naar Mij brengt.
En dan is er de Joker - jij bent nooit vertrokken bij Mij, hoewel jij denkt dat je dat wel bent. Je overtuigde jezelf ervan, dat je vertrokken bent.
Zoete mysteries van het leven. En dan is er de liefde, liefde die groter is dan een mooi lente hoedje, liefde: de hele rambam, liefde: de Ultieme Unie die jij kent in stukjes en beetjes en nog niet helemaal in elkaar gezet hebt. Dit is liefde die nooit uit elkaar is geweest.
Liefde is de Waarheid, en het Aardse Leven is de fantasie. Hoe diep zit jij in de fantasie. Naar het schijnt zou jij niet weten wat te doen zonder dit, want hoe reëel is de fantasie voor jou. Uiteraard is dat zo. Het is de fase waarin jij je bevindt. Het is een prachtig drama en het is aan jou om er om te vragen. Je hoeft er echter niet om te vragen, omdat je er al in zit. Jij zegt uh en ach, bent ontwijkend en je huilt hardop en je huilt stilletjes. Al die tijd dat je diep in het verhaal zit, huilen jullie krokodillentranen, geliefden, want kommer en kwel zijn helemaal niet juist.
Er is een laag binnenin jou waar jij dat weet. Er is een laag binnenin jou die heel goed weet dat niets van deze opwinding en verstrengeling eventueel waar kan zijn. Dit alles wat er gebeurt kan mogelijkerwijs niet gaan gebeuren, want, echt, het is een fata morgana van dodelijke proporties die jou in zijn ban heeft. Je denkt dat je het allemaal zou inruilen, en toch, je ruilt niet. Je laat het niet los. Je wilt het niet loslaten. Je weet niet hoe je het moet loslaten, want je bent er afhankelijk van, alsof je leven ervan afhankelijk is, alsof je niet zonder het bestaat, zo levendig is je eigen fantasie.